Persoonlijk

Road to OCR WC 2016

Het kostte me een paar dagen om alle gevoelens van het OCR WC te verwerken. Moet ik nu trots zijn of niet? Teleurgesteld of niet? Boos of niet? Er ging zoveel door mijn hoofd heen.

[heading size=4 style=underline]F*** it![/heading]Nog geen minuut nadat ik zaterdag over de finish kwam dacht ik nog “Waarom doe ik dit eigenlijk? Ik faal. WEER. Verdomme! Op het moment dat het er toe doet laat ik steken vallen die me een top-10 notering kosten. Hier is toch geen lol meer aan? Een jaar trainen naar de Filistijnen. Voor niets.  Naar de klote. Die rampzalige laatste paar 100 meter overschaduwde de rest van de race volledig. Totaal vergetend dat ik tot aan Tip of the Spear een fantastische wedstrijd liep.

[heading size=4 style=underline]Verschil[/heading]Pas een paar dagen later kan ik het een en ander rationaliseren. Want er is een heel groot verschil met hoe ik vorig jaar de finish over kwam. Toen viel ik uit de Sternum Checker en raakte ik behoorlijk geblesseerd aan mijn rug. Plus ik liep met een blessure aan mijn been, een overblijfsel van de marathon van Berlijn.  Bij de finish kon er geen lachje van af, zo teleurgesteld, zo veel pijn. Om me vervolgens op te sluiten in de hotelkamer en me niet meer te laten zien. Verzuipen in mijn eigen gemiep.RunAndreaRun WC OCR 11Beide blessures waren rond augustus pas onder controle en het afgelopen jaar heb ik met name getraind op kracht, duurvermogen en vooral zorgen dat die blessures zouden herstellen. Hierdoor heb ik voornamelijk in de comfortzone getraind en dat terwijl er zich een paar grote spoken in mijn hoofd aan het ontwikkelen waren: angst om te vallen bijvoorbeeld, of de controle kwijt raken, of te springen naar een object zonder de afstand goed in te kunnen schatten. Die angsten werden groter en groter en zelfs professionele hulp is ingeschakeld om hier mee om te leren gaan en de controle op mijn eigen gedachten terug te krijgen.
En kijk dat hoe ik dit jaar finish? Zo wit als een lijk volledig kapot, maar met een smile en geen blessures.
27415048_race_0.8827422249340214.display
[heading size=4 style=underline]Trots…[/heading]
Met al die ‘demonen’ (zoals Marja het zo mooi verwoorde in de VS) heb ik tijdens de race afgerekend. Bij de Dragon’s Back sprong ik zonder al te veel twijfel het donkere gat in, met de Sternum Checker sloot ik vrede, de Platinum Rig domineerde ik en zo waar genoot ik van de Slide!
27428400_race_0.08141827450884032.displayHet was het droomscenario om mijn race zo te mogen lopen. Eigenlijk sloot ik op dit punt een rotjaar af, waarbij ik enorm diepe dalen gekend heb en niet alleen op sportief gebied. Dus eigenlijk kan ik niet meer dan uiterst tevreden en trots zijn op mezelf. Vooral dat woord ’trots’ is iets wat ik niet snel in de mond neem. Ik ben niet snel trots. Het kan namelijk altijd beter. Daarom overschaduwt het verlies van het bandje en de waardeloze eindtijd mijn toch al fragiele gevoel van trots.

[heading size=4 style=underline]Willen is kunnen[/heading]Ik kan geen eenduidig antwoord geven op waar het nu mis ging in de wedstrijd. Het zal een samenloop van omstandigheden geweest zijn, waarbij vooral onderkoeling de boosdoener is geweest. Te lang gewacht voordat ik een volgende poging deed op Tip of the Spear was fataal en toen was het te laat. Die ruim 3 uren om tot de finish te komen, die daarop volgden waren een fysieke en mentale marteling. Hoe vaak heb ik wel niet dat bandje op willen geven, hoe vaak heeft vriendlief me niet gepusht door te gaan, hoe vaak stond ik dan weer met afgezakte schouders te wachten tot ik weer een poging kon wagen, hoeveel mensen heb ik zien komen en gaan en hoeveel mensen heb ik daar hun bandje zien opgeven? Hoe graag wilde ik niet tot die laatste groep behoren? Uiteindelijk kreeg ik het na ontelbare pogingen voor elkaar om die bel aan te tikken. Misschien niet het meest memorabele moment van de race, niet mijn grootste overwinning op mezelf, maar wel een belangrijke les die ik op het lijstje er bij kan zetten. Opgeven, hoe zwaar de omstandigheden ook zijn? Doe ik niet aan. Hoe lang het ook duurt, hoe koud ik ook ben, hoeveel pijn die handen ook doen, hoeveel pogingen er ook nodig zijn, uiteindelijk lukt het. “Willen is kunnen” schreeuwde vriendlief steeds tegen me (op dat moment vond ik hem even iets minder lief). Maar het is wel waar. Een les die mij weer eens te meer duidelijk werd. Ik kan veel meer dan dat ik zelf denk. Een stukje zelfvertrouwen dat weer moet groeien.

[heading size=4 style=underline]Surviving[/heading]Hetzelfde verhaal bij Skull Valley, een superleuk obstakel wat normaal gesproken echt mijn ding is. Maar nu: over and over again. Ik begon er zo waar nog plezier in te krijgen om steeds overnieuw te kunnen beginnen, hangend aan de skulls, klauterend onder het net door, zwaaiend aan de touwen. Die onderdelen gingen me keer op keer ook vrij makkelijk af (alleen het afsluitende horizontale net nekte me steeds). Door de kou in mijn lijf leerde ik mijn lichaam op een totaal andere manier kennen. Ik was op momenten apathisch, of juist overmoedig, helder van geest of stoned van de vrolijkheid, voelde geen pijn of kou, voelde juist warmte, het rillen was al lang verdwenen. Kende totaal geen angst meer, nergens over nadenken, alleen de wil om de overkant te halen. Niet meer helder kunnen denken, meerdere keren dezelfde fout maken, kramp door heel mijn lijf, spieren zó stijf, veilig in mijn eigen coconnetje onder mijn isolatiedekentje zonder geluid van buitenaf, tralallalaa, tunnelvisie: ik zag enkel Skull Valley en de persoon die recht voor me stond te wachten. Maar één doel: finishen met bandje. Op dat moment had ik niet in de gaten dat ik het zo koud had, maar toen ik me thuis ging verdiepen in onderkoeling heb ik duidelijk in de tweede fase gezeten, waarbij de kerntemperatuur van het lichaam is gedaald tot 30-32 graden. Hoe heb ik op deze manier überhaupt nog kunnen functioneren. Hoe kon ik op deze manier nog lachend over de finish komen? Hoe heb ik bewust de verstandige keuze kunnen maken om na mijn dubbele val op mijn kop mijn bandje af te staan en geen risico meer te nemen? Het lichaam is tot zoveel meer in staat dan wij vooraf (of achteraf) kunnen bedenken! Misschien is dit het moment waarop ik nog wel het meest trots moet zijn. Maar dat besef moet nog indalen. Levenslessen zijn altijd moeilijk te bevatten.
OCRWC-2015-15
[heading size=4 style=underline]Road to OCR WC 2016[/heading]
Dus was ik gisteren goed gemutst. Voor de OCR WC 2016 werden om 16 uur Nederlandse tijd 100 startbewijzen met 50% korting aangeboden. Binnen 4 minuten waren die uitverkocht, maar ik heb hem binnen!
12037991_967789683282398_8477878269507686657_nDriemaal is scheepsrecht, daar ga ik voor. Verder bouwen aan mijn kracht, de zwakke technische punten en mijn koppie. En met het WK 2016 in de planning krijgt de wedstrijdkalender ook steeds meer vorm. Nieuw jaar, nieuwe kansen, nieuwe doelen. De #roadtoocrwc2016 is ingezet! Morgen sta ik aan de start bij Strong Viking onder het motto ‘niets moet en alles mag’. Ik ga geen enkel risico lopen, mijn lijf is nog druk bezig met herstellen. Maar stiekem hoop ik toch de kwalificatie voor het WK èn EK vast op zak te hebben… Moet ik wel die verdomde Fjord Drop af… O ja, niets moet…

Foto’s: Harm Dommise en Gamefacemedia

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!