Persoonlijk

Shit dit was alweer 2019!

Hoe ouder ik word, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Voor mijn gevoel is het pas halverwege 2019, maar de waarheid is dat 2020 al tegen de deur staat te schoppen! Daarom nog op de valreep een terugblik naar het afgelopen jaar. Een jaar met lijkt het wel alleen maar hoogtepunten. Of is het gewoon een kunst om van tegenslag het beste te maken?

[heading size=4 style=underline]De stats[/heading]Cijferneuroot die ik ben hou ik van alles bij. Dus 2019 in cijfertjes:

  • Er werden 1006 km rennend afgelegd
  • Ik liep 20 Spartan Races
    • 1x Stadion
    • 6x Sprint
    • 8x Super
    • 5x Beast
  • Daarvoor reisde ik naar Duitsland, Oostenrijk, Ierland, Engeland, Italië, de VS en Griekenland.
  • Ik stond 9x op het podium
    • 2x goud
    • 2x zilver
    • 5x brons
    • + goud op de UK & Ireland Series
    • + brons op de DACH-serie
  • Dat waren 287 kilometers aan Spartans
  • En ruim 8.000 hoogtemeters
  • Ik liep ook een paar funruns en ontdekte het orienteering lopen, waar ik beter in ben dan ik had verwacht!

[heading size=4 style=underline]Spartan Race[/heading]Als er iets was waar ik me dit jaar enorm mee bezig heb gehouden, dan was het wel racen. Een behoorlijke lijst aan Spartans werkte ik af met verbazingwekkende uitslagen, die ik niet had kunnen behalen zonder de trainingen bij Huub.
Het begon in München waar ik dacht ergens in de middenmoot gefinisht te zijn, totdat ik doodleuk hoorde dat ik 1e was! Zo leerde ik om altijd met een goede sprong over het finishvuur te gaan en niet halfbakken over dat vuur heen te stappen met een gezicht van ‘zo-dat-hebben-we-ook-weer-gehad’. Na deze gouden medaille volgden er nog veel meer podiumplekken in zowel de DACH als de UK & Ireland serie. De enige race dat ik niet op het podium kwam te staan was ik zowaar zelfs teleurgesteld!
Het seizoen werd onderbroken door het Spartan European Championship, wat mij een paar jaar van mijn leven heeft gekost in de tropische hitte van tegen de 40 graden. Ik ben geen hitte-loper en was genoodzaakt hierdoor het tempo enorm bij te stellen.
Maar ondanks dat heb ik weken herstel nodig gehad, mijn lichaam moest niet aan hardlopen denken, schoot al in de stress als het hardloopschoenen zag en de Stadion Race in Amsterdam was dan ook meer om deze ervaring niet te missen, dan dat ik serieus een poging voor een podiumplek kon doen. Dat het me de week ervoor überhaupt gelukt was om de races in Midlands te finishen en daarmee de winst in de UK & Ireland Serie te pakken is me een groot raadsel.
De zomer gebruikte ik dan ook vooral voor herstel, in plaats voor trainen naar het belangrijkste seizoen van het jaar. Want het najaar stond bol van de gave races. Allereerst het Trifecta weekend in Oberndorf, waar de Beast de laatste race in de DACH-serie was. Vanwege het weer totaal niet mijn race, nog nooit zoveel burpees moeten doen! Maar uiteindelijk wist ik alsnog 3e in de DACH-serie te worden.
Daarna één van de grootste hoogtepunten van het jaar: het Spartan World Championship in Lake Tahoe, waar ik samen met Kelly ben heen gereisd. Niet alleen een onwijs gave vakantie met de laatste hike voorbereidingen in Yosemite en goud zeven, maar de ijskoude weersomstandigheden en de mentale strijd die deze race me opleverde, de overwinning op mezelf en dan die vette medaille aan de finish waren goud!
Van het WK rolde ik het weekend erna door de modder in het regenachtige Windsor en kwam ondanks de jetlag en het WK In de benen toch weer op het podium in de Beast en Super en bovendien liep ik een burpeevrij weekend!
Een goede generale voor het volgende WK, namelijk het Spartan Trifecta World Championship, wat een waanzinnige week was dat met Gerben en de meiden (Celine, Kelly, Sara, Simone en ik). Mijn doel was om in de top 10 te finishen, dus met een 6e plek overall was ik dan ook meer dan tevreden! De eerste dag gingen de Super en de Sprint prima en beide races eindigde ik als 5e. Maar de tweede dag had ik helaas last van een dwarsliggend lijf. Toch de warmte die me weer parten speelde waardoor mijn hartslag de lucht in schoot en ik noodgedwongen wel rustig aan moest doen. Ik verbrak deze race wel een record: 9x burpees is me nog nooit overkomen!

[heading size=4 style=underline]Reizen[/heading]Ik prijs mezelf enorm gelukkig en dankbaar dat ik dit jaar de mogelijkheid had om veel te reizen. Aangezien de Spartan Races, op één na, allemaal in het buitenland waren moest ik ook wel. Goh, wat vervelend. En als het dan mogelijk was plakte ik er graag een paar dagen vakantie aan vast, zodat we ook wat van de omgeving konden zien. We, ja, want geen Spartan reisje legde ik alleen af. Ondertussen hebben we een leuke groep van Spartans die stad en land afreizen, dus zo reis ik nooit alleen, kunnen we de kosten van accommodatie delen en bovendien is het verdomde gezellig!
De eerste week vakantie van 2019 bracht me naar Ierland. Ik was daar nog nooit geweest, dus een mooie gelegenheid om wat meer van het land te kunnen zien met vrienden. Wat een mazzel dat alles volop in bloei stond! Samen met Trudy en Flip stierde ik over de renbaan van Punchestown om vervolgens de toerist uit te hangen en de Ring of Kerry te rijden. Wat is Ierland mooi! En wat smaakt de whiskey goed.
Mooiste trip was toch zeker wel Californië, waar ik met Kelly in september heen ging. Van San Francisco reisden we naar het Seqouia National Park waar we oog in oog stonden met een beer.
Vervolgens reden we door naar Yosemite waar ik goud vond en we een waanzinnig gave hike maakten om vervolgens neer te strijken bij Lake Tahoe voor het Spartan World Championship. Jammer genoeg was dit het laatste jaar dat het Spartan WK hier plaats vond. Ik zal deze omgeving echt missen!
Ook een leuke trip was Sparta voor het volgende WK. Gerben met de meiden op pad, want met z’n zessen hadden we een mooi huisje gehuurd. Helaas zat het weer wat tegen, waardoor we niet alles konden doen wat we graag wilden, maar de sfeer van het weekend maakte alles goed en op de terugweg brachten we een bezoek aan Oud-Korinthië, enorm indrukwekkend.

[heading size=4 style=underline]Change of jobs[/heading]In 2019 nam ik helaas afscheid van Anita Nederland als marketing medewerker. Al moet ik eerlijk zeggen dat de in de daaropvolgende periode dat ik niet in loondienst werkzaam was me totaal niet is tegen gevallen. Ja het was heel jammer dat de job waar ik voor was aangenomen toch niet door ging omdat de arbeidsvoorwaardenonderhandelingen op niets uitliepen. Maar waarom mezelf onder marktwaarde verkopen als ik weet wat mijn kwaliteiten zijn? Dus ik zat absoluut niet bij de pakken neer en leerde hiervan dat voor mezelf opkomen het beste is wat ooit heb gedaan. Iets waar ik niet goed in ben, maar waar ik gaandeweg steeds beter in wordt. Met als uitgangspunt: ik ben het waard. Dus richtte ik me energie op andere dingen. Zo had ik als zelfstandige een paar leuke klussen, ik had de zekerheid van een WW-uitkering en solliciteerde alleen op functies die ik ècht leuk vond. In de tussentijd kon ik me focussen op de wedstrijden die er aan kwamen. En zo kwam ik in december in contact met mijn nieuwe werkgever, waar ik vanaf 6 januari ga werken. Al sinds mijn studie wil ik in de sport werken en nu EINDELIJK gaat dat dan ook gebeuren! Met mijn achtergrond als beleidsadviseur ga ik me nu bezig houden met een aantal communicatie-projecten die voortvloeien uit het Sportakkoord. Ik ben blij!

[heading size=4 style=underline]Mindset[/heading]Het lijkt bijna onmogelijk maar ik heb zo ongeveer het hele jaar met een grijns op mijn gezicht gelopen. Ik heb dus een paar rimpeltjes er bij gekregen, maar dat vind ik niet erg. Dit jaar had ik een hele sterke mindset en daar is best een traject aan vooraf gegaan, nadat ik in 2014 in een zware burn out terecht kwam en mijn portie ellende wel heb gehad. Plezier in racen ben ik heel lang kwijt geweest en vervolgens kwam de angst om te falen om de hoek kijken. Ik leerde de focus terug te brengen naar mezelf. Het enige waar ik invloed op heb is de staat waar ik in verkeer. Ik kan trainen, ik kan op mijn voeding letten, voldoende rust nemen. De dingen waar ik invloed op heb waren afgelopen jaar top. Dus waarom druk maken om de dingen waar ik géén invloed op heb? Dat leverde zoveel rust in mijn hoofd op! En daardoor stond ik relaxt aan de start, deed wat ik moest doen, genoot van iedere kilometer (ok, dat is niet helemaal waar…) en won vervolgens een berg aan medailles!
Wat mij dit jaar nog verder op weg heeft geholpen zijn de Columbus en Mandela trainingen van Corinor, die ik in juni heb gedaan. Twee hele intensieve weekenden intern in een klooster (althans, dat was het, het is nu een conferentiecentrum), maar wat een ommekeer is dit geweest in mijn manier van denken en in het gebruik maken van mijn onbenutte potentieel. Aanrader voor wie op zoek is naar een cursus persoonlijk leiderschap!

2019 komt jammer genoeg tot een einde… Mijn mooiste jaar ooit denk ik! Al draagt mindset daar natuurlijk veel aan bij. Als 2020 al maar de helft zo goed is als 2019 ben ik al blij. Dag 2019, je bracht me zoveel moois!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!