Spit it out!

Ik doe het altijd. Maakt niet uit waar ik loop: op de weg, op de baan, in het bos. De ene keer doe ik het meer dan de andere keer. Het ligt aan het tempo waarin ik loop. Hoe hoger de tempo’s, hoe vaker ik het doe. Van me af tuffen.

[heading size=4 style=underline]Ladylike[/heading]Ik ben me er eigenlijk niet eens bewust van dat andere mensen mij (kunnen) zien rochelen. Totdat een vrouwelijke loopster die ik passeerde me een opmerking naschreeuwde: “dat doet een dame niet!” Ik reageerde met de opmerking: “Ik ben ook geen dame, ik ben een hardloper!” Ik kon me nog net inhouden en de woorden: “als jij geen last heb van rochels loop je niet hard genoeg” inslikken (dat dan weer wel). Om er vervolgens nog een dikke rochel in haar blikveld uit te gooien. Met een mooi boogje belandde die in de berm. In sommige landen is rochelen trouwens wel geaccepteerd…

[heading size=4 style=underline]Turbotuf[/heading]De mate van tuffen en de afstand van de fluim hangen af van mijn tempo. Hoe hoger het tempo, hoe meer last ik heb van taai slijm in mijn mond. Dat taaie slijm is niet door te slikken en dat beneemt me de adem. Al dat gerochel heeft dus een reden: ik wil vrij kunnen ademen, zonder dat ik stik in mijn eigen kwijl. Dat getuf doe ik dus niet om andere mensen te shockeren, maar om mijn eigen vege lijf te redden. Niets zo vervelend als dat taaie slijm dat in je mond blijft hangen. Of uit je mondhoeken druipt omdat je met je mond wagenwijd open naar lucht loopt te happen.

[heading size=4 style=underline]Spit it out[/heading]Dan de tufafstand. Dat is ook zo tempo-afhankelijk. In een tempoduurloop kan ik nog mooie boogjes produceren en aardig gericht de berm in spuwen. Maar hoe harder ik loop, hoe minder controle ik heb over mijn tufspieren. Zo gebeurt het regelmatig dat als ik in een wedstrijd loop en even een rochel wil lozen, deze niet los komt en tegen mijn wang aan kwakt. Wat zijn mouwen dan een handige uitvinding…

[heading size=4 style=underline]Functioneel[/heading]Dat gespuug als een bouwvakker heeft nog een functie. Goh, daar sla ik meteen de spijker op de kop… Niets is zo irritant als hardlopend langs een bouwplaats lopen. Schijnbaar is een vrouwpersoon met een blonde paardenstaart die voorbij komt hupsen interessanter dan de werkzaamheden… De keren dat ik niet nagefloten word zijn op één hand te tellen. Het nut van nafluiten is mij totaal niet helder. Denk je nu echt dat ik, door me na te fluiten, gevleid ben of als een blok val voor je ‘charmes’? Think again! En zo sexy en vrouwelijk ben ik niet hoor. Kijk maar. Vanuit mijn tenen gorgel ik de grootste rochel op die ik op dat moment kan produceren die ik met een niet te missen nauwkeurigheid recht hun beeld in lanceer. Goedendag heren. De volgende dag loop ik langs diezelfde bouwplaats. Er wordt niet gefloten.