Persoonlijk

Startkak

Dan sta je in het startvak. Weken, soms maanden, van voorbereiding. Tot de avond voor de wedstrijd was ik er helemaal klaar voor. Strijdklaar, gebrand op een goede tijd, een pr, of een podiumplek. Maar de ochtend van de wedstrijd bekruipen mij allemaal twijfels. Ik kan het niet, waarom doe ik dit, ik ben gek! Zweet breekt me uit, ik voel me zweverig, mijn benen voelen als elastiekjes en het lijkt wel of ik koorts heb. Om de haverklap moet ik naar de wc: ik ben op van de zenuwen. Startkak.

[heading size=4 style=underline]Streeeeesss![/heading]Hoeveel wedstrijden ik ook gelopen heb, die wedstrijdstress lijkt nooit minder te worden. Sterker nog: het lijkt iedere keer wel erger te worden? Waarom? Omdat ik mezelf steeds hogere doelen stel? Steeds meer de uitdaging zoek om mezelf volledig uit te putten? Om nu echt eens een keer kotsend over de streep te komen? Omdat ik bang ben dat als ik niet volledig kapot over de finish kom ik gefaald heb? Voor wie? Why?

[heading size=4 style=underline]Serious… get serious[/heading]Hoe dichterbij het startschot hoe erger dat gevoel van onbehagen wordt… Ik wil niet meer starten, ik wil naar huis. Ik voel me helemaal niet lekker. Die wedstrijdspanning kan zich op verschillende manieren bij mij uiten. Of ik word heel stilletjes, loop met een strakke kop mijn rondjes in, praat het liefst met niemand. Beter gezegd: ik verdwijn het liefst via de achterdeur uit beeld. Of ik word druk en baldadig. Gier het uit van het lachen. Niemand neemt mij serieus, ik mijzelf al helemaal niet meer.
IMG_4551Nog een seconde voor de start en ik ben nog druk in gesprek met de loper naast me. Ik vergeet bijna mijn Garmin aan te zetten en op het moment van het startschot slik ik nog net een zin in.

[heading size=4 style=underline]Easypeasy[/heading]Opvallend is dat als ik ad hoc bedenk dat ik de volgende dag wel ergens een wedstrijdje mee kan pikken, ik heel anders aan de start sta. Mijn doelstelling is dan totaal anders: meestal zet ik dan namelijk in op een duurloop en doen tijd of positie er niet toe. Hoe anders ik dan de laatste uren voor de start beleef… Totaal zen. Vergeleken met de stresskip die ik kan zijn…

[heading size=4 style=underline]Flow[/heading]Het verwonderlijke is, dat zodra het startschot geklonken heeft en ik de eerste pas gezet heb, die stress volledig van me af glijdt. Ik loop. Mijn hoofd is leeg, het enige wat ik voel is de pasfrequentie en mijn hartslag. Bloed pompend door mijn lijf, longen en spieren die schreeuwen om zuurstof. Nou en? Werken moet je, lijfje! Soms bekruipt me dan de gedachte dat ik langzamer moet, dit is niet vol te houden. Waarom doe ik dit mezelf aan? Maar hoe vaak ik dat ook denk, op de één of andere manier weigert mijn onderbewuste ook maar een centje rekening te houden met dat gevoel en toe te geven aan de behoefte om in de comfortzone te blijven. Die benen malen wel door. Een soort strijdlust heeft zich van me meester gemaakt, een ik-laat-me-niet-kennen-koppigheid. Een koppigheid die me naar de eindstreep brengt.
(C)Luminosity - Mark DommisseEn zodra ik over die finishstreep ben, wil ik vaak meteen weer. En dan begint het hele riedeltje weer van voren af aan…

Herkenbaar?

 

Laat een antwoord achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!