Velothon ahead…

En voor je het weet is het al weer bijna 18 mei. Een datum die al een tijdje zwart onderstreept en rood omcirkeld in mijn agenda staat. Zwart van de dood. Rood van pijn, bloed en gevaar. Alsof het einde van de wereld nabij is, een rampspoed, of nog erger. Ik fiets zondag 18 mei de Velothon in Berlijn. Niet de korte route, maar de 120 kilometer. En laat ik eerlijk zijn… Ik heb dit seizoen nog nauwelijks op de racefiets gezeten…

[heading size=4 style=underline]Pain in the ass[/heading]Het gaat een mentale pijniging worden. Of eerder een pain in the ass. Want één ding weet ik zeker: dit gaat een immens zadelpijn opleveren…  Omdat ik me totaal niet heb voorbereid (lees: ik zat welgeteld één keer op de racefiets) leek het me verstandig om nog wat advies in te winnen van een expert. Rose Mentink heeft jarenlang op hoog niveau aan wielrennen gedaan en weet alles van alle pijntjes waar ik onderweg mee te maken kan krijgen. Ik legde haar een paar vragen voor. Vragen die mij op dit moment bezig houden, omdat ik in mijn broek kak van de zenuwen. Dit is nog erger dan een marathon lopen!

[heading size=4 style=underline]Sissy[/heading]Ik durf niet in een peloton te rijden. Ik wil in control zijn, zien waar ik rijd en niet als een blinde in de meute mee raggen in de hoop dat ik niet met mijn stuur in die van een andere renner blijf hangen. Eigenlijk ben ik gewoon een ongelooflijke schijtbak, want ik ben als de dood dat ik op mijn plaat ga en alles breek wat los en vast zit. En mijn fiets total loss rijd. Misschien vind ik dat wel het ergste. Rose geeft me als tip om me bij een tourclubje aan te sluiten. Prima tip, zij het niet dat ik aanstaande zondag al op de fiets zit en die 120 kilometer door Berlijn moet fietsen. Met duizenden andere renners. Nou, dan leren we het maar meteen in de praktijk. Er zit niets anders op. Mijn hoop is dat de groep zo uit een wordt getrokken dat ik lekker alleen kom te zitten en heerlijk rond kan peddelen en kan genieten van Berlijn. Maar dat is een utopie, we moeten een gemiddelde van 30 km/u rijden om niet uit de Velothon gehaald te worden… “Het ergste wat je kan gebeuren is dat je valt”, zegt Rose. Inderdaad… it’s my worst nightmare.

[heading size=4 style=underline]The bumb[/heading]Een andere vraag betreft een bumbkwestie. Ik ga zadelpijn krijgen, maar hoe kan ik dit het beste voorkomen? Rose schreef al eerder een keer over bumb-kwaaltjes, waar fietsende vrouwen mee te maken gaan krijgen. Ook voor mij geldt: een goede broek, een goed zadel en smeren met die handel. Uierzalf (daar moet ik in Berlijn nog even naar op zoek). En verder: kop houden en door fietsen. Rose geeft me als tip mee om vooral goed op het zadel te blijven zitten en het bekken te kantelen. Deze tip sluit ze af met de opmerking dat ik eigenlijk een totale mon***l ben dat ik dit doe. En daar gaat mijn laatste restje zelfvertrouwen…

Geef mij maar een marathon… Zeg ik nu… Al weet ik zeker dat ik na afloop toch weer grote verhalen zal hebben. Als ik de finish haal…

Foto’s: Tour-Magazin, Presseportal, Facetten Magazin