Where is number two?

Nadat ik vrijdags de short course had gelopen was het zaterdags de beurt aan de hoofdafstand van 15 kilometer. Helaas voelde ik vrijdags al reactie in mijn enkel en al het gehang en gezwaai aan mijn armen deed ook mijn bicepspees geen goed…

[heading size=4 style=underline]To go or not to go…[/heading]Zaterdag zou ik pas in de middag starten. De weersvoorspellingen waren slecht. De regen zou vanaf het middaguur met bakken uit de hemel komen. Aangezien het parcours al enorm modderig en glad was twijfelde ik met die ontwrichtende enkel enorm of ik wel van start moest gaan om over die arm nog maar niet te spreken. Het bandje zou ik hoe dan ook kwijt raken en ik zag mezelf al tierend en vloekend 15 kilometer lang over het parcours heen glijden en meerdere keren langs de kant zitten om mijn enkel recht te zetten. Zo laat op de dag starten is ook niet goed voor je motivatie. Veel te veel tijd om te twijfelen. Hoe later het werd hoe meer ik er van overtuigd was om niet van start te gaan. En zo besloot ik om daadwerkelijk niet van start te gaan. Eenmaal de knoop doorgehakt voelde dat eigenlijk best goed ook!

[heading size=4 style=underline]Supporteren!
[/heading]Maar wat doe je dan op deze dag? Nou, de keuze was reuze! Zo moedigde ik eerst de Nederlanders aan die in de vroegere startwaves gestart waren. Vriendlief was ondertussen op het parcours om de elite dames en heren te fotograferen. De middag ging ik samen met hem op pad om nog wat beelden te schieten en als assistent fotograaf te fungeren.
Met de kabelbaan gingen we omhoog, terwijl onder ons de atleten met de wreckbags aan het sjouwen waren en de berg op zwoegden. Het is iets totaal anders om zo’n gave wedstrijd vanaf de zijlijn (of van boven) mee te maken. Superleuk om zoveel Nederlanders op het parcours tegen te komen en aan te kunnen moedigen.

[heading size=4 style=underline]Workspot met een view[/heading]Ons ‘werkterrein’ bevond zich boven op de skiheuvel. De Urban Sky, Dragon’s Back, een ramp en de lage rig waren op loopafstand van elkaar. En ondertussen hadden we een fantastisch uitzicht over de beneden gelegen Georgian Bay.
Op de terugweg veranderde mijn rol alleen van assistent fotograaf in EHBO’er. Langs het parcours zat een meisje met een andere racer naast haar. Eerste voelde zich al vanaf de eerste klim niet lekker en was behoorlijk gedesoriënteerd. In overleg met de 2e besloot ik bij haar te blijven totdat de EHBO er was, zodat zij haar race kon vervolgen. Eenmaal mee met de EHBO vervolgden wij onze weg verder omlaag. We waren nog geen 50 meter verder toen we aan de andere kant van de skihelling hoorden schreeuwen om een medic. Bij de wreckbag carry was een meisje ongelukkig ten val gekomen met een jaap boven haar oog tot gevolg. Ik stormde naar beneden om de eerste vrijwilliger die ik tegen kwam aan zijn mouw te trekken een medic op te roepen om de medic vervolgens naar de gewonde loopster te begeleiden.

[heading size=4 style=underline]No 2 down…[/heading]Uiteindelijk begaven vriendlief en ik ons naar de finish. Wonder boven wonder bleef de keiharde regen ons gespaard, maar wat ik begreep van de racers was dat het parcours op bepaalde punten spekglad was en racers elkaar moesten helpen de steile heuvel op te komen. Ik was blij dat ik besloten had niet te starten vandaag. Dat had nog een voordeel: dit bandje had ik behouden! Zonder waarde, want geen bloed, zweet, tranen en de 2e medaille die ik op het OCR WC had hopen te bemachtigen ging aan mijn neus voorbij…