Persoonlijk

Zo dubbel…

Kwart over 8 zaterdagochtend. Ik spring uit bed. Na deze week 2 goede trainingen gehad te hebben zal ik waarschijnlijk vandaag mijn 1000e kilometer van 2009 lopen. Meestal lopen we tussen de 9 en 12 kilometer per training en ik hoef er nog maar 10 om de mijlpaal te bereiken. Dat moet dus lukken.
Al enigzins euforisch rijd ik richting Amerongen, niet wetende wat er in de komende 2 uur zou gebeuren.

Het is gezellig druk in de kantine. De diverse loopgroepen verzamelen zich om om half 10 met de eigen trainer het bos in te gaan.
Met mijn groep onder begeleiding van Aart lopen we richting het grote veld, waar we rekken en strekken en wat loopscholing doen. Vandaag staat er fartlek op het programma, altijd 1 van de leukste trainingsvarianten vind ik. Het eerste onderdeel is een kort rondje op een lekker tempo met de laatste paar 100 meter een versnelling en we kletsen er vrolijk op los. Na een paar weken afwezig geweest te zijn, zijn er weer veel verhalen om uit te wisselen. We komen langs 1 van de andere loopgroepen, waar 1 van de lopers ons de juiste weg wijst. Grappig, denk ik nog. We weten de weg wel. Al stond haar gezicht wel strak.

Terug op de startplek hoor ik dat er een loper onwel was geworden van de groep die we net gepasseerd hadden. Na een kilometertje inlopen is hij tijdens het rekken ingestort. Ze waren druk met reanimeren. Een loper, lid was van de loopgroep, iemand die zich had toegelegd op een gezonde hobby, het gezelschap zocht van andere lopers, gewoon… een loper… Net als ik.

Onze training werd voortgezet, al loop je wel met een raar gevoel. Het volgende onderdeel was 5 minuten heen en in 4 minuten dezelfde weg terug. We probeerden de andere groep te mijden. Op de Kopselaan stonden hier en daar lopers van de groep om de hulpdiensten de weg te wijzen het bos in. De ambulance reed ons voorbij en wij keerden om voor de 4 minuten terug. Niet veel later vertrok de ambulance met loeiende sirenes uit het bos.
Opvallend was de organisatie van de loopgroep en de hulpdiensten. Alles ging zo snel en verliep zo soepel. Eigenlijk had ik er alle vertrouwen in dat de loper het zou redden.

Aan het eind van onze training zat ik op 9 km. Met het uitlopen voor de boeg wist ik dat ik aan mijn 1000e kilometer ging beginnen. Wat kriebels vlogen door mijn buik. Totdat Aart het woord nam en bedrukt meldde dat de loper het helaas niet gered had en was overleden. Wat voor gevoel je dan overmand is onbeschrijfelijk…
Iedereen was geschrokken en ik voelde een brok ik mijn keel. Tranen welden op.

Kilometer 1000… Waarvan ik vanochtend nog dacht deze met een grote smile op mijn gezicht te lopen, liep ik nu met rode ogen, machteloos en een ontdaan gevoel terug naar het sportcentrum.
Op verzoek van de vrouw van de loper was hij terug gebracht naar het sportcentrum, waar familie en vrienden werden opgevangen. Een ruimte was voor hen afgezet. Ik ben naar huis gegaan.

Ondanks dat ik de loper niet kende en tot dat moment ook niet wist wie het was, voel ik enorm met de familie en bekenden mee. Ik wil alle nabestaanden, Aart, Ellen en de medewerkers van het sportcentrum het beste en veel sterkte wensen.

Mijn 1000e kilometer van 2009 zal ik nooit vergeten…

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!