Verdriet en feestvreugde, kluizenaren en nieuwe dingen doen. Het lag deze week zo dicht bij elkaar en zo ver weg tegelijk. Een week van extreme uitersten.

Je weet dat het moment komt, maar als het moment daar is, schrik je. Aan wekenlange zorg en onzekerheid kwam een einde. Ondertussen is mijn energie aardig op.

Van het ziekenhuis wordt het bezoek verplaatst naar hospice. Waar we dachten dat we iets meer ontlast zouden worden, wordt alles alleen maar intenser. De natuur gaf me een beetje afleiding, maar te weinig.

En zo krijg het leven een onverwachtse wending en is mantelzorg aan de orde van de dag. Wetend dat het eindig is, is het een onzekere tijd.