De paden op!
Na een dag behoorlijke spierpijn van de Spartan Beast van zaterdag wilde ik maandag graag wat meer van de prachtige omgeving zien waar we ons bevinden. Lake Tahoe is zo mooi! Met diverse trails in de directe omgeving die de bergen in gaan, was de keuze dan ook snel gemaakt om een mooie hike te gaan maken. Weer eens wat anders dan hardlopen!
[heading size=4 style=underline]Emerald Bay trail[/heading]Na eerst buiten de deur ontbeten te hebben pakten we onze rugzakken om bij de Emerald Bay een hike naar een paar bergmeertjes te maken. Dit keer niet om er in te springen… Ik krijg nog de rillingen als ik denk aan die koude duik van zaterdag in een bad van 4 graden… De auto parkeer je recht voor de ‘deur’ van de trail. Net zoals je overal hier in de VS je auto recht voor de deur parkeert en schijnbaar zo min mogelijk meters te voet maakt. Bij de entree staat een informatiebord, waar je in een kastje permits kunt vinden. Die moet je invullen met onder andere je start- en eindpunt. Het ene deel draag je bij je (daar staan onder meer de regels van het natuurgebied op en contactgegevens) en het andere deel deponeer je in een kastje. Als het kastje ooit een keer wordt geleegd, weten ze wie er op welk moment de trails is op gegaan en waar ze terug moeten keren.
[heading size=4 style=underline]De paden op![/heading]Wij hadden een trail van ongeveer 5 kilometer richting een mooi uitzichtpunt uitgekozen van waar je over Lake Tahoe, Emerald Bay en nog een paar kleinere meren uit kon kijken. De route ging direct aardig steil omhoog. Ik kreeg een deja vu naar zaterdag. Mijn kuiten ook! Ondertussen werden we uitgelachen door de eekhoorntjes die van alle kanten om ons heen schoten. Hun lachende roep hoor je overal om je heen! Verder was er geen kip te bekennen op de trail. Wat als er nu een beer op het pad staat? Of een poema? Wat doe je dan? Maar daar hoefde ik me vooralsnog geen zorgen om te maken, omdat een luidruchtig stel Amerikanen de trail kwam afdalen. Dag rust. Het eerste deel van de trail voerde ons via het dennenbos naar Granite Lake, een klein bergmeertje. Een uitstekende plek voor een picknick, terwijl we genoten van het kristalheldere water, waar tig visjes heen en weer schoten.
[heading size=4 style=underline]Up it goes[/heading]De omgeving veranderde hier. Minder dichte boombegroeiing en de begroeiing op de grond werd lager. Er tussendoor staken blokken graniet hun afgeronde koppen door het groen heen. Een surrealistisch, maar zo mooi gezicht! Het liep hier steil omhoog, maar daar kwamen we pas achter toen we het pad vervolgden. Van beneden kon je de trails namelijk niet zien. We slingerden ons omhoog, terwijl mijn kuiten hevig protesteerden. Maar het uitzicht wat we bij het volgende punt hadden was fantastisch. De bergen om ons heen torenden boven ons uit en in de diepte zagen we de meren. Een paar 100 meter onder ons cirkelden een paar arenden door de lucht. Ook al was het een prachtige zonnige dag, zodra je uit het zonnetje was merkte je goed dat het hier boven toch aardig fris was. De temperaturen schommelen constant.
[heading size=4 style=underline]And down again[/heading]Na de nodige foto’s begonnen we aan onze afdaling. Hoe lang onze klim duurde, hoe snel we afdaalden. Alsof we door de beren op de hielen werden gezeten. Maar nog steeds geen spoor van ze. Alleen die eekhoorntjes lieten zich in groten getale zien.
De rotsen die we tegen kwamen waren perfecte boulders. Rara wie het niet kon laten om op de granietblokken te klauteren… Maar het koelde nu snel af en in een aardig tempo met onze bepakking daalden we af. Met een mooie berg aan foto’s en ervaringen rijker. Zo’n hike was een prima manier om de spieren lekker soepel te ma
