Training

It’s a New Dawn…

Is het niet heerlijk? Om in alle vroegte, terwijl de zon net op komt, lekker in beweging te zijn? De vogeltjes zingen hun ochtendlied, de dauw op het gras, een frisse ochtendlucht, de zon die zijn eerste stralen door de bomen laat schijnen. Je sluit je ogen even en geniet van dat ene moment. En dan de stem van Dave, nu nog lieflijk en zacht, die de stilte doorbreekt om ons welkom te heten. Een paar uur later zou deze zelfde stem met dezelfde toon door ons als cynisch en meedogenloos ervaren worden…

[heading size=4 style=underline]Time Trial[/heading]What the hell (wauw, mooie en toepasselijke woordkeuze) ben ik in godsnaam op mijn zondag aan het doen vraag je je af? Dat vroeg ik me op bepaalde momenten ook af… Laat ik bij het begin beginnen. Zondag kon je al lezen dat ik om half 5 mijn bed uit rolde, zodat ik op tijd in Oirschot zou zijn om deel te nemen aan de tweede New Dawn trainingsdag, georganiseerd door Stressinout.org. Aangekomen bij de afgesproken plaats was een aantal deelnemers al aanwezig en werd kennis gemaakt met iedereen. Nu nog een groep individuen, waarvan velen elkaar nog niet kenden. Aan het einde van de dag zou er een hecht team staan. De trainers heetten ons welkom met een grijns op het gezicht. Op dat moment nog geïnterpreteerd als enthousiast…Trainer Dave opende New Dawn. Vandaag stond in teken van Time Trial.

Trial – Definition
a person, experience, or situation that tests a person’s endurance or forbearance.
a test of the performance, qualities, or suitability of someone or something.

Niet zo maar een ’testje’ of training. New Dawn is er op gericht je volledig uit je comfortzone te halen. We are made to work, not to sit around. It’s a New Dawn!

[heading size=4 style=underline]Easy start[/heading]We werden op 2 rijen geplaatst voor een warming up, waarna we klaar waren voor het ‘echte werk’. Gewapend met 3 schoppen, 2 boomstammen, 2 Nederlands vlaggen en een paal gingen we op weg. Een mars van welgeteld 100m naar de overkant van de weg, want daar stond onze eerste opdracht te wachten. Iets wat me wel ligt: hardlopen. Maar dan wel met je rugzak van 10 kilo op de rug… 1600m gevolgd door 60 burpees, 800m gevolgd door 30 burpees en 400m gevolgd door 15 burpees. Het teamgevoel vormde zich al snel want bij het passeren van een loper aan de andere kant, werden er handjes uitgedeeld of een bemoedigend woord gesproken. Die burpees met bepakking waren killing. Binnen de kortste keren was ik buiten adem en had ik het hardlopen hard nodig om bij te komen. We hadden hier 45 minuten voor en iedereen haalde dit. Maar goed, dit was ook het simpelste task van de dag, achteraf gezien…
ND 3 Collage
[heading size=4 style=underline]Drill it[/heading]
We vervolgden onze weg, sloegen linksaf het bos in en kwamen achter de Generaal Majoor de Ruyter van Steveninck Kazerne uit in een gebied dat op Google Earth bestaat uit blokjes. Welkom op de tankbaan. Daar mochten wij van heel dichtbij kennis mee maken… Gedurende een heel lang stuk (ik hoorder ergens 1 kilometer) moesten wij met onze bepakking en de materialen tijgeren. En waag het niet om de vlag de grond te laten raken. Door de diepe sporen zochten we onze weg, totdat we aan de voeten van de trainers uitkwamen.
ND 4 CollageBij een bossage werd gestopt en waren we ondertussen allemaal onderdeel van 1 van de 3 teams. Onze bepakking werd per groep getest op waterdichtheid. Aan het paracord werden de tassen het water in gesmeten en kon je je bepakking weer naar boven trekken. Daarnaast kregen we een puzzel op te lossen die we voor 12 uur in moesten leveren… Op het moment dat wij stonden te wachten hoorden we een rommelend geluid dat snel dichterbij kwam… Tanks (sorry, dit burgertje heeft echt geen idee van het type…) kwamen keihard aan gescheurd, uit de bosjes werd het vuur geopend. Een mooi schouwspel, zo’n militaire oefening recht voor je neus! Maar door het stilstaan koelde ik flink af. Het zand, waar we doorheen getijgerd waren, had mijn broek doorweekt. Ik was blij dat we weer op pad gingen.

[heading size=4 style=underline]Expect the unexpected[/heading]Onze volgende opdracht: ongezien op het ‘eiland’ van de trainers komen. Via bossages en over stukken tankbaan probeerden we achterlangs de trainers te besluipen. Tussendoor probeerden we ons bezig te houden met de puzzel, terwijl Marcel de omgeving verkende. Expect the unexpected… De heren trainers hadden hun herkenbare rode jasjes op het eiland achtergelaten en waren ondertussen ons aan het besluipen. Dat knalletje wat 3 meter bij ons vandaan plofte was niet een militair in een schuttersput, maar trainer Ralph die onze mooie oversteekkunsten aan het gadeslaan was. Die dus faliekant waren mislukt… Op een zandheuvel verzamelden we weer. Tijd: 12.01. Kaaaaaak de puzzel! Oftewel 2 straffen, of bonussen zoals trainer Dave het zo mooi omschreef… 3 minuten stresshouding en 60 burpees, gevolgd door 30 burpees…
1545007_466674966777903_56398926_nIk had het niet meer koud! Vervolgens wonnen we de volgende uitdaging: de door een ander team ingegraven tassen zo snel mogelijk weer opgraven. Onze prijs?! Een rustmomentje, terwijl de andere groepen hun strafburpees deden.
ND 1 Collage
[heading size=4 style=underline]In the line of fire[/heading]
Tot zover het relaxte gedeelte van de dag. Het volgende onderdeel was zwaar. In een groep liepen we over de tankbaan, totdat één iemand uit de groep als ‘slachtoffer’ neer viel. Zie maar hoe je hem mee neemt, maar hij moet zo snel mogelijk weg. En omdat de communicatie in de groep zo goed liep, vielen er nog twee ‘slachtoffers’. Samen met de boomstammen en andere materialen vorderden we maar langzaam.
andrea2Er leek geen einde aan te komen. Hoeveel kilometer het was? Geen idee. Kunnen er 2 zijn, maar ook 5… Finally… een rustpunt! Een overdekt plaatsje bood ons beschutting en onze bepakking werd gecheckt of we alle materialen wel mee hadden. Trainer Nick nam de Burger King bestelling op… Wat was ik blij dat dat een grap was en er een grote pan pasta werd geserveerd! Dat ging er wel in. Met een uur pauze was het bunkeren, optoppen, tassen optimaal inpakken en een toiletstop maken.
ND 2 Collage
[heading size=4 style=underline]After diner[/heading]
Na de lunch werden we nog geen 50 meter verder meteen gestraft voor het niet meenemen van de materialen… 5 minuten stresshouding (en dan staat trainer Dave voor je neus je meteen evil smile aan te kijken…). De benen trilden alle kanten op en door dat geshake had ik grote moeite op de been te blijven. Die stresshouding werd gevolgd door 60 burpees, die me wonderbaarlijk genoeg steeds makkelijker afgingen (weer die evil smile). Ik leek in een ritme te komen. Plus nog eens 15 omdat iemand zijn bepakking afdeed…
Andrea 1Ai, lekker die pasta! Die pasta zat meerdere mensen dwars toen we in een lange colonne op weg gingen. De laatste sprintte naar voren en zo ging de trein voort. Hier en daar werd een looppas door de voorste trainer ingezet. Dat nekte letterlijk een paar mensen. De groep was uiteen getrokken en dat gaf me (gelukkig) even een rustmomentje. Hardlopen was vandaag mijn sterke punt.
DSC_4780Door het hardlopen door het mulle zand begon ik mijn enkel weer te voelen. Geen idee hoe ver we liepen, maar een waterplas was ons eindpunt… Kak… moeten we er echt in? Ja dus. Met bepakking en al. Opdrukken, crunches en om weer ‘warm’ te worden jumping jacks. Daarna snel omkleden voor wie nog iets droogs in de tas had zitten. Gelukkig had ik alles goed verpakt en kon ik een droge set aantrekken. Mijn kousen en schoenen wisselde ik niet. De kou van het water kon mijn enkel prima koelen. En waarschijnlijk was het uittrekken van de compressiekousen een onmogelijke opgave. Dat was het aantrekken van een droog shirt al…DSC_4835

[heading size=4 style=underline]Sterven en opstaan[/heading]Het was ondertussen 17.00 uur. Bizar, de dag tot dusver was zo snel voorbij gegaan! Geen moment heb ik spijt gehad om deel te nemen. Ja het was zwaar, ja het was afzien. Maar de rustmomenten tussendoor gaven genoeg tijd om te kunnen herstellen. Op de een of andere manier denk je niet meer over wat komen kan gaan. Je berust er erin dat je geen controle hebt. En dat is voor een controlfreak als ik ben een wonderlijke ervaring.
Daarnaast hadden we een hartstikke gezellig groep. Door de opdrachten en straffen (ok, bonussen), die we gezamenlijk uitvoerden, waren we geen individuen meer, maar een team. Prachtige transformatie!
Dat genieten hield alleen snel op. We vormden koppels en samen met je buddy werd een mars ingezet en dit keer met de bepakking of de materialen boven het hoofd. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan… Mijn benen kunnen best wat hebben, maar de kracht in mijn bovenlijf is dan toch minder ontwikkeld. Ik ging kapot… ben twee keer met de tas gevallen, lag te shaken op de grond. Mijn hoofd wilde die tas wel omhoog tillen maar die armen deden met geen mogelijkheid wat ik wilde. De kracht was weg, de tas bonkte op mijn hoofd.
klein 4Opgeven is geen optie, maar die armen waren pap… Door mijn buddy en de groep werd ik aangemoedigd. Weer klettert die tas op de grond. Tranen staan in de ogen. HAAAAAA breekpunt bereikt? Van iemand krijg ik de vlag om te dragen, zodat ik de tas op de rug mag. Het verlicht iets, maar zelfs de vlag lijkt 100 kilo te wegen. Op dat moment stopt de oefening en krijgen we een moment rust om je buddy te vertellen waarom je vandaag aanwezig wilde zijn om deel te nemen aan New Dawn. Maar we zijn nog niet klaar. We moeten in dekking en verder tijgeren. Alles moet op kracht uit de benen. De armen hangen er als slappe elastiekjes bij en komen regelmatig in de meest idiote hoeken onder me te liggen. Ik ben langzaam aan he-le-maal kapot aan het gaan. Ik ben niet de enige. Eén krijgt kramp in de lies en vlak daarna hoor ik een schreeuw: een ander verdraaid de knie. De voorsten moeten terug. Het oefenen van  het vervoeren van de slachtoffers eerder op de dag, wordt nu in de praktijk gebracht. Het is een paar kilometer lopen voordat we bij de weg komen, waar trainer Dave de auto heen heeft gereden en de geblesseerden omstebeurt worden opgepikt. Wie niet geblesseerd is moet op het fietspad liggen. Afwisselend op buik en rug schreeuwen we het uit: NEW DAWN!! In looppas vervolgen we onze weg richting het startpunt. Het is 19.00 uur. We zijn 11 uur onderweg geweest. We staan op een rij en ik verwacht eigenlijk een addertje onder het gras. Maar trainer Dave heeft zijn lieve stem weer terug en sluit met mooie woorden deze New Dawn af. Ons team wordt derde, maar he, wij hebben dus waar voor ons geld gekregen en de meeste bonussen mogen uitvoeren… Ieder krijgt een paracord armband, die we met trots zullen dragen. Stonden we vanochtend nog als individuen op een hoopje, nu hebben we moeite om elkaar gedag te zeggen. Het bescheiden handje maakt plaats voor een dikke knuffel. Time Trial is voorbij, we hebben het gehaald en mogen daar trots op zijn. En hebben we nu in totaal echt 24 kilometer afgelegd? Niet alleen de tijd, ook de kilometers zijn voorbij gevlogen!

[heading size=4 style=underline]Wijze les[/heading]Heb ik mijn doel voor vandaag gehaald? Mijn motivatie om mee te doen was om mijn grenzen te verleggen, uit die comfortzone te gaan en mezelf tegen te komen. Daar kan best een traantje bij komen kijken, maar uiteindelijk lach ik weer aan het einde van de dag. En zo is het ook gegaan. De momenten van afzien zijn momenten om met trots op terug te kijken. Je kunt meer dan je denkt, maar dat is iets wat we in ons alledaagse leven vaak vergeten. Hoe makkelijk is het om te zeggen “dat kan ik niet”. Dat weet je pas als je eerst een poging doet. Mislukt het? Dan pas kun je de conclusie trekken dat je iets niet kunt. En daar kun je lering uit trekken. Wat moet ik doen om het de volgende keer wel te laten slagen? Maar om die stap te nemen, om het toch te DOEN, om te durven falen, om te willen leren, daar moet je lef voor tonen. Een kind leert lopen door vallen en opstaan. Waarom zijn wij als volwassenen vastgeroest in een gemakzuchtige sleur? De ervaring van vandaag gebruik ik om mijn doelen dit jaar te halen. Ik weet nu dat ik fysiek en mentaal sterker ben dan ik meestal in mijn wedstrijden laat zien. Ik kan dieper, moet alleen die stap uit de comfortzone maken. En wat is nu een marathon van 3.15 uur vergeleken met een New Dawn van 11 uur? Ik wil niet zeggen dat Berlijn een eitje gaat worden, maar de mentale les van vandaag zal mij daarin wel helpen.

[heading size=4 style=underline]Misery[/heading]Geïnspireerd geraakt en wil je ook jezelf uitdagen, je grenzen verleggen, uit je comfortzone stappen en meerdere keren op een dag sterven? De volgende editie staat gepland op 16 maart 2014. Tijdens de Misery editie zal het allemaal nog een stapje verder gaan. Je kunt je aanmelden via het mailadres vermeld op de website met een motivatie. Let op: inschrijven is geen garantie dat je ook daadwerkelijk mee mag doen. De organisatie neemt hierin een besluit en je motivatie is bepalend!

Foto’s: Ralph Koring, Toine van www.obstacleadventures.com en een beetje van mezelf.

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!