Training

Pompen of verzuipen

Op 24 juli doe ik mee aan de run-swim-run tijdens de Henschotermeergames. Hartstikke leuk natuurlijk, maar mijn zwemkunsten zijn niet zo fantastisch. Ik drijf, ik kom in schoolslag nog wel een beetje vooruit, maar verder… In zwemmen heb ik mijn talent niet gevonden.

[heading size=4 style=underline]Flash back[/heading]Twee jaar terug deed ik ook mee aan de run-swim-run tijdens de Henschotermeergames en de enige zwemtraining ervoor resulteerde er in dat ik tijdens de wedstrijd bij de eerste slag al kramp kreeg.
Dit jaar pak ik het anders aan dacht ik zo. Afgelopen donderdag lag ik al in een bijna leeg zwembad te dobberen. Heerlijk! Geen mensen die me raar aankijken, wachten tot ik verzuip of me keihard uitlachen. Rustig aan trok ik mijn baantjes met als doel om straks 500m achter elkaar te gaan crawlen… Ik had nu al moeite met 50m! Geen ritme, geen cadans, tollend door het water snakkend naar lucht. Ik leek meer op een invalide zeehond dan op een sierlijke dolfijn die door het water klieft.

[heading size=4 style=underline]Zomergasten[/heading]Daar lijkt verandering in te gaan komen! Tijdens de shoot voor InknBurn ontmoette ik Marnix, professioneel triatleet en wie ik tot op dat moment alleen maar digitaal kende, die zich meteen vol enthousiasme inschreef voor de run-swim-run èn me zwemles aanbood! Daar zeg ik geen nee tegen! Alle beetjes om ook maar een beetje voorbereid aan de start te verschijnen zijn welkom! Zaterdag hadden we afgesproken bij het Henschotermeer. Er nooit bij nagedacht dat het ook nog eens mooi weer kan zijn in Nederland en het meer dan afgeladen vol is met badgasten… Daar stonden we dan, met wetsuits en brilletjes aan de rand van het Henschotermeer. Had ik donderdag nog de luxe van een eeg zwembad waar niemand me uit kon lachen, stond ik nu toch echt voor paal in het iets te grote wetsuit waarin ik letterlijk aan het smelten was. Tijd voor een verfrissende plons!
970272_10201504794768905_1510645633_n

[heading size=4 style=underline]Ten onder[/heading]Het water in laat maar zien wat ik kan. Niet kan. Marnix schoot door het water en ik pruttelde er achter aan. “Even” naar de overkant en weer terug. De overkant? Das hartstikke ver! Stukje bij beetje kwam ik vooruit. Raakte de cadans weer kwijt en verzoop bijna. Opnieuw proberen. Met de nodige aanwijzingen van Marnix lukte het me om zowaar toch steeds een stukje verder te crawlen, maar gemakkelijk ging het niet! Een greep in het rugvel van mijn wetsuit (kont omhoog en rug aanspannen!), vissenguppenbekkie, het insteken van de handen in het water. Poe en dan alles tegelijk! Dat kan niet goed gaan, ik vergat adem te halen… Naar de overkant en weer terug en dan nog een keer!? Dit was nog zwaarder dan de 3000m van de avond ervoor! Maar ik weet nu wat me te doen staat: nog een wel even een paar keer de plomp inspringen om te oefenen. Maar dankzij Marnix zal ik straks echt 500m crawlend door het water gaan! Althans, ik ga mijn best doen… Thanks Marnix!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!