Sports diary #23 2023 • Run Andrea Run

Vakantiemodus is on! Wat een heerlijke plekken heb ik uitgezocht en wat heb ik een mazzel met het weer zeg. Ik geniet met volle teugen van de bergen. Langzaamaan verplaats ik me richting Andorra voor het Spartan European Championship.

Zondag
De weersvoorspellingen waren wisselvallig, het hele gebied rond Le Bourg-d’Oisans zit nog vol met Nederlanders, dus vandaag bleef ik een dagje ’thuis’. Even een was draaien, rust pakken, een rondje hardlopen vanuit mijn huisje en in de tuin zitten zonnen. Het rondje lopen was niet een heel boeiend rondje, maar ik maakte wel weer lekker kilometertjes en hoogtemeters.
Ik krijg het ook eindelijk, EINDELIJK, voor elkaar om te lezen! Of het nu komt dat ik in een andere omgeving ben en eens echt tot rust kom, ik weet het niet, maar ik heb nu in een week tijd een megadik boek uitgelezen.

Maandag
Weer op tijd de deur uit, want ik heb een wel hele mooie wandeling voor de boeg naar Lac Lauvitel. Daarvoor rijd ik weer naar de bergen en maak nog even een stop bij de supermarkt om lunch te halen. Omdat ik mijn nieuwe Osprey 50 liter wil testen en foto’s wil maken, heb ik die volgestouwd met volumineuze en lichte spullen. Maar goed ook dat de tas niet al te veel weegt, want de wandeling de berg op is aardig steil! Maar de inspanning meer dan waard! Wat een prachtige plek zeg!
De marmotten schieten voor mij weg, ik klauter over een paar rotsen om heel rustig te kunnen genieten, lunch aan het meertje en ben net op tijd weg voordat een grote groep toeristen de rust komt verstoren.
Eenmaal beneden bezoek ik Plan du Lac. Niet zo zeer voor een inspirerende wandeling, maar dit schijnt een aardig goed vindgebied te zijn voor mineralen.
Via een grote waterval wandel ik langs de rivier en een berghelling met flink wat verschuivingen. Het grote voordeel: door deze verschuivingen komt er steeds nieuw materiaal van de berg. Ik heb mazzel dat de zon net op het juiste schijnt en onder een paar stenen een heel mooi specimen tevoorschijn tovert. Met hele kleine, enorm heldere kristalletjes en lemurian kristallen. Een stuk waar je naar kan blijven kijken! Mijn dag is meer dan geslaagd!

Dinsdag
De dag van gisteren is niet te overtreffen en stiekem valt vandaag me enigszins wat tegen. Ik rijd vandaag de Alpe d’Huez op, omdat daar ook mooie vindplekken zijn. Alleen is één plek alleen met een flinke wandeling te bereiken, maar twee fikse wandelingen op een dag wordt me iets te veel. Dus ik rijd naar de top, naar het afgrijselijk ski-oord, wat uitgestorven en sfeerloos is.
Vanaf hier wandel ik verder omhoog richting een oude steenkolenmijn, waar ook weer berghellingen vol stenen liggen. Een wandeling waarbij ik zelfs met de voeten in de sneeuw sta! Ik zit dan ook op ruim 2200 meter hoogte! De uitzichten zijn vanaf hier dan ook waanzinnig! En weer presteer ik het om met een rugzak vol stenen de berg af te dalen…
Het was nog best wat fris op die hoogte, dus ik daal weer af naar Le Bourg-d’Oisans om me daar te goed te doen aan een ijsje en koffie op een terrasje. Het mooie: de prijzen zijn hier enorm voordelig!

Woensdag
Vandaag is mijn laatste dag alweer in Eybens. En dat betekent dat ik even het huisje schoon moet maken. Gezien de staat waar ik het in aantrof en na mijn aankomst al het een en ander schoon kon maken, gebeurt dat met de Franse slag. Vond ik wel toepasselijk. Maar ik loop vandaag ook nog een kort rondje door Eybens. Een echt niet zo mooi rondje door de bebouwing, maar ik wilde eigenlijk maar 5 kilometer lopen met het oog op zaterdag. Dan staat het Spartan European Championship op het programma…

Donderdag
Minst favoriet van de vakantie zijn de reisdagen. Ik moet vandaag ruim 600 kilometer overbruggen en dat is meer dan genoeg voor een dag. Ik merk dat ik gewoon sinds mijn ziek zijn niet zo ontspannen achter het stuur zit en de focus me veel energie kost. Ik neem dus onderweg een flinke pauze, maar geniet vooral van de laatste 100 kilometer. Volgens de routeplanner doe ik daar 2 uur over! Oftewel: een prachtige tocht door de Pyreneeën.
Ik kom lekker op tijd in Andorra aan, waar ik samen met Sandy en Ronny een appartement deel. Omdat ze nog onderweg zijn, duik ik eerst het bad in!
Het appartement is heerlijk! We kijken direct op de bergen, zitten in een dorpje met een supermarkt redelijk in de buurt en heel Andorra ademt al Spartan.

Vrijdag
Sandy en Ronny willen een rondje loslopen en we vonden zowaar een vlak stuk om te lopen! Aangezien dat naar een meertje ging, besloot ik mee te gaan. Helaas dacht het weer er anders over en meer dan wolken, mist en regen hebben we niet gezien. Dit is ook een deel van het parcours en we tellen flink wat obstakels in dit deel, wat het laatste deel van het parcours blijkt te zijn.
Gelukkig klaart het in de loop van de dag op, want het we moeten ons startnummer ophalen in Encamp, waar we ook de briefing en Nation Parade hebben. Een enorm gezellig middag met de Nederlanders. Iedereen heeft er zin in, maar ziet ook een beetje op tegen de race. Het profielkaartje ziet er behoorlijk hels uit, met ruim 2000 hoogtemeters…

Zaterdag
Stiekem was ik toch wel zenuwachtig voor de race van vandaag. Het beloofde een pittige Beast te worden met ruim 2000 hoogtemeters, en dat op hoogte. En het profiel zag er ook niet bepaald gangbaar uit. Dit werd veel wandelen. Daarom ging ik uit van een hike van hopelijk binnen de 8 uur. Mocht ik sneller finishen, dan was dat mooi meegenomen. Focus lag in ieder geval op luisteren naar het lijf, heel blijven en van begin tot eind met een smile lopen.

Al snel kwam ik samen met Sanne te lopen en wat was ik blij met haar motivatie tijdens de eerste klim. Die hartslag schoot echt de lucht in, ik had piepende astmalongen, ik was een beetje dizzy en mijn coördinatie was weg. Lang leve longcovid in combi met hoogte! De afdaling was ook een uitdaging: zo steil dat er geen stap te rennen viel en alles met volle rem naar beneden gestrompeld werd. Na een uur of drie hadden we de eerste ronde afgerond en mijn twijfel om door te gaan was ondertussen weg. Ik had echt serieus overwogen uit te stappen. De tweede klim werd ingezet, maar Sanne kreeg veel last van krampen. Nu was het mijn beurt om haar op te beuren en tot aan de finish hebben we het rustig aan gedaan en een beetje gedribbeld waar ze kon.Maar bovenal hebben we heel erg veel lol gehad. Ik denk dat we zo ongeveer de enigen op het parcours waren die flinke lachbuien hadden. En serieus, een beetje lol en humor werkt zo goed op je motivatie en doorzettingsvermogen! Een toptijd? Absoluut niet! Maar we finishten, ik was nog heel en de foto’s van Sportograf spreken boekdelen. Wat een dag! Uiteindelijk blijk ik 9e in mijn age group! Had ik niet verwacht, dus superblij mee.