Sports diary #24 2024

Wauw, dat was pas de eerste week van mijn vakantie en wat heb ik al veel gezien en gedaan! Zo’n +5000D in een week in de benen… Ik word nog een berggeit!

Zondag
Wauw, het appartement in Isenfluh is echt geweldig. Alleen één ding ontbreekt: koffie… Dus de queeste van de dag is: boodschappen doen. Aangezien ik de auto deze week niet wil gebruiken (één keer omhoog door die wokkeltunnel was genoeg!) betekent dat dat ik naar Lauterbrunnen moet voor de dichtstbijzijnde supermarkt. Een wandeling van 3 kilometer en met 300 meter daling. En dat ook weer omhoog. Met boodschappen.

Op weg dus! Het is stralend weer, ik heb genoeg drinken en eten mee om een uitspatting te maken onderweg, en extra (regen)kleding. Aangezien ik mezelf aardig goed ken, was dit geen overbodige luxe. Aangezien ik in Lauterbrunnen was, kon ik ook wel even de vallei inwandelen om daar de watervallen te bekijken. O, over 1,5 kilometer is er nog eentje, en dan nog eentje. Om vervolgens na 11 kilometer toch wel wat trek te krijgen en in Stechelberg op een terrasje neer te ploffen voor een kwart taart Schwarzwalder kirsch en koffie. Ik was al onder een kabelbaan doorgewandeld, dus bedacht dat ik best eens even boven kon kijken wat daar te beleven viel.Een tochtje naar Mürren deed me besluiten de terugweg niet dezelfde weg te lopen, maar bovenlangs. En het mooie, ik liep recht tegen een supermarkt aan. Boodschappen gedaan en met een drybag aan mijn rugzak geknoopt wandelde ik zo ongeveer 12 kilometer terug naar ‘huis’. Uiteindelijk 24 kilometer op de teller. ‘Even’  boodschappen doen, noemt ze dat!

Maandag
Testdag! Eens even kijken hoe mijn nieuwe bergschoenen en stokken IN de bergen bevallen. Aangezien het de hele ochtend nogal druilerig was en het in de middag opentrok, startte ik lekker rustig op. Met koffie!Ik koos er voor om vanaf het appartement naar boven te wandelen, naar Sousläger, een prachtige groene vallei, waar de Sousbach nog een kabbelend riviertje is, voordat het zich met geweld naar beneden stort. Want eerst loop ik onderlangs dat watergeweld.
Het is een pittige klim omhoog, maar de uitzichten over de vallei zijn prachtig, ik wandel door alpenweilanden met geiten, kom bij idyllische valleien en vergaap me aan de machtige bergen die boven me uit pieken met de toppen in de sneeuw.
De terugweg doe ik het even via de gemakkelijke weg: het kleine kabelbaantje, dat direct naast mijn huisje uitkomt.

Dinsdag
Een verplichte rustdag, zo zou je vandaag kunnen noemen. Miezerde het niet, dan kwam de regen met bakken uit de lucht en kon ik zelfs de berg recht voor de deur niet meer zien! Geen weer om er op uit te gaan, dus vermaakte ik me in het appartement met de was doen, wat werkzaamheden en lekker aanklooien.

Woensdag
Potfer, ik wil niet meer naar huis! Dat gevoel heb ik echt na vandaag. De tocht was vandaag zo mogelijk nog mooier dan gisteren! Vanochtend de eerste kabelbaan naar boven genomen om vanaf daar naar de Lobhornhütte te hiken. En gelet op de weersomstandigheden zou ik daar bepalen wat mogelijk was.
Het eerste deel was hetzelfde als het laatste deeltje van gisteren, maar na de geitenwei ontdekte ik nieuw terrein. Kwam weer bij zo’n fantastisch kabbelend stroompje, dat een paar 100 meter onder me een woeste waterval is, en volgde dat stroomopwaarts om zo bij de Sulssee uit te komen, een prachtig bergmeertje.
Vanaf daar wilde ik eigenlijk de Sulegg beklimmen. De top lag nog zo’n 400 meter boven me, maar het trok volkomen dicht en ik zag nog geen tien meter voor me. Met de modderige graspaden, waar de sneeuw net was weggesmolten en de nog aanwezige sneeuwvelden op het pad besloot ik dat ik dat vandaag maar even niet ging doen.In plaats daarvan wandelde ik een stukje terug naar de Lobhornhütte waar ik op het terras neerplofte met koffie en taart (begint een gewoonte te worden…) en het vervolgens helemaal opentrok. Zelfs zeer zicht op de Eiger, Mönch en Jungfrau. En uiteraard de Sulegg… Maar ik zat hier prima in het zonnetje en had geen zin meer om terug naar boven te lopen.

Mede gelet op de tijd, want in de loop van de middag was onweer voorspeld. Dus na de taart was het tijd om weer naar beneden te gaan. Ik was nog niet droog achter de oren van het douchen en de regen kwam met bakken uit de lucht en het onweer liet ook van zich horen. Maar man, man, wat een mooi tochtje was dit!
Donderdag
Al de hele week lonkt die top recht tegenover me naar me. De Gipfel met vlak daarachter Männlichen. Een punt die ook in de Eiger35 beklommen moet worden. Aangezien de gehele route vanwege de sneeuwgrens geen optie is, vond ik het een goed plan om vanuit Isenfluh via Lauterbrunnen (-D300) naar Wengen en vervolgens de toppen te klimmen (+D1700) en dat ook weer terug… Dus in totaal zou ik uitkomen op +D2000 en ongeveer 23 kilometer. Alleen… dan moest het wel goed weer zijn en niet met een dreiging van onweer halverwege de dag als ik nog ergens op een berg zit. Vandaag was de beste dag van de week, dus eyes on the price!

De afdaling deed ik op een drafje, ende tussen de de treintoeristen door onder het station en zette de klim in naar Wengen. Niet echt een mooi pad. De ene na de andere haarspeldbocht, gravel en vooral heel veel bomen die het uitzicht blokkeerden. In 1,5 uur was ik vanuit het huisje in Wengen en was het tijd om lunch en cola te shoppen. Even een pitstop dus, voordat de klim naar de top werd ingezet.Vanuit mijn huisje zag die er echt eng steil uit, maar ik moet zeggen dat die in werkelijkheid niet zo heel erg steil was als ik vreesde. Sterker nog, de paden waren afwisselend en met het langzaam uitdunnen van de bomen, nam ook het uitzicht toe. Wauw, waanzinnig om door de Lauterbrunnenvallei heen te kijken en de besneeuwde bergen er bovenuit te zien torenen, met de toppen nog in de wolken. Hopelijk zou dat nog wegtrekken…
Halverwege de klim nam ik pauze. Niet alleen had ik trek, maar mijn achilles vond het nodig te gaan irriteren. Even een kwartiertje rust en het gevoel was weg, de trek gestild en ik kon weer verder. Ik kwam niet heel veel mensen tegen op de klim. Ik denk dat de meesten de Royal Ride naar boven nemen. Dat was mijn optie voor de afdaling: de kabelbaan naar beneden. En met de achilles die wat dwars was en geen onnodig risico willen nemen vond ik dat voor na de klim een prima oplossing. Vanuit Wengen was het dan nog een paar 100 meter afdalen, boodschappen doen en de laatste kilometers en D+ weer omhoog.

Maar eerst moest dat laatste stukje nog omhoog. Ik kwam tussen de lawine-obstakels, die ik zo goed vanuit mijn raam kon zien. Sommige stukken was het pad supersmal en moest ik niet tegelijk lopen en om me heen kijken. Het duizelde gewoon! En daar, het hekje naar het direct drukbevolkte gebied rondom de kabelbaan op Männlichen. Wat een volk!Maar ik was nog niet helemaal boven. De Royal Walk naar Gipfel voert je naar een uitzichtpunt, vanwaar je uitzicht hebt over Interlaken, Isenfluh, de hele vallei rondom Grindelwald, de vallei van Lauterbrunnen en de North Face van de Eiger. Laatstgenoemde zat nog steeds met het hoofd in de wolken, maar gezien de hoeveelheid sneeuw op de noordzijde was duidelijk dat de Eiger35 onbegonnen werk was geweest. In totaal ben ik net geen 4 uur onderweg geweest vanuit Isenfluh naar Gipfel (boodschappen en lunchbreak niet meegerekend) en dat was een stuk sneller dan ik eigenlijk had ingeschat.
Na de nodige foto’s en genietmomenten nam ik de kabelbaan terug naar Wengen, waar het ineens weer tropisch warm aanvoelde en zette koers naar beneden. Afdalen ging weer lekker in een dribbeltje, de boodschappen waren vlot gedaan en het was nog 3 kilometer naar huis en toen was ik er voor vandaag ook wel klaar mee. Wat een tophike om deze dagen in Isenfluh mee af te sluiten! Morgen vertrek ik weer naar de volgende locatie.
Vrijdag
Poe, dit afscheid doet toch een beetje pijn. Wat een geweldige plek was dit! Nadat ik alles heb ingeladen is het dan toch echt tijd om via die smalle wokkeltunnel Isenfluh te verlaten en op weg te gaan naar het Franse dorp Les Fourgs. Dit weekend is Spartan Sainte-Croix het decor. Op deze plek blijf ik dus ook alleen het weekend.
Een makkelijk ritje, welke ik deels via bekend gebied rondom Val de Travers rijd. Vorig jaar was ik daar al bij de asfaltmijn geweest en besloot daar nu te lunchen, want… ze hebben ham gekookt in asfalt op het menu staan.
Ik was een beetje aan de vroege kant in Les Fourgs, maar het regenachtige weer vroeg nu ook niet om een wandelingetje. Eenmaal ingecheckt in dit veel te grote appartement (er kunnen tot 8 personen in, maar nu zijn een paar slaapkamers afgesloten) had ik ook weinig puf meer om wat te ondernemen. Even de relaxmodus aan, de spullen voor morgen bijeen zoeken en vroeg naar bed.

Zaterdag
Raceday! Van vorig jaar weet ik dat parkeren in Sainte-Croix een drama is. Het dorp zelf is afgesloten en vanaf de kant waar ik vandaan kom is er slechts een kleine parkeerplaats. Om 7 uur stond ik daar dan ook geparkeerd. Ontbijt in de auto, laatste spullen bij elkaar schoffelen en slenteren naar het startterrein. Startnummer opgepikt, plekje binnen gezocht en neergeploft met het Trailrunning magazine om de tijd door te komen. Nog wat eten en uiteindelijk kon ik om 9.50 uur starten. De route hadden ze dit jaar volledig omgedraaid en op een aantal punten aangepast. Het resultaat: een supermooi parcours! Waar ik vorig jaar nog dacht van mwaaah ik weet niet of ik hier nog een keer heen ga, is het nu een must do geworden. Vanaf het startterrein ren, of glibber, je direct de velden en weilanden (met koeien) in. Het had vannacht alleen zo hard geregend dat van rennen geen sprake was. Ik had de grootste moeite om op de been te blijven en het profiel van mijn trailschoenen was volledig dichtgekleid. De eerste 2,5 kilometer gingen geleidelijk omhoog met een paar obstakels. Vanaf hier splitste de Super en ging het na wat op en neer flink omhoog richting de top van Le chasseron, vanwaar we over de richel nog een stukje klommen naar en weer de daling richting Sainte-Croix inzetten. Dit is gewoon te mooi om blind voorbij te rennen, dus ik genoot hier volop van de uitzichten alle kanten op en kon zelfs Les Fourgs zien liggen.

De steile afdaling kende ik nog van vorig jaar en nam ik dit jaar wat voorzichtiger om vervolgens op het brede pad naar beneden de benen los te gooien. Van de rust van de natuur naar de gezellige drukte van het dorp, wat een tegenstelling! Nog wat obstakels te gaan en dan finishen op het eventterrein en snel klaar maken voor de Sprint. Ik was 4e dus hoefde ook niet op een prijsuitreiking te wachten.De Sprint startte wel superrelaxet, maar de paden waren een heel stuk beter te begaan dan in de ochtend. Helaas niet de  mooie uitzichten als in de Super, maar ik had nu wel mijn telefoon meegenomen om wat plaatjes te schieten. Want mooi is het toch wel! De Sprint ging lekker relaxt en na de finish nam ik even de tijd om in het zonnetje te relaxen.
Ik had ook nog geen zin om direct terug te gaan naar het appartement. Mijn voorgenomen bad was een desillusie: de stop van het bad werkt niet… En nog een desillusie: de pizzeria bleek dicht te zijn! Lichtelijk chagrijnig was ik dus vanavond. Na ja, dan maar op een ander moment een pizza zien te scoren.

Totaal loopkilometers deze week: 27 km
Jaartotaal loopkilometers 2024: 671 km

Aantal kilometers januari: 154 km
Aantal kilometers februari: 156 km
Aantal loopkilometers maart: 101 km
Aantal loopkilometers april: 71 km
Aantal loopkilometers mei: 127 km