Sports diary #25 2024

Na het weekend grotendeels in Frankrijk doorgebracht te hebben was het maandag weer tijd om in te pakken en naar de volgende plek te reizen.

Zondag
Heerlijk! Ik had de wekker niet gezet en omdat ik al lekker op tijd in bed lag had ik heerlijk lang geslapen. Vandaag hoefde niets en mocht alles. Althans, ik moest wel even boodschappen doen in een nabijgelegen plaatsje, waarna ik via een toeristische route terug reed. Vervolgens wilde ik toch nog even een rondje wandelen vanaf het appartement.
Een rondje met niet te veel hoogtemeters en afwisselend door glooiende alpenweides, langs melkdames (die mochten figureren voor mijn medal Monday foto), uitzicht op de toppen waar ik gisteren liep en door bossen. Ik merkte dat ik toch aardig leeg was van gisteren, dus het was vooral rustig slenteren.
De rest van de dag werd in dikke chillmodus voortgezet en er moest ingepakt worden.

Maandag
Daar gaan we weer! On the road again. Op naar Grenigols, in het Binntal natuurpark, dat zo ongeveer grenst aan de Aletsch regio. Oftewel: ik kan hier alle kanten op voor nieuwe avonturen! De reis verloopt spoedig, maar ook hier zijn de laatste kilometers weer ‘bijzonder’. Navigatie kent een kortere route… nog net niet recht omhoog de berg op! Maar wel mooi, door allemaal kleine authentieke Zwitserse dorpjes. Dat is ook wat het Binntal kenmerkt, alsof de tijd hier een beetje heeft stilgestaan. Ik ben aardig op tijd, dus wacht even op het bankje naast de parkeerplaats tot ik kan inchecken. Het is aardig warm hier!
Het huisje wat ik hier heb is superleuk! Met een terrasje (met prachtige bergkristal in de vensterbank) en een open ruimte met keuken, zithoek en bed. Na geïnstalleerd te zijn besluit ik ‘even’ naar het station te lopen. De komende week maak ik namelijk vooral gebruik van de trein en de liften met mijn Aletsch-pas. Dat is nog een pittige wandeling, want in 1,5 kilometer daal ik zo’n 150 meter en nadat ik op de terugweg om hoog, met ijs in de hand, ook nog eens een verkeerde straat inloop, komen er nog wat extra hoogtemeters bij.

Dinsdag
Mijn OV-pas is vandaag nog niet geldig, dus ga ik met de auto op pad. Binntal staat op de to do list. Een prachtige vallei met toegang via een te smalle en hele lange tunnel, waar lokale tegenliggers (vrachtwagens) ook nog eens doorheen moeten en me uiteraard tegemoet rijden. Ik rijd helemaal tot achterin het dal. Allereerst wil ik naar de Lengenbach groeve en vervolgens wil ik een hike maken de bergen in. Dat eerste lukt prima. De groeve is een plek waar je vrij mag zoeken naar mineralen op de afvalhoop en er ligt enorm veel dolomiet met pyriet en ik vind zelfs realgaar. De groeve zelf is nog voorzien van een dik pak sneeuw en ik verbaas me over hoeveel sneeuw ik op de route naar de groeve tegenkom. Want zo hoog zit ik nog helemaal niet!

Na de groeve even een kofferbaklunch voor de volgende etappe. Ik had al gezien dat veel wandelroutes, ook die ik op de planning had staan, gesloten zijn vanwege lawinegevaar. Aangezien ik geen zin heb om onnodig risico te nemen kies ik een andere wandeling, richting Freichi. Een verrassend mooie wandeling, die eerst vooral omhoog gaat.Via een enorm karakteristiek dorpje (met een restaurant genaamd Bergkristall), loop ik via weides richting bossen. Ik kom nauwelijks mensen tegen, wat een rust hier! Ik wandel op een steenworp afstand van de Italiaanse grens, langs het riviertje Binna. De bergen die steil naast me omhoog de lucht in torenen, liggen nog vol sneeuw. In het dal zelf staan verspreid boerderijen waar één al bedrijvigheid is. De zomerperiode breekt aan en alles wordt in gereedheid gebracht.

Woensdag
Haaaaa mijn OV-pas gaat in! Ik stap ’s ochtends op de trein, naar welgeteld één station verder, Betten. Vanaf daar pak ik de lift omhoog naar Bettmeralp om hier maar eens rond te gaan wandelen en een blik te werpen op de Aletsch-gletsjer. Ik wandel het toeristendorp door (karakteristiek is hier nog maar weinig, behalve het kerkje met een prachtige achtergrond) en vind een wandelroute die me wel bevalt.
Langs de Bettmersee, waar ik bordjes tegenkom die me triggeren: Aletsch Halb Marathon… Heeee… ik zit op de route! Totaal vergetend dat ik een andere route aan het wandelen ben begin ik de Aletsch bordjes te volgen, snijd een lusje van het parcours af om een stuk hoger bij Moosfluh uit te komen, waar de adem me benomen wordt door een waanzinnig uitzicht over de Aletsch-gletsjer en de achterliggende Eiger, Mönch en Jungfrau. Zo gek te bedenken dat ik vorige week aan de andere kant stond. Woooow dit is indrukwekkend!
En met het prachtige week levert dit waanzinnige foto’s op. Aangezien de voorspellingen voor aanstaande zondag tijdens de halve marathon niet te best zijn, heb ik die vast binnen!
Vanaf Moosfluh volg ik het pad richting het eindpunt van de halve marathon: het liftstation op de Bettemerhorn. Ongemerkt loop ik ruim 800 hoogtemeters. De laatste kilometers naar de ‘finish’ gaan dwars over sneeuwvelden. Ondertussen is en heel team bezig om een pad door die sneeuwmuur te graven.
Boven aan gekomen kan ik niet verder omhoog. Door de sneeuw is het pad naar de Eggishorn is nog hermetisch afgesloten. Met de lift ga ik lekker lui terug naar Bettmeralp, waar ik me tussen de toeristen begeef en me trakteer op een ijsje.

Donderdag
Het weer was vandaag totaal anders dan de afgelopen dagen en begon met regen. Maar voor de slechtere dagen had ik al back up plannen. Zo sprong ik in de auto om naar het stationnetje af te dalen en in de trein te stappen Naar Fiesch. Even een verkenning van dat dorpje, waar ik zaterdag moet zijn voor mijn gletsjertocht en even een op-en-neertje naar de Eggishorn. De enige manier om er op dit moment te komen is met de kabelbaan vanuit Fiesch. Boven gekomen was het een wel hele korte wandeling.
Enkel het vlonderpad was toegankelijk tussen de muren van sneeuw. Helaas was het te bewolt om iets te zien van de Eiger, Mönch en Jungfrau, maar de gletsjer liet zich wel een beetje zien. Terug beneden was het eindelijk tijd voor een lekkere pizza en ik ging stenen shoppen in een waanzinnig leuk winkeltje met enorm veel lokale kwartsen.
Vervolgens stapte ik weer op de trein om naar Mörel te gaan. Daar zit strahler Werner Schmidt en hij heeft toch wel een waanzinnig museum gevuld met zijn vondsten. En nog leuker: na een kort gesprek met de vrouw in de shop belde ze en stond ineens Werner in persoon voor mijn neus! Superleuk gesprek met hem gehad, maar vooral heel erg impressed met zijn vondsten.
Vandaag dus een dag vol regen en mineralen en met een paar mooie vondsten terug naar ‘huis’.

Vrijdag
Ook vandaag zat het weer niet mee. Sterker nog, ik had eigenlijk vandaag de gletsjertocht geboekt, maar vanwege verwacht onweer is deze naar morgen verplaatst. Geen weer dus om de bergen in te gaan.
Dus reed ik weer naar Binntal. Dinsdag was daar het museum van strahler André Gorsatt namelijk gesloten, maar vandaag was deze wel open. Met André zelf aanwezig leverde ook dit weer leuke gesprekken op. Een totaal ander museum dan dat van Werner, want hier in Binntal worden tig verschillende mineralen gevonden. En daarvan stonden er heel veel van in dit museum.
Zijn boek nam ik, gesigneerd en al, mee naar huis. En aangekomen bij mijn Airbnb wachtte nog een verrassing. De verhuurder had een map met lectuur over mineralen voor me neergelegd! Zo lief!

Zaterdag
Gelukkig was het weer nu een stuk beter, dus om 8 uur stond ik na een treinrit in het sportcentrum in Fiesch. Vandaag had ik gezelschap van vier andere toeristen en een gids. Eerst met de lift omhoog naar Fiescheralp, waar we in de wolken en motregen richting de gletsjer wandelden. Een wandeling van zo’n 3,5 kilometer, door een vers gegraven sneeuwmuur en dan door een kilometerlange tunnel.
En aan die kant van de berg scheen de zon! En zo sta je ineens met je neus op de gletsjer, denk je. Al moesten we vanaf de hut nog een stuk afdalen voordat we daadwerkelijk bij de gletsjer kwamen. IJzers onder en daar gingen we! Wat is dit bizar en onwerkelijk! Sta je dan op een ijsplaat van duizenden jaren oud! En dan te bedenken dat 100 jaar geleden deze gletsjer nog 100 meter hoger was!
De Alethsch gletsjer is herkenbaar aan de drie stromen van ijs, die van drie verschillende gletsjers samenkomt. Daartussenin de grijze strepen van de morenen van steenpuin van de daartussen gelegen bergen.

Na een indrukwekkende wandeling hielden we pauze op één van de morenes. Wat een spectaculair uitzicht, terwijl je een broodje zit weg te eten! Vervolgens liepen we via het labyrint weer terug naar ons startpunt. Wow… dit is echt een aanrader om te doen. Op zo’n ijsvlakte is het leven maar betrekkelijk. Ik voelde me zo klein en onbeduidend!De terugweg was minstens zo spannend. Onze gids was op de mtb en nam in de tunnel afscheid van ons. Alleen toen we de tunnel uitkwamen ging het al snel regenen en vervolgens onweren. In een moordend tempo hadden we koers gezet naar het liftstation en dachten we het onweer achter ons gelaten te hebben. Met nog 300m te gaan en het liftstation in beeld kwam er een wolk omhoog drijven tussen ons en het lifstation. Een felle flits en ik stond van schrik aan de grond genageld. Kak… ik moet dóór die wolk heen. Waar ik net een flits in zag… Help! Nog net niet jankend en met samengeknepen billen legde ik die laatste 300m af. Zó blij dat ik uiteindelijk droog in het liftstation stond en mijn schoenen kon legen, die ondertussen in zwembaden waren veranderd. Was me het dagje wel!

Totaal loopkilometers deze week: 0 km
Jaartotaal loopkilometers 2024: 671 km

Aantal kilometers januari: 154 km
Aantal kilometers februari: 156 km
Aantal loopkilometers maart: 101 km
Aantal loopkilometers april: 71 km
Aantal loopkilometers mei: 127 km