Sports diary #25 2025

Vakantiiieeee!!! O wat heb ik hier met gemixte gevoelens naar uitgekeken. Van momenten van opperste euforie naar momenten dat ik de hele vakantie wilde cancelen. Maar ik ga en ik heb er nu weer onwijs veel zin in! En die eerste week, die vliegt voorbij!

Zondag
Mijn eerste plan was om vandaag om 5 uur te vertrekken voor een eerste stop bij Grube Clara. Deze groeve gooit eens in de zoveel tijd de ‘grote hoop’ open met kans op mooie vondsten. Alleen dan moet het wel een beetje weer zijn en niets zoals nu voorspeld heel veel regen en onweer. Ik heb geen zin om als bliksemafleider met mijn vuist en beitel in de lucht te staan. 
Dus reed ik linea recta naar Pfaffenberg, in het Zwarte Woud. Wat op zich een hele voorspoedige rit was, tot 130 km voor het eindpunt. Een file door een ongeval zorgde voor 1,5 uur oponthoud en toen we dachten weer te kunnen rijden, braken de hemelsluizen open en reden we alsnog tientallen kilometers stapvoets over de snelweg. Maar heelhuids kwam ik op de bestemming aan, waar gastvrouw Monika me opving.
Aangezien ik wel trek had dook ik eerst de keuken in (heel grappig, je kunt aan twee kanten koken omdat ‘de muur’ mist) om vervolgens een verkennende wandeling in de omgeving te maken. Wat een mazzel: weer regen. Dus van de omgeving zag ik niet heel veel, want ik liep letterlijk tussen flarden wolk. 

Maandag
Normaal slaap ik de eerste nacht op een andere plek niet goed, maar vannacht lag ik in coma! Om 9 uur werd ik pas wakker. Aangezien ik voor vandaag een rustig dagje had gepland was dat niet erg. Chillen met koffie en pannenkoeken als ontbijt en daarna even het dorpje Zell im Wiesental in voor de boodschappen en wandelinformatie halen bij de lokale VVV. Alsof ik het halve dorp ken stond op de parkeerplaats ineens Monika vrolijk te zwaaien. Vervolgens was de VVV nog even zoeken, want het adres klopte niet. En zo kwam ik uit in het Rathaus, om me heen zoekende waar ik moest zijn. Met de lift naar de eerste verdieping omdat op de bordjes iets stond wat wel eens kon linken aan toerisme. Een man op de gang keek me verdwaasd aan dus ik vroeg in mijn beste Duits maar waar ik heen moest. “Aaah kom maar even mee, we hebben op de afdeling wel wat informatie en kaarten (in het Duits uiteraard).” En zo raakte ik aan de praat, weet ik dat zijn vrouw uit Venlo komt en dat hij heel veel weet van de omgeving. Dat kwam natuurlijk goed uit. Ik moest mee naar zijn kantoortje, waar kaarten op tafel werden gegooid en hij enthousiast vertelde welke plekken ik echt moest bezoeken en waar de uitzichten het mooist zijn. Vervolgens kletsten we over mijn verblijf. “Aaaah in Pfaffenberg, waar dan?” Bij Monika, antwoorde ik. “Aaaaah, die Monika! Doe haar maar de groeten van mij”… Ehm… ok.. van wie moet ik de groeten doen? “Peter, de burgemeester” Ik stond even perplex. Breek ik zo ongeveer in in het gemeentehuis om vervolgens bij de burgemeester aan te belanden! Ik moest stiekem wel lachen toen ik door de burgemeester naar het pand aan de overkant werd gestuurd en daar moest vragen naar Pina, die kon me verder helpen.

En zo liep ik niet veel later met mijn armen vol brochures en kaarten en heel veel informatie over Constanze Mozart (zij is hier geboren en het hele dorp ademt Mozart: van een wandelroute tot een mini-bibliotheek met alles wat los en vast zit van Mozart en in de supermarkt struikel je over de Mozart-Kügeln) terug naar de auto om vervolgens even boodschappen te doen.
De middag bracht ik door met al dat foldermateriaal uitzoeken en een programma voor de komende week te maken. Ik wil mijn tijd zo efficiënt mogelijk gebruiken en heb altijd veel te veel plannen voor een week. Daarna was het tijd om de benen te strekken. De voorspellingen waren voor vandaag helemaal niet zo goed, maar er is geen druppel regen gevallen. In plaats daarvan was het zelfs warm te noemen als de zon scheen! De route ging deels over wegen van gisteren, maar nu had ik wel uitzicht. En het is hier inderdaad prachtig! De hoogtemeters moet ik ook weer even aan wennen. Het eerste stukje vals plat kon ik nog blijven dribbelen maar toen het wat steiler werd was dat snel over! Gelukkig ging het laatste deel van de route naar beneden en kwam ik nog langs een punt waar ik gisteren maar weinig kon zien van de mooie omgeving. Dat was genieten!
Na een prepmaaltijd (handig, hoef ik twee avonden alleen een prakkie op te warmen) dook ik in bad en had ik een heerlijk relaxte avond.

Dinsdag
Ik had vandaag een beetje moeite om op gang te komen en wist eigenlijk niet zo goed wat ik vandaag wilde gaan doen. In eerste instantie stond de hangbrug met waterval van Todtnau op de planning, maar toen ik foto’s zag van een vergaan dennenbos bedacht ik me. Maar daar in de buurt bevindt zich ook de Feldberg en daar loopt een mooie wandeling. Toevallig kwam ik er achter dat je hier een stempel voor een wandelboekje kunt halen en die kon ik bij het Natuurhuis aanschaffen voor een paar euro. Ik ging vandaag op jacht naar de koekoeksklok! De route voerde me eerst de, naar mijn zin veel te drukke, Feldberg op.
Ik had het tempo er aardig in zitten (ik dacht er een lekkere speedhike van te maken met Spartan Morzine in het vooruitzicht). Het uitzicht was prachtig en reikte tot aan een waas van de Alpen in het zuiden. Via de andere zijde verliet ik de drukte en zag ik in de verte de eenzame windmolen, die op een heuvel vlakbij Pfaffenberg staat.
Langs en door glooiende weides vol bloemen, door donkere bossen via smalle paadjes en hier en daar kleine watervalletjes en schattige stroompjes. En daar… doemde hij op! De koekoeksklok! Stempelen maar!
De queeste is volbracht en ik kwam daarna al snel uit bij een berghut waar het terras open was. Doordat ik in een aardig tempo liep, zou ik zeker geen vijf uur doen over deze hike, dus ik had alle tijd om in een ligstoel met een alcoholvrij biertje te chillen. Heerlijk dit! Vervolgens nog een laatste stukje omhoog om bij de auto uit te komen.

Woensdag
Via Komoot had ik vanuit mijn huisje een route van ongeveer 19 kilometer gevonden. Een mooie voor een trailrun dacht ik zo! Het eerste stuk ging pittig omhoog. Ik moet toch echt even wennen aan die hoogtemeters zeg. Tot een bepaalde hellingsgraad kan ik blijven dribbelen, maar een graad steiler en ik sta ineens stil. Aan de ‘achterkant’ van de heuvel liep ik naar Zell im Wiesenthal.

Hier moest ik een stukje door het dorp en laat daar nou een ijssalon zitten! Met 13 kilometer in de benen en de nodige hoogtemeters een aangenaam pauzemoment. Vervolgens vielen de laatste 8 kilometer toch wat zwaarder.Een paar pittig steile klimmetjes en moeilijk begaanbare paadjes waar je niet kon zien wat er onder de begroeiing zat vertraagden me. Hier was nog niet gesnoeid zeg maar. Einddoel, zo ongeveer, was het kleine kerkje op de heuvel boven Mambach en vlak onder Pfaffenberg. En na ook deze afgevinkt te hebben kwam ik toch wel oververhit en moe terug bij mijn huisje. Lekker tijd om niets te doen!

Donderdag
De koekoeksklok heeft me in z’n greep. Ik wil wel meer van deze wandelingen lopen en toevallig zijn er een paar niet al te ver bij mij vandaan. Dus vandaag reed ik naar Todtmoos voor de Lebküchlerweg. Ik was blij dat ik vroeg uit de veren was maar om 9.30 was het al 25 graden! Dat werd zweten vandaag. En veel paden lagen vol in de zon en gingen dwars door de prachtige groene velden heen.
Rode wouwen dansten beneden me op de thermiek en de geiten stonden boven me vredig te grazen. Deze wandeling zat vol verrassingen. Zo verbaasde ik me over het aantal dode mollen dat ik onderweg zag, kwam ik gekke borden tegen, had ik nog kwartsen kunnen kopen (maar ik had geen klein geld mee, want dat rammelt zo), had ik uitgebreid kunnen picknicken op een schommel met allerlei delicatessen uit een bedien-je-zelf-kast, kwam ik het enige stuk wild tegen: de kat die bij de delicatessen hoorde.
Ik liep door prachtige authentieke dorpjes, waar de daken van de boerderijen nog echt met traditioneel houten shingles bedekt zijn, evenals een kerkje met deze dakbedekking en ook nog een paar mooie watervallen. Op het hoogste punt van de route stond ie daar: de koekoeksklok! Dus de stempel heb ik ook weer binnen!
Eigenlijk wilde ik ’s middags nog een andere wandeling doen, maar deze was iets langer dan belooft en door de warmte was ik al aardig gaar. Morgen weer een dag. Ik dook nog even Todtmoos in en maakte kennis met schwarzwalderkirschen- en lebkuchenijs. Ik ben om! 

Vrijdag
Laten we eens gek doen en vandaag gewoon twee koekoeksklokken zoeken! Daarvoor rijd ik eerst naar het kleine dorpje Hinterdorf voor het Menzenschwander Geissenpfad.
De naam is me al snel duidelijk als ik door weilanden vol geiten loop en ik vriendschap sluit met een klein geitje dat heel graag geaaid wil worden. Deze wandeling is nu al leuk!
Door het gletsjerlandschap, waar zwerfkeien van de Feldberg verspreid liggen en nog meer sporen van de ijstijd zichtbaar zijn, slinger ik me een weg. De brede paden die vals plat aflopen lenen zich bij uitstek voor een dribbeltje. En ik kan me niet inhouden, dus leg ik zo ook wat kilometers in looppas af. Ik moest toch nog een korte run doen deze week. De koekoeksklok vond ik in het gletsjerdal, met een geitje als stempel.

Vervolgens reed ik door naar de nabijgelegen Schluchsee voor de Schluchseer Jägersteig. Deze route was uiteindelijk de minst visueel aantrekkelijkste van allemaal. Maar misschien komt dat doordat ik prachtige uitzichten over het meer had voorgesteld.
In de praktijk kwam het er op neer dat het hier wel heel erg groen is… Ook mooi, maar dat belemmerd het zicht nogal. Bovendien liep ik met een tijdsdruk. Het is hier overal betaald parkeren en laat ik nu net vandaag wat te weinig klein geld meegenomen hebben. Even rustig aan het water zitten was er dus niet bij. Maar… ook hier vond ik de stempel, al was ik even bang dat ik hem gemist had. Na een flinke afdaling terug naar waterlevel was het vervolgens nog een kilometerslange wandeling langs het water terug naar de auto. Een rondje om het meer loop je hier niet zo maar even!

Zaterdag
Twee wandelingen op een dag bevielen me wel! En omdat ik zondag laat uit mag checken besluit ik dit vandaag nog eens over te doen. Eerst een rit in de auto, want ik moet steeds verder rijden om bij de wandelroutes te komen. Ik begin in Hinterzarten, een wintersport mekka, waar het park van het dorp over gaat in een prachtig majestueus bos. Hier wandel ik de Säbelthomawanderung. Hoge naaldbomen, veel hoogteverschil, hier en daar doet het me denken aan Müllerthal en andere stukken lijken wel Zwitsers.
Op 5 kilometer kom ik in de middle of nowehere bij een bosmeertje. Doordat het vandaag snikheet is, is het hier gewoon druk! Rondom het meertje zitten mensen te relaxen en terwijl ik een snackie eet bedenken twee bejaarden dat het een goed idee is om te gaan skinny dippen. En niemand kijkt er raar van op.
De route vervolgt zich en ik zet er even flink de pas in want ik heb een stel schreeuwende jongeren op de route. In een klim raak ik ze kwijt en kan ik rustig aan genieten van de rest van de klim, want het uitzicht op de Feldberg is prachtig! Aan de andere kant van de berg kan ik genieten van weer een totaal ander mooi uitzicht, met koekoeksklok! Ik ga lekker! Al vijf stempels binnen.

Deze kant van de berg laat ook zien dat Hinterzarten een echt wintersport gebied is. Steile afdalingen, pistes die zich in het diepe storten en via een steil bospad dat zich omlaag zigzagt kom ik weer in het dorp uit.
Ondertussen is het flink warm geworden en ben ik benieuwd hoe de volgende route gaat zijn, want die gaat veel minder door bos en meer door open velden… Ook hier wandel je weer door een gletsjerlandschap. Het verhaal achter het Hochschwarzwalder Hinterpfad is een stuk minder fraai.
Tot de jaren ’60 van de vorige eeuw was hier sprake van kinderarbeid, waarbij jonge jongens onder erbarmelijke omstandigheden het vee hoedden. Deze jongens waren niet de kinderen van het boerengezin, maar kwamen in de kost. Koude voeten? Die warmde je onder de warme straal urine van de koe. Of je had geluk en kreeg in oktober loon uitbetaald in de vorm van een paar schoenen. Deze route voert je letterlijk in hun voetsporen en met de hitte in de open velden moet zelfs ik afzien. Het leuke van deze route is dat het echt afgelegen ligt. Er staan welgeteld twee andere auto’s op de parkeerplaats en ik kom hier geen kip tegen. 

Ik word even verrast, want ik kom een kastje tegen dat geen koekoeksklok is… Maar erin liggen een dagboek waar ik iets in schrijf en er staat een flesje Schnaps. Die laat ik even voor wat het is, anders lazer ik direct van de heuvel af! Maar niet veel verder vereist daar ook de koekoeksklok.
Opvallend is dat veel stempelkastjes geplaatst zijn bij een mooi uitzicht. Ik besluit er even van te genieten, al zit ik in de volle zon en brand ik finaal weg.
Totaal loopkilometers deze week: 35 km
Jaartotaal loopkilometers 2025: 721 km

Totaal aantal loopkilometers januari: 118
Totaal aantal loopkilometers februari: 49
Totaal aantal loopkilometers maart: 165
Totaal aantal loopkilometers april: 151
Totaal aantal loopkilometers mei: 147