Sportweek 41 2017

En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet! O, wat geniet ik van mijn reis door de VS! Jammer genoeg kunnen we niet lang op plekken blijven. We hebben nog een vlucht te halen.

Zondag
Onze roadtrip zou vandaag via de kust naar het zuiden gaan. Helaas gooide een landverschuiving enkele maanden geleden roet in het eten: de weg is foetsie!
Dus kunnen we maar een deel naar het zuiden rijden via de kust en dan weer terug om om te rijden. Wat overigens wel een hele mooie route is. Van zandstranden tot steile kliffen.
Dezelfde weg weer even terug om achter de berg langs richting het zuiden te rijden naar Paso Robles. Een vrij onbekend plaatsje voor de meesten, maar niet als je een beergeek bent. Hier staat namelijk de brouwerij van Firestone! We hadden mazzel en konden aansluiten bij de volgende rondleiding. Alvast aan een proefglaasje nippend om in de stemming te komen.
De rondleiding begon met een proefglaasje in de proefruimte, waarna we een rondleiding over de campus kregen. Daar sta je dan tussen allemaal bijzondere barrels in een koele, donkere ruimte met een biertje in handen waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen!
Je raadt het al,.. we gingen niet met lege handen weg…

Maandag
Goodmorning America! Van de vrieskou in de bergen naar dikke 20 grade in de ochtend waar we nu zitten. Met het felle zonnetje is het nodig om te smeren en een pet te dragen. Want in de carbio met het dak er af kan het aardig hard gaan. First world problems…
Een niet al te lange rit vandaag, want het volgende hotel ligt aan de kust en daar willen we op tijd aan komen. We hebben namelijk een waanzinnige kamer met zeezicht! En met twee toiletten. De kamer is hartstikke ruim, via de schuifdeuren kom je op een terrasje waarna je zo het strand op kan en de temperatuur is fantastisch.
Ok, het waait een beetje, maar dat weerhoudt ons er niet van om even het strand op te gaan. Dat ‘even’ is een understatement, want het strand is hier heel breed. Voordat je bij de zee bent, ben je dus even onderweg. Overigens is het hier niet echt uitnodigend om te zwemmen, er staat best een flinke golfslag.
Onze dag is compleet als we met een berg cocktails en hapjes van het happy hour (gratis! Oooo stelletje Hollanders) op ons terras van een zonsondergang zitten te genieten… Geen woorden voor!

Dinsdag
Vandaag willen we zo laat mogelijk vertrekken om zo nog even van ons uitzicht te genieten. We hebben het fantastische idee om op blote voeten over het strand te gaan hardlopen. In de ochtendzond. We vergeten daarbij alleen dat het vannacht aardig koud was en onze tenen vriezen zowat van onze voeten terwijl we over het strand ploeteren en tot onze enkels in het mulle zand wegzakken. De zon is ook in geen velden of wegen te bekennen Tot zover onze poging hardlopen op blote voeten op het strand…
Uiteindelijk moeten we toch uitchecken en rijden we naar ons laatste hotel in de VS in Los Angeles. Het hotel ligt vlakbij het vliegveld en we hebben eigenlijk alleen deze middag om LA een beetje te bekijken. Onze keuze om dan naar Venice Beach te gaan was dan misschien ook niet de juiste… Wat een ramptoeristengebied is dat zeg! Verschrikkelijk. Een wandeltocht naar het legendarische Gold’s Gym en een goede koffie maken LA toch wel weer fijn. Maar eerlijk gezegd ben ik blij dat we hier geen hele week zitten…

Woensdag
Reisdag! En die begint al om 3 uur ’s nachts! Gatverdamme! Wel een voordeel: we rijden nu door LA zónder files. Ook wel eens fijn. Vlotjes checken we de bagage in, al moeten we even wat herschikken omdat we allebei over ons gewicht heen gaan. Take off en we vliegen over het waanzinnige landschap, komen over Las Vegas en de Rocky Mountains.
Wat me normaal niet lukt tijdens een vlucht, lukt me nu wel. Ik slaap! Eventjes, dat wel. Maar he, I did it! In Minneapolis hebben we een overstap richting Toronto. Een vliegtuig met mankementjes: ik heb geen raamluikje. Erg fijn als je aan de zuidkant van het vliegtuig zit en het zonnetje volle bak naar binnen schijnt.
Gelukkig heeft de stewardess een rol tape en met een beetje creativiteit fabriceer ik mijn eigen luikje.
Na een pittig dagje vliegen komen we in Toronto aan en rijden naar Collingwood, waar we begroet worden door een stinkdier op de parkeerplaats!

Donderdag
Poe, ik heb vandaag pas door dat er weer een bijzonder weekend voor de boeg staat. De tweede reden van deze waanzinnige reis: Het Wereldkampioenschap Obstacle Course Racing!  Ik moet het nog even laten bezinken. Van alle 4 de edities heb ik ze allemaal mee mogen maken. Vandaag staat vooral in teken van relaxen, boel verkennen, nummer ophalen en heel veel bekenden ontmoeten. Vanaf 10 uur is de registratie open in Blue Mountain Village en het is al direct druk.
Ik vermaak me prima en het hele dorpje ademt het WK. Het enige jammere: het weer. Het is echt ijzig koud. Heel wat anders dan het WK OCR vorig jaar en Tahoe twee weken geleden. De voorspellingen zijn ook niet al te best voor het weekend.
Nadat ik mijn startnummers heb is het tijd om te eten. Het is nog best een gedoe om goed te kunnen eten als je de hele dag op pad bent, reisdagen hebt, de restaurants vooral burgers serveren en het gezonde voedsel in de supermarkt nogal duur is. Maar we weten een goed Italiaans restaurantje te vinden in Collingwood en het eten bevalt me uitstekend! Ik weet ook meteen waar ik morgenavond eet!

Vrijdag
Racedag nummero uno! Vandaag staat de short course van 3 kilometer op het programma. Ik start in mijn age group en wij zijn de eerste groep vrouwen die het parcours op mogen. Ik knijp hem een beetje.
Ik weet dat ik absoluut niet zo goed getraind ben als vorig jaar. Het is pas twee maanden dat ik onder Huub zijn vleugels train en ik van voren af aan moet beginnen om de disfuncties uit mijn systeem te krijgen. Deze races moet ik dus vooral zien als een 0-meting. Van hieruit kan ik weer op gaan bouwen en aan de zwakke punten gaan werken. Met dit in mijn achterhoofd en de focus vooral op de Standard Course van morgen ben ik eigenlijk niet zo zenuwachtig. Al moet ik ongelooflijk nodig naar de wc als ik samen met Inge in het startvak sta en we steeds in kleine groepjes het parcours op gaan.
Hoe het ging? Daar komt nog een verslag over. Maar ik finish, zonder bandje, met glimlach op de kop en een mooie medaille (aaaah het is een spinner!!) om de nek. One down, two to go! Toch…?

Zaterdag
Nou… daar sta ik dan. Het heeft ’s nachts keihard geregend en de voorspellingen zijn ronduit slecht voor vandaag. In de zin van: als ik het parcours op moet gaat het regenen. Mijn start is ook aan het begin van de middag. Ik heb wat last van mijn arm door de short course van gisteren en mijn voeten vinden het weer nodig om na weken van goed gedrag ineens weer recalcitrant te worden! Met al die modder op het parcours moet ik een besluit nemen. Ik start niet…
Doet dit besluit pijn? Een beetje. Ik mis nu de meest gave obstakels. Aan de andere kant heb ik geen zin om mezelf te blesseren en 15 kilometer lang te lopen vloeken en tieren omdat mijn voeten alle kanten op vliegen. Het is goed zo. En dus vermaak ik me als fotograaf-assistent, EHBO-assistent, mollenredder en supporter. Een race van een andere kant meemaken geeft wel een heel andere dimensie!

Totaal loop kilometers deze week: 4 km
Jaartotaal loopkilometers 2017: 918 km