Trailrunweek #4

Ik had al een vermoeden, maar dat werd vandaag nog eens extra bevestigd. Met hooikoorts trailen is niet fijn, klimmen is een ramp en dalen mijn specialisme.

[heading size=4 style=underline]Tete d’Oreac[/heading]Terwijl ik vanochtend wakker wordt is het bewolkt en redelijk fris. Er was mooi weer voorspeld! Lichtelijk teleurgesteld stap ik uit mijn bed. Vanochtend geen rekken en strekken maar direct aan het ontbijt. Vanwege de voorspellingen wordt er vanochtend vroeg gestart met trailen. Er staan vandaag twee trails op het programma: Tete d’Oreac en Les Tetes. Wie wil kan ook nog even naar het startpunt lopen, zo’n 2 kilometer en een paar 100 hoogtemeters verder. Wetende van de afgelopen dagen dat klimmen absoluut niet mijn sterkste punt is en ‘koud’ omhoog klimmen met de achilles al helemaal niet slim is, rij ik (zoals de meesten) met de auto naar boven, naar Col de la Pousterle, een soort van idyllische alpenweide met prachtig uitzicht over ‘ons’ dal.
Daar verzamelen we ons en gaan we van start met de eerste trail. De eerste paar kilometers gaan glooiend door het berglandschap. Veel weides, schapen en vooral erg veel vliegen. Nog even een korte stop bij een watertrog, ik ben echt fan van die waterrappunten!
Ondertussen is de lucht open getrokken en wordt het toch nog best wel warm. Na zo’n 2 kilometer begint het terrein toch serieuze stijging te vertonen. Terwijl mijn hartslag redelijk laag bleef, begon ik weer gierend adem te halen. Ik kreeg door de hooikoorts gewoonweg geen lucht binnen!
Ik raakte enorm gefrustreerd. Schold tegen iedere vlieg die ik tegen kwam en nog harder op mezelf. Iedereen liep ondertussen al ver voor me en alleen Jantiene liep nog achter me, als hekkensluiter. Gelukkig liep ze niet naast me en kon ze mijn gezicht niet zien. Die stond op onweer en de tranen stonden me nader dan het lachen. De klim duurt eindeloos en genieten van de prachtige omgeving kon ik op dit moment echt niet. En weer een slinger naar links en weer een zigzagpad naar rechts. Vliegen vlogen om me hoofd, ik werd er gek van! Ik neem direct ook het besluit om de vertical kilometer de volgende dag niet te lopen, maar te kiezen voor de optionele vlakke trailrun. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren kom ik eindelijk, als laatste, boven aan. Ik krijg nauwelijks lucht, de longen staan in de fik en ik loop met gierende longen te happen naar lucht. Maar ik ben blij dat ik even bij kan komen. Eenmaal op adem lukt het me ook weer om te genieten van het uitzicht. We kijken door het ravijn De Meyries en hebben een prachtig vergezicht naar de verderop gelegen eeuwige sneeuw op de bergen ten zuiden van ons.

[heading size=4 style=underline]Meep meep![/heading]Gelukkig moeten we ook nog afdalen en waar de meesten van ons daar best tegenop zien, kan ik mijn enthousiasme met moeite onderdrukken. Eindelijk ga ik ook écht genieten van deze trail. Het is een afdaling van zo’n twee kilometer met een paar keer een serieus hellingspercentage. Ik kan mijn lol niet op en rag voor iedereen uit naar beneden, springend over stenen, zigzaggend over het pad stenen en boomstronken ontwijkend, met gierende remmen door de scherpe bochten. Ik laat me naar beneden vallen terwijl mijn passen steeds groter worden en ik heerlijk naar beneden rol. Afremmen voor de volgende tapdance over de stenen obstakels. Mijn smile kan zo mogelijk niet groter zijn en veel sneller dan ik zou willen komen we al beneden. Was ik als laatste boven, dit keer ben ik als eerste beneden. Dit is genieten! Zet mij maar met een helicopter op de berg, naar beneden kom ik wel!

[heading size=4 style=underline]Keuze gemaakt[/heading]De klappen op de benen waren best pittig en als ik hoor dat er 600m verderop een watertrog is en carpoolgenootje Stijn daar ook heen wil, lopen we nog even de benen een stukje los, voordat ik met de kop onder een heerlijke ijskoude straal bergwater kan hangen.
Terug bij de groep plof ik met mijn lunchpakket in het gras en heb een lunch met het mooiste uitzicht. Met de ‘verscrhikkelijke’ klimervaring van deze trail nog vers in gedachten, besluit ik de trail van vanmiddag niet te lopen. Als ik niet fatsoenlijk omhoog kan komen, beleef ik er absoluut geen plezier aan. Daarnaast wil ik de achillespees een beetje sparen (ook al verbaas ik me over dat ding, want iedere dag lijkt ie het beter te gaan doen!). Nu ik besloten heb niet de Vertical te lopen, maar de vlakkere trail, wil ik ook meteen een flinke afstand aantikken.
Ik doe nog mee met de rek en strekoefeningen en zodra de groep vertrekt aan de tweede trail, vertrek ik (met nog wat laatste route-info) naar beneden naar het chalet. Over de weg een route van zo’n 4 kilometer, maar ik kan de haarspeldbochten afsnijden door rechtdoor naar beneden via het trailpad te raggen. Daar heb ik geen aanmoediging voor nodig en ik stort me weer naar beneden, vol op de rem bij iedere weg overgang. Ook al rijdt hier bijna geen kip en lopen er meer schapen rond dan mensen, je weet maar nooit.
Ik ploeter heerlijk door, spring bijna op een slapend boerke, die vlak naast het pad siësta houdt, slinger over de paden en hoor ineens mijn naam roepen… He, wie kent mij hier nou in de middle of nowhere? Ben ik al bij het chalet, waar een trailgenootje op het terras me langs ziet stuiven! Ik was pas 2 kilometer onderweg en had het idee er nog lang niet te zijn, dus zat ook niet te kijken of ik het chalet al zag… Gelukkig op tijd wakker geschud en de rest van de middag breng ik door in de zon met een boek. Van de slechte voorspellingen komt (gelukkig) weinig terecht. Dit is op en top genieten. Trailvakantie is zo slecht nog niet!

[heading size=4 style=underline]Hongerrrr![/heading]Het diner van echt de allerlekkerste bataat/kokos/limoen soep ever en een hoofdgerecht van pasta met een erwten/munt saus en een gevulde courgette gaat er met smaak in. Alle schalen op tafel zijn leeg en we confisqueren de restjes van de andere tafel. Het toetje van bananenbrood eten we tijdens de presentatie van alpinist Taco, die ons alle ins en outs vertelt over de risico’s van bergsport, het herkennen van verschillende weersomstandigheden en orientatie in de bergen. Onwijs interessant, maar na deze berg aan info ben ik echt moe en duik ik onder de wol. Met heel veel zin in de volgende dag, want a) weinig hoogtemeters voor mij en b) lekker veel kilometers maken.

Trail d’Oreac en afdaling terug naar chalet: 11 km/ +429D

Meer foto’s zien? Check dan mijn instagram en facebookpagina!
En wat heb ik nog meer hier uitgespookt?
Dag 1 en 2
Dag 3