Trailrunweek #5 • Run Andrea Run

Ook al is deze vakantie heel erg relaxt (volgens mij word ik nu voor gek verklaard… voor wie is iedere dag trailrunnen relaxt te noemen?) en hebben we zeeën van tijd buiten de trails om, de tijd vliegt! Het is alweer woensdag en voor velen letterlijk het hoogtepunt van de dag.

[heading size=4 style=underline]Keuzes, keuzes[/heading]Vandaag kunnen we kiezen uit twee uitersten van trails. Wie wil klimmen kan vandaag naar de top van de Amont, een klim van 1000-1600 hoogtemeters met als beloning een waanzinnig uitzicht. Wie juist eens wat vlakker wil lopen is er vandaag de Marathon Gyronde. Niet dat we een marathon gaan lopen, maar dat zou theoretisch gezien wel kunnen. In het dal zijn verschillende lussen aan elkaar te plakken tot een trail met een lengte variërend van 16 – 40 kilometer. Kilometers maken dus. De afgelopen dagen heb ik dusdanig last van hooikoorts dat op bepaalde momenten ik de lol van trailrunnen even niet in kan zien. In het klimmen dan, afdalen is mijn nieuwe talent heb ik ontdekt. Ik had dinsdag tijdens het klimmen, wat voor geen meter ging, dus al snel de keuze gemaakt om de vertical kilometer vandaag niet te lopen en te kiezen voor de Gyronde. Doel van vandaag: twee lussen, dus 23 kilometer lopen en als de benen ok voelen dan nog het 3e lusje voor 27 kilometer.

[heading size=4 style=underline]Marathon Gyronde[/heading]Iedereen vertrok met auto’s naar Vallouise, waar de lopers voor de vertical de berg op gingen en wij met een groepje van 8 lopers begonnen aan onze kilometers. De route was misschien niet de meest inspirerende van de week, maar wel heel gezellig. Via een pad langs het riviertje Le Gyr liepen we stroomopwaarts. Een wild stromend riviertje, die vlak naVallouise samen komt met de L’Onde en dan samen de Gyronde vormt. Was dit een vlakke route? Voor een route in de bergen wellicht wel, maar man, ik had er weer moeite mee. We liepen richting een dorpje dat eigenlijk alleen in de zomer bestaat, omdat het een camping is waar ’s zomers honderden sportklimmers kamperen. De steile wanden om ons heen zijn een echt klimmers walhalla en ook nu zagen we een paar klimmers bezig. En dat met 28 graden en de zon vol op de rotsen. Op de camping zaten we halverwege de eerste lus en konden we onze drinkzakken weer vullen met fris water. Vanaf hier was het nog een heeeeel klein stukje klimmen en vervolgens dalen aan de andere kant van Gyr. Daarvoor moesten we eerst door het riviertje heen waden, wat ons frisse natte voeten opleverde. Heerlijke singletracks met grappige glooiingen, scherpe bochten, uitstekende rotsen, losse stenen en geplaveide gladde rotsen. Het is een constant voetenspel en eigenlijk een beetje een achtbaanritje als je vol vaart naar beneden snelt. Ik vind het heerlijk!

[heading size=4 style=underline]Lunchbreak[/heading]Een deel van de route terug voer over dezelfde brede paden langs de Gyr, waarna we nog even vlak voor het einde van deze lus toch nog even een fijn stukje gingen klimmen. Een smal pad, terwijl de Gyr onder ons langs raasde. Een misstap en je rolde zo naar beneden de plomp in. Het kerktorentje van Vallouise stak ineens recht voor ons tussen de bomen door. Nog een laatste slinger door het dorp, voordat we we bij de auto’s terug waren. Hier maakten we even een pauze om onze lunch te eten. We waren ondertussen toch al even onderweg geweest en de hitte was ons niet in de koude kleren gaan zitten. Zittend aan de Gyr, in de schaduw van een enkel boompje dat daar stond konden we even bijkomen. In de fontein konden we ons water bijvullen en werd de pet weer even nat gemaakt, voordat we vertrokken voor de volgende lus.

[heading size=4 style=underline]Bloody hot![/heading]Deze lus zou zo’n 6 kilometer zijn met hooguit 50-100 hoogtemeters. Nou, dat kan ik nog wel op mijn sloffen, dacht ik zo. Maar de benen voelden als beton en het leek wel of ik niet vooruit kwam! Dit pad voerde langs de L’Onde en was niet zo insprirerend. Na 3 kilometer staken we de rivier over via een brug, waar we toch wel even onder de indruk waren van het watergeweld onder ons.
Het water van de rivieren staat erg hoog, doordat er nu veel smeltwater wordt afgevoerd. Na 6 kilometer kwam het dorpje weer in zicht en bleken we toch 200 hoogtemeters gehad te hebben! Vind je het gek dat de benen van beton voelden! Ik was er na 23 kilometer ook wel klaar mee. De temperatuur werd steeds hoger en de zon brandde onverbiddelijk. Nog een lus van 5 kilometer zag ik het nut niet meer van in. Samen met de andere trailmaatjes die er nu ook wel genoeg van hadden, plofte ik op het terras van een cafeetje, waar ook de eerste groep van de vertical inmiddels terug was met fantastische verhalen en dito foto’s.

Na dit zweetspektakel brachten we de middag lekker door op het terras van het chalet in het zonnetje. Boekje erbij, beetje slacklinen, en de avond weer met een heerlijke maaltijd afsluiten.