Trailrunweek #7
En dan is het in eens al weer vrijdag!! Bizar hoe snel de tijd gaat. Vandaag staat al weer de laatste trail van de Trailrunweek op het programma en meteen ook de Koninginne-etappe. En de tas inpakken, dat moet ook weer gebeuren. Helaas.
[heading size=4 style=underline]Stilte[/heading]Net als voorgaande dagen schijnt de zon uitbundig als ik wakker wordt. De temperatuur is om 8 uur al best hoog en terwijl we staan te rekken en strekken in het zonnetje voel ik de eerste zweet druppeltjes al. Ik heb een beetje een onrustig gevoel. Ik zie op tegen de ruim 1000m hoogtemeters van vandaag. De afgelopen dagen had ik enorme last van hooikoorts met alle bekende bijverschijnselen, maar ook een stel longen die volledig uitgeknepen worden als ik ook maar een beetje inspanning lever. Ik hield me dan ook maar voor dat de afdaling het toetje was. De slagroom op de taart. De beloning na hard werken. Ik was stil in de auto. Opvallend stil. Dat viel ook Jan op. Ondertussen zat ik in dubio om mijn stokken al dan niet mee te nemen. Door het dal bij Freissinieres, waar we van de week Crete de la Rortie liepen, reden we nu door totdat de weg letterlijk stopte. Aan de voet van een berg met een reusachtige waterval was een parkeerplaats. Nadat iedereen zich klaar had gemaakt gingen we op weg. Een klim van ruim 5 kilometer met 1000 hoogtemeters. Met de stokken prikte ik er in het staartje van de groep lekker op los. Door de stokken had ik minder druk op de kuiten, die de afgelopen dagen ook zo nu en dan dwars waren geweest. Maar het verlichte de hooikoorts niet. De tape op de rug… het had leuk geweest, maar tape plakken tegen hooikoorts werkt bij mij dus schijnbaar niet.
[heading size=4 style=underline]Instortingsgevaar[/heading]Ik kwam steeds verder achteraan te lopen, samen met roomie Merel, die me gezelschap hield en gids/eigenaar van het chalet, Vincent. Wetende wat de kwaal is, liep hij voorop om het tempo te drukken. Maar ik wilde naar boven! Het gat met de anderen leek steeds groter te worden en op de punten dat de groep rust nam en ik eindelijk aan kwam kakken, schoten de voorsten er al weer van door.
Tijd om mijn rust te pakken was er bijna niet en de mogelijkheid om even goed van de omgeving te genieten en foto’s te maken kon ik nagenoeg op mijn buik schrijven. Mijn humeur zakte onder het vriespunt. Of kwam dat omdat we bij de sneeuw in de buurt kwamen? Ik wilde weer doorstappen, maar Vincent trapte op de rem. Ik stortte even volledig in. Zat zo te balen van mezelf, herkende mijn eigen lichaam niet meer, kreeg geen lucht, een lichaam dat me zo in eens in de steek liet door een stomme rotallergie en door de tranen heen keek ik om me heen naar het prachtige landschap en de sneeuw die steeds dichterbij kwam. We zaten ondertussen al ver boven de boomgrens en het uitzicht was weids over het dal heen. Vincent praatte op me in, Merel een arm om me heen. Tranen afvegen en weer op pad. Het was nu niet zo ver meer naar boven en eenmaal boven betekent dat één ding… AFDALEN!!
[heading size=4 style=underline]Sneeuwpret[/heading]Maar eerst pauze en spelen in de sneeuw. Het tempo was er in de groep gelukkig uit. Allereerst wat uitleg over de sneeuw die we tegen kwamen.
Want het lag er wel, maar de temperatuur hier boven liep ook wel tegen de 20 graden in de zon, wat betekende dat de sneeuw keihard aan het smelten was. Dat was vooral goed te zien op de steilere stukken, waar hele stromen water onder de sneeuw door kwamen. Nog een paar metertjes omhoog, waar we een adembenemend uitzicht hadden op het smeltwatermeertje Lac du Palluel. Dit vroeg gewoon om een handstand!
We moesten een sneeuwveld over steken, wat zo spekglad was dat ik er een sport van maakte om steeds onderuit te glijden. De tranen waren hier boven totaal vergeten, dit was leuk! En op sneeuw kun je ook glijden, dus op de bips naar benee en vervolgens landen tussen de steenmannetjes: een veld vol met stapels van stenen. Je moest nog uitkijken er niet eentje omver te lopen. Bij Lac Faraval hielden we een lunchpauze, terwijl een enkeling zich waagde aan een plons in het meertje.
[heading size=4 style=underline]Down, down, down![/heading]Na de lunch zetten we koers naar beneden. Een lange afdaling met veel technische passages. Zo technisch, dat ik me er niet aan waagde om volle bak naar beneden te denderen, maar het een beetje behouden deed. Scheelde ook wat zuurstof, want ik merkte ook dat de focus door de lange inspanning niet optimaal was. Geen risico nemen dus. Zigzaggend liep een sliert trailrunners de berg af. Een deel via de route die we ook omhoog waren gegaan. Zo nu en dan twijfelde ik of ik nog wel op de route zat. We zaten alweer in het bos en door de bomen en de planten heen zag ik nog net een pad. Ha, daar ergens onder me slingerde een gekleurde loper door het groen. Ik zat nog goed. Regelmatig werd er even gestopt om de groep niet te ver uiteen te laten vallen. En waar ik op de heenweg geen tijd had om bij te komen en de omgeving in me op te nemen, had ik dat nu wel. Dit was genieten!
[heading size=4 style=underline]Piquenique[/heading]Bij een splitsing kozen we een ander pad, dat glooide door… de weides…. gras… NEEEEEE!!! Ok, het was wel enorm mooi, met al die vrolijke bloemetjes om me heen. Plotseling stonden we in een idyllisch, schattig bergdorpje. Geen wegen, wel schapen. Een een klein restaurantje, waar we meteen het hele terras in beslag namen. Voorbijgangers die ook iets wilden drinken moesten zich tussen onze bezwete lichamen doorwurmen en konden genieten van een terras vol odeur. Wij deden ons ondertussen te goed aan alles wat er nog aan eten was: de laatste gebakjes en ik had een soort hüttenkase met frambozendressing en een lokaal biertje. Nadat iedereen weer bijgetankt was konden we kiezen voor de shortcut naar de auto, of nog een route van 7 kilometer via de waterval er achteraan. Ik koos voor de extra lus, want die was vrijwel alleen maar dalen. Het toetje na het toetje zeg maar. 
[heading size=4 style=underline]C’est fini[/heading]Nou, die lus was zo simpel nog niet. Enorm technische stukjes en een waterval waar je u tegen zegt! We konden kiezen. Of een koude douche door er doorheen te lopen, of een stukje lager door de stroom heen waden. Wat de keuze ook was, de massa water wekte ontzag. Een verkeerde stap en je zou zo meegesleurd worden en ergens een paar 100 meter lager neerploffen.
Dank je de koekoek! Ik koos voor de stroom doorwaden (iets met telefoon en water = geen goede combi) en vond dat best spannend. We slingerden weer verder en via haarspeldbochtjes kronkelden we ons een weg naar beneden, naar de weg die ons naar het einde van de vallei naar de parkeerplaats zou leiden. Maar we gaan natuurlijk niet via de weg als je ook spoorzoekertje in het bos kunt spelen! Van een trail was nauwelijks sprake. Het water van het riviertje stond zo hoog, dat we een alternatief pad moesten creeren. Door de takkenbossen, tot we weer iets vonden dat op een pad leek en ik… AAAAAAAAHH!! Daar hing ik weer. Mijn linkerbeen vond geen houvast in het gras en net als vandeweek zakte de grond onder mijn linkervoet weg en hing ik naast de trail. Dit keer iets dieper, want toen ik probeerder grip te krijgen zakte ik nog wat verder het gras in… Gras… huid… jeuk… AAARG! Gelukkig kreeg ik snel een hand toegereikt door de loper achter me en sneller dan dat ik kon knipperen stond ik weer op de trail. Er leek geen einde aan dit geslinger te komen, maar eindelijk zag ik de parkeerplaats en via een bruggetje stonden we weer op de plek waar we vanochtend gestart waren. De laatste meters van deze trailweek zaten er op. Het was over. Klaar. Kak…
[heading size=4 style=underline]Kippies![/heading]Het was ondertussen al 17 uur geweest! Een goed bestede dag, met ik denk toch wel de mooiste trail van de hele week. Snel even opfrissen en al zoveel mogelijk spulletjes inpakken, voordat we aan tafel konden. En wat een maaltijd! Het gevecht om de kippenpootjes barstte na een voorgerecht met bietjes los! Heerlijke couscous met gegrilde aubergine, maar de kippenpootjes. O man, die kippenpootjes… Wie aan tafel mag de laatste? Dat wordt in de keuken gehoord en zo staat er in eens een extra schaaltje kippenpootjes op tafel. Maar onze honger is nog niet gestild. Tot ik om kijk naar de andere tafel en zie dat daar bijna geen kippenpootjes uit de schaal gegeten zijn! Eten weggooien is zonde, dus onze tafel fungeert als hongerige kliko en alle kippenpootjes gaan op. En dan nog het toetje! Ik ontplof bijna. De laatste avond wordt gezellig in de huiskamer doorgebracht en dan maak ik me op voor het laatste nachtje in het chalet. Bedankt Ilonk, Vincent, Taco, Annemarie en Wout voor een geweldig verblijf, heerlijke maaltijden, vakkundige en gezellige begeleiding tijdens de trail. En Jantiene en Jan natuurlijk voor het organiseren van deze onwijs leuke trailrunweek met 20 equal minded mafketels. Dus ook al mijn trailgenootjes: enorm bedankt voor deze fantastische week!
Dormillouse: 21 km/+1220D
Meer foto’s zien? Check dan mijn instagram en facebookpagina!
En wat heb ik nog meer hier uitgespookt?
Dag 1 en 2 Sentier des Canaux en Trail de Gyronde
Dag 3 Crete de la Rortie
Dag 4 Tete d’Oreac
Dag 5 Marathon Gyronde
Dag 6 Loslopen en raften
