Ajax Foundation Run
Ik en voetbal. Dat is als tennis in een porseleinkast. Als vissen in een badkuip. Als Sneeuwitje met zeven geitjes. Oftewel, een niet ‘alledaagse’ combinatie. Toch liep ik zondag in een voetbalshirt, van Ajax. En voordat je nu afhaakt omdat dat jouw cluppie niet is kun je toch maar beter door lezen. Want ik had een superleuke dag!
[heading size=4 style=underline]In style[/heading]Deze zondag begon iets anders dan verwacht. Ik had namelijk gepland om heerlijk uit te slapen maar om 8 uur was ik al wakker. Dan maar beginnen met mijn dagelijkse krachttraining-in-huis, beginnend met pull ups in pyama in het trapgat. No Lazy Sunday!
Na een ontbijt en de laatste spulletjes ingepakt te hebben zette ik koers naar de Arena om deel te nemen aan de eerste Ajax Foundation Run. Van Adidas had ik een onwijs gaaf kledingpakket ontvangen, waaronder een Ajaxshirt met mijn eigen blognaam RunAndreaRun op de rug. Ik kon mijn auto als VIP’er heel dicht bij het stadion parkeren en vervolgens meldde ik me bij de VIP-tent. Ik kreeg een polsbandje om en kon naar binnen. Daar kwam ik meteen een paar bekenden tegen en al snel liep de tent vol met bloggers en…. (oud) voetballers. De tafels stonden vol met schalen fruit en koekjes. En dan sta je in eens oog in oog met Edwin van der Sar! Na ja…. oog in oog… Daarvoor moest ik toch wel even een stukje omhoog kijken!
[heading size=4 style=underline]Love this life[/heading]Na een fotomomentje bij de schalen samen met Kirsten en Edwin van der Sar was het tijd om ons te verzamelen en werden we naar een heel speciale plek gebracht. Een plek waar ik normaal gesproken nooit zou komen, al is het maar omdat ik een vrouw ben. Namelijk de kleedkamer van DE Ajax-spelers! Als echte sterspelers hadden we allemaal onze eigen stoel. We konden ons omkleden om vervolgens allemaal in ons Ajax-shirt-met-eigen-naam ons te kunnen storten op de heerlijke Paleo-hapjes, die Stadswild voor ons had gemaakt. Smoothies met bietjes en passievrucht, of paksoi, banaan en kaneel, een reageerbuisje met salie en cacao, notenbrood en een golden Boost box. Het was zoveel en met een uur voor de start leek het me niet verstandig om nu nog te veel te gaan eten, dus hield ik het bij de smoothies en cacao-buis, die echt overheerlijk waren! Edwin van der Sar en Daphne Koster kwamen binnen om ons nog een peptalk te geven. En nu we er toch zijn, laten we dan maar meteen gebruik maken van het toilet, waar menig Ajaxbips al op heeft gezeten! Ik zou bijna zeggen “ik was mijn kont nooit meer!”. Maar dat zeg ik toch maar niet. Een ruimte verder stonden we in dubio… Het bad zag er heel uitnodigend uit en bleek na een temperatuurcheck door Kirsten nog eens heerlijk warm te zijn. Waarom eerst lopen? We duiken er zo in! Helaas moesten we de kleedkamer weer verlaten om ons richting de start te begeven.
[heading size=4 style=underline]Go go go[/heading]Als ware VIP’ers mochten wij ons in het voorste startvak begeven bij de wedstrijdlopers, zoals Mirjam van Reijen en Jacolien Schreuder. Op de fiets hadden Ronald de Boer, Daphne Koster, Bryan Roy en Michel Kreek plaats genomen om ons te begeleiden. Kirsten en ik stonden mooi vooraan en na het startschot spoot Kirsten er vandoor. Opgezweept door het publiek raceten we over de Arena Boulevard voordat we de woonwijken van de Bijlmer ingingen. De benen voelden opvallend fit aan. Een stuk beter dan voor de start van de marathon. Maar ok, buiten het vele wandelen in Berlijn en het geven van trainingen om had ik dan ook nog geen meter gelopen. Nadat ik vrijdag groen licht had gekregen van de manueel/fysio en tijdens het inlopen even kon aanvoelen hoe het rechterbeen zich hield, stond niets me in de weg om gewoon lekker te gaan lopen. De eerste kilometer ging eigenlijk net iets te hard in 4.11 min/km. Dat tempo bracht ik iets terug en door de warmte werd mijn hoofd binnen no time net zo rood als mijn shirt. Het Ajax shirt ademende voor geen meter. ‘Hoe kunnen ze hierin voetballen?’ dacht ik nog. De eerste drie kilometer gingen erg lekker, daarna begon ik er wat meer moeite mee te krijgen. Toch kon ik een redelijk constant tempo houden. Daphne kwam even naast me fietsen en moedigde me aan, Zo gaaf, een persoonlijke-coach-voor-een-momentje op de fiets naast je! Het leuke van in een Ajaxshirt lopen, is dat je echt door iedereen langs het parcours wordt aangemoedigd. Vooral toen we langs het supportershonk kwamen! De handen gingen de lucht in en een grijns op mijn gezicht van oor tot oor. De Arena op de achtergrond, nog een kleine twee kilometer te gaan, waarbij we nog een smerige klim moesten maken naar de 1e ring voordat we het stadion betraden. Dat was waanzinnig en met nog een sprint in de benen finishte ik in 45.09 minuten. Het parcours bleek op mijn Garmin 200m te lang, dus ben ik blij met dit resultaat. Het is in ieder geval een mooie basis na de marathon om vanuit verder te gaan werken. Nog blijer was ik met het rechterbeen dat zich redelijk goed had gehouden!
[heading size=4 style=underline]Teamwork![/heading]Vlak na me kwam Kirsten over de streep in een dik pr en ook Nienke van het Gl2r crew, Runninglau, Annet van Womenshealth, medegastblogger Anton Jan van Runners-high en Lars en David van de Urban Runners lieten niet lang op zich wachten. Zo druppelden de Ajax-shirtjes-met-eigen-naam binnen en werden we opgevangen door onze enthousiaste Adidas-coach die had zitten rekenen en zag dat ik samen met Kirsten en Laura had gezorgd voor een overwinning bij de bedrijventeams! Ondertussen pikten we nog een paar selfies mee met Ronald en Edwin. Door de officials werden we gesommeerd plaats te maken. Au, kramp. Ik moet uitlopen. Maar daarvoor moest ik eerst nog de trappen van het stadion op… Na het uitlopen wachtte ons in de VIP-tent nog allerlei hapjes en drankjes en konden we nog gezellig nababbelen met elkaar. Nu deed ik eens niet het licht uit, ik vertrok best wel op tijd om in de avonduren nog even een shootje te doen. Lazy Sunday? Not today!
Foto header: Desiree van Kampen