Als een echte smokkelaar
Na het grote succes van de eerste editie van de Smokkelaarstrail, wilde ik koste wat kost de tweede editie ook mee lopen. Ik had namelijk nog iets goed te maken. De vorige keer kon ik namelijk de lange afstand niet doen, vanwege dwarse kuiten. Daarom stond ik zondag aan de start van de 25 kilometer voor een nieuwe poging.
[heading size=4 style=underline]Middle of nowhere[/heading]De voorbereidingen waren alleen verre van ideaal. Iets met een fantastisch mooi bierfestival op vrijdag en het geven van bierproeverijen tijdens Kannen & Kruiken Maastricht op zaterdag. Een hele dag staan gaat niet in de koude kleren zitten. Na afloop had ik nog een autoritje van 1,5 uur voor de boeg richting Goirle, waar ik zondag de Smokkelaarstrail zou lopen. Aangekomen in de middle of nowhere, via landweggetjes en dirt roads stond trailmaatje Rob me bij de entree van het park op te wachten. Hij zat met zijn gezin, aanhang en kleinkinderen in een huisje, waar nog een slaapplekje over was. Dankbaar! Na nog even acclimatiseren dook ik onder de wol met twee onrustige benen.
[heading size=4 style=underline]Hit the dirt road[/heading]Heerlijk geslapen, maar wat een stijve kuiten! Na een gezellig ontbijt ging het in colonne richting het startgebied ongeveer 20 kilometer verderop. Mijn routeplanner zou de weg wijzen… Ik heb echt geen idee of dit nu de snelste route was. Het was wel de meest toeristische! Over kleine landweggetjes, slingerend door dorpjes en eindigend op een dirt road, waar we alle wandelaars en fietsers onderstoften. Aangekomen bij het ingevoerde adres stonden we op een andere plek dan die ik me herinner van de vorige keer. We stonden ergens op het parcours! Google maps wees gelukkig uit dat we echt heel dichtbij waren: gewoon het stofpad volgen. En in plaats van dat we via de doorgaande weg in een megafile stonden, reden we zo het parkeerterrein op. Voila!
[heading size=4 style=underline]Smokkelaars[/heading]Wat een weertje! De zon scheen uitbundig en iedereen zat ontspannen te wachten op de start. Die vond plaats in waves, zodat er niet in één keer een hele grote meute het parcours over gaat. Door de waves gaat dat gedoseerd.
Ik besloot met Rob, Marjolein en Helene samen te starten, waardoor ik een beetje met mijn wave moest smokkelen (ik zou eigenlijk later starten), maar he het heet niet voor niets de Smokkelaarstrail. Aangezien ik geen idee had wat mijn voet vandaag zou gaan doen, stond alles nog open. Als het ging zou ik de 25 kilometer lopen, maar als de voet te dwars was, had ik onderweg nog de mogelijkheid de splitsing van de 12 kilometer te nemen. En zo gingen we op weg. Door het stoffige bos op het grensgebied van Nederland en België. Deze omgeving heeft een rijke smokkelhistorie. In de vorige eeuw werd hier namelijk roomboter gesmokkeld door de uitgestrekte bossen met zijn veldweggetjes en kleine paadjes die langs het meanderende stroompje de Rovertsche Leij lopen. Na een paar kilometer passeren we de grens met België.
[heading size=4 style=underline]Flash back[/heading]We houden een lekker rustig tempo aan. Daar ben ik wel blij mee, want ik moet eerst even de voet aanvoelen. Die houdt zich wonder boven wonder enorm rustig! Maar doordat de manueel mijn bekken donderdag heeft rechtgezet vraagt dat wel een andere belasting van de spieren. In combinatie met de hele dag staan op zaterdag zijn het vandaag (weer) de kuiten die roet in het eten gooien. Again! Ik krijg een flash back naar de vorige editie… Ze lopen zo vol, dat ik geregeld even moet stretchen. Stiekem niet erg, want zo kunnen we ook van de mooie omgeving genieten en selfies schieten. We slingeren ons langs het schattige stroompje, zien door de bomen op een ander pad een sliert aan lopers lopen, worden vanuit de bosjes door Barbara gekiekt en bovenal genieten we.
[heading size=4 style=underline]Hunger games[/heading]Bij de 6 kilometer is de splitsing tussen de twee afstanden. Marjolein, die de afgelopen week niet helemaal fit was, en ik besluiten de shortcut te nemen en Helene en Rob gaan door voor de 25 kilometer. Ineens bevinden Marjolein en ik ons in de stilte van het bos. We zijn op dit moment de enigen die de 12 kilometerroute op zijn gegaan. Het pad is zo ongelijk, dat we even een stukje wandelen. Een gezoem van een nest bijen of wespen komt ons tegemoet. Als we stil staan en het gezoem horen krijgen we allebei hetzefde beangstigende gevoel… Worden we bespied of zijn we echt alleen? Waar komt het gezoen vandaag? Wat is het? Hysterisch grote steekbeesten? Het lijkt of ieder moment een mist zich over de varens kan ontrollen of dat uit het niets de meest enge beesten ons aan kunnen vallen. Beweegt daar nu iets achter een boom? Even wanen we ons temidden van de Hunger Games om vervolgens gierend van het lachen weer door te lopen. We hebben het tempo wat laten zakken nu we alleen lopen en dat vinden mijn kuiten heel prettig. We stoppen even om wat te snacken en boomgymnastiek te doen, terwijl we in het beekje turen op zoek naar beesten en enge dingen. Niets natuurlijk.
[heading size=4 style=underline]Spoorzoekertje[/heading]We slingeren door het bos, terwijl we op moeten letten geen pijlen te missen. Het is soms net spoorzoekertje, nu we niet achter een meute van lopers aan kunnen lopen. En dat maakt trailrunnen nog leuker! Eigenlijk vinden we het enorm prettig dat er niemand om ons heen loopt. En ik denk dat andere lopers daar ook blij om zijn. We zijn best luidruchtig, kletsen de oren van elkaars kop en de kilometers gaan eigenlijk heel snel voorbij. De kuiten zijn eindelijk los en misschien heb ik een beetje spijt dat ik toch niet de 25 kilometer loop.
Maar al snel zijn we het er over eens dat we een goede keuze hebben gemaakt. Het is behoorlijk warm en we snakken naar iets anders dan water uit onze drinkzakken. Eigenlijk wil ik het liefst gewoon ijs ofzo! Toch sneller dan verwacht komt toch de finish in zicht. Wat een oase van rust in vergelijking met de start! We krijgen onze radler, worstenbroodje en zuur verdiende pakje roomboter (hoe gaan we die goed houden met deze temperaturen?) en dansen nog even een cooling down dansje. Misschien hadden we toch echt de 25 kilometer moeten lopen, want echt moe? Nee verre van! We sloten ons aan bij de supportersgroep van de familie Schotman en bij gebrek aan ijs nam ik een lekkere salade om even bij te tanken. Rob en Helene werden met luid gejuich binnen gehaald, we kwamen nog meer trailrunweekmaatjes tegen, kletsten na met de organisatie en Barbara en toen werd het toch tijd om na dit drukke en fantastische weekend mijn huis weer eens op te zoeken. Bedankt Schotmannetjes voor jullie heerlijke gezellige gastvrijheid! En bedankt organisatie voor een fantastische tweede editie van de Smokkelaarstrail!