Am I an Iron Viking? #2

Daar staan we. Bovenop de Walhalla steps. De finish van Strong Viking. Maar voor ons nog niet. We hebben net de eerste ronde van 19 kilometer afgelegd in zo’n 3 uur (!) en hebben nog behoorlijk wat kilometers en hindernissen voor de boeg. Doorgaan of niet? Marieke heeft flink last van haar enkel en ik had zojuist mijn rib en duim gekneusd.

[heading size=4 style=underline]Here we go again[/heading]We besluiten door te gaan, ieder op ons eigen tempo. Marieke neemt wat gas terug en ik zet er een tandje bij. Door onze pauze in het start/finish gebied is een groepje marathonlopers ons gepasseerd en ik wil proberen er weer bij te komen, zodat ik niet alleen loop en met de handen in het haar sta bij de obstakels. Gas open en ik stuif de rotsen op. Na een paar 100 meter ben ik bij Dirk, Jeff, Simone en Luc aanbeland en vervolg met hen de weg. De trenches liggen er nu een stuk mooier (modderiger bij). Het kost al wat moeite om uit de modder te klauteren tegen de gladde prutbulten op.

[heading size=4 style=underline]New collaboration[/heading]Helaas stapt Simone uit. Jeff en Dirk besluiten met de vlag het tempo flink op te schroeven en Luc en ik blijven bij elkaar. Tot aan de finish wijken we niet mee van elkaars zijde. We kenden elkaar tot een kwartier geleden nog niet, maar zijn al snel de beste maatjes. Het is geen seconde stil en we ouwehoeren de oren van elkaars kop. Totdat we bij dat takke-end-omhoog-tijgeren komen. Al rollend komen we een stuk makkelijker omhoog en de momenten dat ik even moet wachten kan ik mooi even bijkomen van dat getol. Boven aan gekomen zwabber ik naar de touwen. Dat touwklimmen geloof ik nu wel. Die duim begint nu aardig dik te worden, dus ik kies voor de push ups. De glijbaan naar beneden lijkt zo mogelijk nog harder te gaan en wéér roetsj ik ongecontroleerd als een dolle mina naar beneden, gierend van pret. Dat wel! Met de slappe lach gaan we voort.
De muren vormen een probleem merk ik bij de eerste die we tegen komen. Ik hang er met mijn ribben op en die kneuzing is daar niet zo blij mee. Ook de duim werkt niet mee en laat me duidelijk weten dat ik die muren maar beter even links kan laten liggen. Flink balen, maar het is niet anders. Gelukkig blijft er nog genoeg over, waar ik me wel met volle overgave op of in kan storten. De stinkende prutsloot bijvoorbeeld, die er nu nog veel smeriger uitziet dan de eerste ronde. En de stank is niet te harden! Het water in de Water Cages werkt nu ook niet echt meer mee om schoner te worden. Het water golft over mijn hoofd. Ik zie nog net een fotograaf die grijnzend met zijn camera boven me hangt… Weer door een zwarte stinksloot, waarvan het water een dikke brij is geworden. Bij de drinkpost rusten we even uit. We zijn niet de enige Iron Vikings die even bijtanken. Voor ons hangen de touwen van Dragons Tail over het water. Onbegonnen werk voor de duim, er staat een file en ik probeer een reep weg te krijgen. Drie fantastische smoezen om de pussy lane te nemen en mijn geluk te beproeven op de wiebelende evenwichtsbalk, de volgende hindernis. Dat gaat perfect met drie op een rij en elkaar vasthoudend. Bij het start/finish terrein duiken de Castle Walls weer op. Die vind ik zo leuk! Een soort boulderen, maar dan tegen een platte muur aan. Mijn hoop om de monkey bars nu wel te halen moet ik laten varen. Die verrekte duim verpest het en ik kan niet eens aan mijn hand hangen. Dan maar bijtanken bij de drankpost, terwijl Luc een poging onderneemt. We zitten ondertussen op 28 kilometer. Wat ik op dat moment niet wist, was dat dit de laatste drinkpost op het parcours was…

[heading size=4 style=underline]Bommetje!![/heading]Na wat geslinger door de bossen via steile paadjes omhoog en omlaag mogen we weer het kanaal via de pontons oversteken. De bommetjes worden hoe langer hoe wilder. Met oerkreten stort ik me te water om kopje onder te gaan en weer naar het volgende ponton te zwemmen. Dit keer hoeven we geen lange lus te maken. We lopen parallel aan het kanaal een stuk heen en weer en moeten elkaar bij Carry the Viking op de rug dragen. Wat een hilarisch beeld oplevert, want Luc kan zo ongeveer meelopen terwijl ik hem op mijn rug draag! Zwemmend gaan we weer terug naar de overkant. De ronde van 13 kilometer is bijna volbracht! Over de Wall met de steigers, maar de Vikingen sla ik even over. Geen zin in nog meer kneuzingen! Dus zonder verdere schade beklim ik voor de tweede keer de Walhalla Steps. Vol enthousiasme en dansend op de opzwepende muziek vliegen we de rotsen op. Nog maar 10 kilometer te gaan!

[heading size=4 style=underline]Need food now[/heading]De één na laatste ronde. Ook al is deze ronde maar 7 kilometer. Hij is zwaar. Weer vol goede moed en nog vol energie vliegen we de rotsen op. Het parcours is behoorlijk leeg. De laatste startgroepen van de dag zijn al lang op het parcours en de enige die we tegen komen zijn andere Iron Vikings. Het is ondertussen al half vier begrijpen we van de lady Viking bij Raise the sail. Shit dan moeten we nog doorlopen ook als we binnen de tijd van 8 uur willen finishen! De trenches liggen er zo mogelijk nog modderiger bij en het kost tijd, kracht en moeite om er door heen te komen. Als twee uitgeputte Vikings zeulen we ons schild en hamer over het parcours om vervolgens voor de verandering de heuvel op te rollen onder het prikkeldraad door. Dat de roltechniek sneller gaat dan tijgeren blijkt als we een paar andere Iron Vikings inhalen. Maar die voorsprong zijn we boven direct kwijt als we tollend op onze benen als dronken Vikingen proberen verder te lopen. Het parcours lijkt wel verlaten en al veel vrijwilligers hebben hun post verlaten. Toch doen we trouw onze push ups om vervolgens weer als een stel ongeleide projectielen naar beneden te suizen. De coördinatie begint nu te lijden onder de vermoeidheid. Het lopen gaat ook niet meer zo snel. We hebben dorst en willen koolhydraten. Probleem: we komen maar geen drankpost tegen. Wat is dat nou? Al sinds kilometer 28 geen verzorging meer! Terwijl juist in dat laatste deel je alles kunt gebruiken wat je maar naar binnen kunt werken. Ik begin bijna aan de struiken te knagen en uit de prutsloot te drinken. Gelukkig ben ik nog helder genoeg om dat vooral niet te doen. De laatste 4 kilometer van deze ronde zijn een ramp. De hindernissen die we hier nog tegenkomen zijn niet de moeilijkste, maar kosten hoe dan ook moeite. De steile klimmetjes in het parcours wandelen we omhoog. De Wall op het start/finish terrein doemt nu als de Mount Everest voor ons op. Toch komen we door de adrenaline gemakkelijk boven en mogen we het nog een keer opnemen tegen de Vikings, die er niet heel veel zin meer in hebben en ons zonder te veel weerstand door laten. De Walhalla Steps op en bij de finish nemen we even een pauze voor we aan onze laatste 3 kilometer beginnen.

[heading size=4 style=underline]Waterrrr![/heading]Het is al over 17.00 uur. Hebben we echt 1,5 uur over 7 kilometer gedaan… WTF!! We vergaan van de dorst en hebben nauwelijks nog energie. We krijgen een flesje water en die gaat helemaal op voordat we onze tocht voortzetten. Nog maar 3 kilometer, dat is niets meer! In deze laatste ronde zitten niet meer de zwaarste hindernissen, dus we verwachten binnen de gestelde 8 uur te kunnen finishen. Aangemoedigd door de gefinishte (Iron) Vikings en aanhang ploeteren we nu de rotsen op. Ons vele geklets heeft ruimte gemaakt voor stiltes. Beiden zijn we een beetje op, moe. Maar het water geeft ons wel genoeg energie om nog een tijdje door te kunnen. Geen gerol meer de heuvel op, geen zware klimpartijen of gezeul met hamers en schilden. De 3 laatste kilometers zijn eigenlijk een euforische tocht. Als enige spartelen we door de trenches, die nu zo goed als onbegaanbaar zijn. Doordat ik de coördinatie een beetje kwijt ben kom ik ook zo achterlijk in de trench terecht dat ik van top tot teen onder de modder zit. Gierend van het lachen probeer ik uit de trench te kruipen maar ik glijd er steeds weer in. Ik zit in een modder delirium and I like it! Nog één keer over de Wall, nog één keer langs de Vikings. He waar zijn ze nou? Foetsie! Das een makkelijke passage! Voor de laatste maal beklimmen we de Walhalla Steps en bovenop staan we als overwinnaars van deze barre tocht. We did it! Am I an Iron Viking. Yes I am!!

[heading size=4 style=underline]Broeders[/heading]We ontvangen onze felbegeerde hoofdband, finisher shirt, water en bier en ploffen op de grond neer. Een fantastisch uitzicht op de Walhalla Steps waar we de volgende Iron Vikings binnen zien komen. Iedere finisher wordt met een luidde OOORAAAH! onthaald. Het is waar. Voor de start sta je naast elkaar als vrienden of onbekenden, maar je finisht als broeders. Speciale dank aan Marieke en Luc voor hun kameraadschap, doorzettingsvermogen, gezellige babbels, humor en alles! Diepe buiging voor Strong Viking en Dutch Mud Man voor de organisatie van de Iron Viking. Een paar aandachtspunten om te verbeteren en de volgende editie wordt onovertreffelijk! OOOOORAAAHH!