Amersfoort Marathon: finally it’s m-day!!

Waar moet ik beginnen? Het gevoel van euforie is nog altijd aanwezig en als ik niet zoveel spierpijn had (vooral in de bovenbenen) zou ik de hele dag door het huis lopen te springen! Ik heb zo enorm genoten tijdens de marathon. Van begin tot eind heeft er een grote grijns op mijn gezicht gestaan. Alleen in de laatste kilometers werd ik wat stiller. Maar hallo! Mag het?

[heading size=4 style=underline](Klaar) voor de start[/heading]Om maar bij het begin te beginnen. Tegen 10 uur kwam ik bij het gemeentehuis aan in de stromende regen, net afgezet door mijn moeder, die met de auto nog redelijk dichtbij het startterrein kon komen. Aangezien ik zaterdag mijn startnummer al had opgehaald ben ik meteen de kleedruimte ingedoken. Hiervoor werd de parkeergarage onder het gemeentehuis gebruikt. Het enige minpuntje was dat de marathonlopers op verdieping -2 zaten… Leggen we al de meeste kilometers af, moeten we ook nog helemaal naar beneden! En omhoog… Ik voelde mijn kuiten al, voordat ik nog maar een meter gelopen had… Ik was vroeg, dus ook ongeveer de enige in de hal. Dus langzaam omgekleed, laatste voer naar binnen, vaseline smeren en de pet op de kop. Maar de tijd ging snel en het werd voller in de catacomben van Amersfoort. Je voelde de spanning onder de deelnemers, maar ook het enorme enthousiasme. Iedereen die ik sprak had er veel zin in om dit bizarre parcours te volbrengen.
Tijd voor nog een toiletpauze op het nog steeds regenachtige feestterein en daar liep ik Hardloper en zijn vriendin tegen het lijf, die me zouden koppelen aan Edwin (waar ik in Veenendaal mee opgelopen ben) en Wim, een collega van Hardloper, die ons naar een mooie tijd van 3.50-3.55 kon hazen. Dus op naar de start, waar door een volgende toiletpauze we elkaar uit het oog verloren en ik in het startvlak met de blauwe stipjes terecht kwam en niet meer terug kon. Ok… waarschijnlijk dus geen loopmaatjes… en nu? Plan B: aanhaken bij iemand met mijn tempo dan maar? Ondertussen regende het pijpenstelen. Ik had er niet echt op gerekend (thuis nog lekker fanatiek met zonnebrand lopen smeren), maar vond het ook niet erg. Liever regen dan een warme 25 graden in de volle zon! Al was het een iets minder feestelijk gezicht, met alle lopers en omstanders gehuld in plastic en paraplu’s.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 0-5 (27.23 minuten)[/heading]BAM!!! Startschot!! Nu al?? Ik had niemand horen aftellen en er was ook geen startmuziek (grote discussie over het nummer voor de start op het forum van de marathon, maar ik hoorde geen noot, op het brassbandje dat langs de weg vol enthousiasme stond te spelen na). Ach ja, hoe dan ook, de marathon was begonnen!! En ik had er enorm veel zin in!!
De eerste meters gingen goed. Meters ja… toen kreeg ik enorme last van mijn knie. Alsof er een zenuw klem zat. Het trok door mijn hele been heen. Shit… en nu… Als dit niet wegging dat kon ik het wel shaken!! Dag maanden voorbereiding, dag marathon en dag euforie. Ik zag het al gebeuren dat ik als eerste van het deelnemersveld uit moest stappen! De pijn in de knie werd dan weer erger, dan was het weer even weg. Toch maar even doorzetten dan?
De eerste 5 kilometers bestonden uit een ronde om het centrum heen, met een doorgang door de brandweerkazerne, waar we met luid applaus en gejuich door de brandweermannen werden ontvangen. Het ging verder richting het finishgebied, waar het een drukte van belang was. Ik zag o.a. Petra en John (druk foto’s makend). Marja en Grijze Harrie van LGAS. De aanmoedigingen van het publiek gaven echt vleugeltjes!
Jammer genoeg geen kilometeraanduiding langs de weg. En nu merkte ik vooral hoe handig de Garmin is. Hij is vrij nauwkeurig en met iedere 5 kilometer werd mijn rondetijd opgeslagen. Naderhand heel handig om te zien hoe ik gelopen had en onderweg nog handiger om te zien of ik nog op schema lag.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 6-10 (28.21 minuten)[/heading]Aangekomen op de Amsterdamsestraatweg was de pijn even snel verdwenen als dat die was opgekomen. Tijd om het fototoestel er bij te pakken! Tja, loop je eenmalig in Amersfoort een marathon, dan moeten er foto’s van gemaakt worden! Ik loop niet voor niets met een pet met mijn web-logadres er op!
Rene liep me in de rug en aangezien we allebei dezelfde streeftijd en een lekker tempo hadden, besloten we samen op te lopen. De kilometers schoten echt onder de schoenen door. De tijd ging bijna veel te snel naar mijn zin! We kwamen aan bij de dierentuin. Via de dienstingang ging het achter langs de olifanten, het savannegebied het dinobos in. De paden waren grotendeels onverhard en ik kreeg het natuurlijk voor elkaar om vol in een plas te stampen! GADVER! Nog 32 kilometer te gaan met een zeiknatte voet!!!

[heading size=4 style=underline]Kilometer 11-15 (27.46 minuten)[/heading]De dierentuin waren we veel te snel weer uit, maar een volgend hoogtepunt kwam weer in zicht. Terug via de Amsterdamsestraatweg ging het door het Soesterkwartier. Bij de drankpost dacht ik even dat ik ze (Starwars) al zag vliegen!! Op naar het rangeerterrein van de NS, waar we door een loods geleid werden en bij de achterkant van het CS uitkwamen. Daar stond DE TRAP op ons te wachten… 20 treden omhoog de stationshal in! Man, ik had hier wel even willen blijven!! De hele stationshal was afgeladen vol met een waanzinnig vrolijk publiek! Dit was echt genieten!! Ook hier weer veel te snel voorbij.
Het ging verder. Via het stationsplein over het busstation, waar nog gewoon bussen reden (waarschijnlijk met zeer veel vertraging… Lang leve de benenwagen!!) en waar John en Petra weer vol overgave foto’s stonden te maken!
We liepen de B.W. laan op, waar op kilometer 15 mijn ouders stonden met de nodige koolhydraten en verversingen. Met een groot spandoek (Andrea ren je rot!) werd ik door het “voederteam” opgewacht en weer volgeladen kon ik de volgende 10 kilometer in.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 16-20 (27.45 minuten)[/heading]Weer een hoogtepunt: het militaire terrein De Vlasakkers. Normaal gesproken voor publiek niet toegankelijk, maar voor de marathonlopers eenmalig opengesteld en meteen het zwaarste gedeelte van al die kilometers. Het ging gemeen vals plat omhoog. En dat was te voelen in het tempo en in de benen. Maar het uitzicht dat we daarvoor terugkregen was verbluffend.
Wat goes up must come down, en we staken de Utrechtseweg over, waar het verkeer helemaal vast was komen te staan. Licht dalend ging het richting Zon & Schild, waar we door verpleging, bewoners en familie hartelijk werden ontvangen.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 21-25 (26.52 minuten)[/heading]Wat een groot terrein is het zeg! Prachtig door de bossen, licht glooiend en veel bochten. En we waren op de helft. De matten lagen volgens mijn Garmin op 21.3 km, maar de tussentijd op dit punt was 1.58.25 uur. Mooi op schema en als het zou lukken een negative split te lopen, zou een eindtijd van onder de 3.50 nog haalbaar kunnen zijn.
Bij het verlaten van het terrein van Zon & Schild zaten we bij de Rondweg Zuid, waar ik een glimp opving van Snellerijk, die later op het parcours mij nog zou voorzien van koolhydraten.
De weg ging even gemeen steil naar beneden. Lekker om de benen even los te kunnen gooien, maar met nog 20 kilometer te gaan was het oppassen geblazen. We gingen de Dodeweg op. De echte leuke/bijzondere/bizarre hoogtepunten hadden we nu ongeveer gehad.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 26-30 (27.04 minuten)[/heading]Vlak na de 25 kilometer arriveerden we bij de 2e voederplek waar ik weer opgewacht werd door een meehollende pa en wederom stonden ma en Leny met een groot spandoek (Andrea biertje? Nog maar 17 kilometer!), waardoor ik het spontaan de slappe lach kreeg!
Een paar honderd meter verder kwamen de halve en de hele marathon samen en liepen we de verdere route gezamenlijk op. Aan de ene kant wel lekker, omdat het veld van de marathon behoorlijk was uitgedund. Aan de andere kant ook wel een lastig punt, omdat door het vele publiek, dat midden op de weg stond, de doorgang vrij smal was en we bijna onder de voet werden gelopen door de snellere halve marathonlopers. Maar het ging goed. Het saaiste stuk kwam er aan: de Driftakkerweg langs de A28. Langsrazend verkeer op de snelweg, maar toch nog wat publiek! Ach en met de kilometers die onder de voetjes doorgingen en lekker kletsen en lachen onderweg, kwam ook aan dit saaie stuk een einde en liepen we Hoevelaken in. En daar stonden Hardloper en vriendin om aan te moedigen en foto’s te maken.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 31-35 (26.26 minuten)[/heading]Onder het spoor door ging het met een haakse bocht richting Vathorst. En hier raakte ik Rene, met wie ik al die kilometers geweldig samen heb kunnen lopen, kwijt door een toiletstop. Ik wilde liever door, was bang om uit mijn ritme te raken, maar liep hierdoor wel alleen. En precies op dit punt werd het zwaar. Halve marathonlopers die voorbij schieten en die je moet laten gaan. Mijn benen werden zwaar. Geen zin en puf ook om foto’s te maken… Gelukkig stond rond kilometer 33 Snellerijk met drank (geen bier… jammer…), koolhydraten en de nodige aanmoedigingen. En bij kilometer 35 ging het over de A1 terug Amersfoort in. Terug naar de bewoonde wereld en het vele publiek.

[heading size=4 style=underline]Kilometer 36-40 (25.48 minuten)[/heading]En vanaf dat punt kwam ik Snelle Rijk weer tegen, die me vanaf dat punt naar de finish gehaast heeft. Illegaal met spijkerbroek en schuddende rugzak leidde dat bij het publiek tot de nodige opmerkingen. Met nog een mobiele voedingsstop voor Teus ging het tempo licht omhoog en samen met de aanmoedigingen van het publiek kwamen de vleugeltjes weer een beetje terug. Dwars door Kattenbroek en park Schothorst, waar we Petra en John met de vingers in de neus passeerden en waar loopmaatje Joost van LGAS op de halve marathon nog een aanmoediging mijn kant op gooide.
Bij kilometer 38 miste ik een andere Joost. Geen idee waar ik mee bezig was op dat moment. Achteraf gezien kan ik me de laatste kilometers niet heel erg helder voor de geest halen. Ik herinner me wel pijn in de benen, al ging het met de ademhaling, praten en lachen wel goed. In ieder geval was ik heel blij dat Snellerijk deze laatste kilometers meeliep. Als ik alleen had gelopen was het tempo zeker gedaald, maar achteraf kon ik zien dat we hier juist zijn gaan versnellen! Dat verklaarde ook deels de pijn…

[heading size=4 style=underline]Kilometer 41-42 ( ongeveer 14 minuten)[/heading]Kilometer 40 leidde ons via de 2e doorgang door de brandweerkazerne (met nog mogelijk veel enthousiaster schreeuwende brandweermannen) en een gemeen tunneltje terug de binnenstad van Amersfoort in. En wat een mensenmassa hier zeg! Geen plekje langs de dranghekken was leeg. De grote grijns kwam, ondanks de pijn in de benen, weer op het gezicht. Over de Westsingel, die door de bestrating lastig te belopen was, rechts de bocht om naar de Arnhemsestraat. Met nog maar een paar 100 meter te gaan voelde ik even geen pijn meer, met opgestoken handen langs de fotografen van Aktiefoto en met de laatste aanmoedigingen van Snellerijk kon ik er zelfs nog een pijnlijke eindsprint uit halen!!
Eindtijd 3.48.25 netto!! Wauw, dit had ik wel gehoopt, maar toch niet durven dromen! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: ongelooflijk bedankt voor je aanmoedigingen, verversingen en haaswerk Snellerijk!! Misschien moet je je echt maar gaan verhuren als haas, want je flikt het steeds weer om de dames pr’s te laten lopen!

[heading size=4 style=underline]Nagenieten[/heading]Na de finish was het “voederteam” snel ter plaatse voorzien van alvast 2 b’s van mijn herstelprogramma: banaan en bier (laatste werd door moeders daadkrachtig uit mijn handen gegrist… en in de kleedruimte vervangen voor brood)! Ook een mooi zilver dekentje van de EHBO mocht niet ontbreken, al koste dat nog even wat moeite (“ze zijn op…”, ” op?”, “ja, op”, “neeeeeeeee…”, “jawel, maar misschien zit er nog 1 in mijn broekzak” en voila ik had mijn dekentje!).
Volgende etappe: proberen de kleedruimte te bereiken… Het weer op gang komen deed even zeer en de afdaling de catacomben in was even afzien. En daar sta je dan tussen alle gefinishte lopers die nog nazweten, napraten en nagenieten/pijn lijden de 1 iets vrolijker dan de andere. Letterlijk: bij het verlaten van de garage kwam een team EHBO’ers met defibrillator naar beneden… En liep ik ook Rinus en Leonie tegen het lijf, die onderweg ook de grootste lol hebben gehad tussen het afzien door.
Helaas net de prijsuitreiking van de marathon gemist en nog net het staartje van de halve mee kunnen pikken. En dan begint het genieten. Die grijns kwam niet meer van mijn gezicht af en op het feestterein liep ik veel bekenden tegen het lijf, zoals trainer Martin, Flashing Falco en pa, Petra en John en veel lopers van LGAS. De sfeer was onvergetelijk, evenals dit marathondebuut.

Enorm veel mazzel gehad ook met het weer. Ik had er niet aan moeten denken om dit met een temperatuur van 25 graden te moeten doen met de zon vol op de kop!!

[heading size=4 style=underline]De volgende dag[/heading]En nu, een dag later is het genieten geblazen. Van een lekker dagje vrij, een beetje van de wereld zijn, lekker euforisch de hele dag door giebelen en niet te vergeten HEEL VEEL spierpijn! Woensdag weer naar Ronald om te kijken wat de schade is. Vooral naar die knie ben ik toch erg benieuwd. Gekke is dat ik er nu totaal geen last meer van heb… Zullen wel ontwenningsverschijnselen geweest zijn ofzo…

PROOST!!!

Ik ga proberen een verzameling van linkjes hier te plaatsen met url’s van foto’s en filmpjes. Wie aanvullingen heeft mag die mailen of posten!!

Websites met foto’s:
www.aktiefoto.nl
www.marathonfotosite.nl
Hardlopende John de Boer

Filmpjes:
Enorm gaaf filmpje van Leonie!!! ( http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=538566)