Wedstrijd

Amersfoortse Baancompetitie 1500m

De eerste baanwedstrijd van het seizoen en dan meteen de 1500m van de Amersfoortse Baancompetitie. Tja, wat zal ik er over zeggen… Zo gebrand op een pr als ik was voor de start, met de daarbij behorende zenuwen, lachstuipen en toiletgangen, zo’n afgang was het na al 300m!

Ik kan er kort over zijn: het ging voor geen meter!
Ik kan er ook 2 woorden meer aan vuil maken… Zo’n baggerbaanwedstrijd heb ik nog nooit gelopen!!
Watskebeurt?
Dat vraag ik me ook af…
Misschien lag het aan de voorbereiding.
Dinsdag was een gewone werkdag met de hele dag afspraken. En zo’n dag kenmerkt zich standaard door te weinig te drinken (hoe kunnen ze die bocht, die ze op gemeentehuizen koffie noemen, toch aan mensen geven). Daarnaast wordt dan ook mijn eetplanning in de war gestuurd, waardoor ik mogelijk te weinig (koolhydraten) heb gegeten.
Kijken we nog verder terug in de tijd, dan kan ik niet zeggen dat ik echt trainingsrust heb genomen. De laatste rustdag was de dinsdag ervoor. De andere dagen was ik druk met duurlopen/lopslopen (woensdag, maandag), intervaltrainingen (donderdag en zaterdag), krachttraining (vrijdag) en mountainbiken (zondag).  Opvallend was dat ik vorige week bij de trainingen al zware benen had, welke ik wijte aan de weersomstandigheden (benauwd en warm) en krachttraining (120 kilo squaten gaat je ook niet in de koude kleren zitten). Misschien toch iets te veel gedaan? De pr op de 10 km liep ik namelijk ook na 2 weken relatieve trainings/looprust…
En kijken we naar de laatste maanden dan moet ik zeggen dat ik me voornamelijk heb geconcentreerd op het maken van omvang, het versterken van de basis, en minder op snelheid. Mede door de enkel was het niet goed mogelijk echt harde tempo’s te lopen. Een voorvoetlanding maken was tot vorige week nog te gevoelig. Dus duurlopen en 10km wedstrijdjes gingen prima, maar het knalwerk… nee dus…
Zou het stress kunnen zijn? Lijkt me niet. Heb het naar mijn zin op het werk, al is het wel druk, maar ik kan als ik het kantoor uitloop de boel goed de boel laten. Het overlijden van opa zou misschien wat nasleep kunnen hebben gehad, maar dat was niet wat me dinsdag op enig moment belemmerd heeft.
Als ik het op externe factoren moet gooien dan waren de weersomstandigheden niet ideaal (koud, wind, regen) en zat ik in een serie waarvan ik de langzaamste inschrijftijd had. Maar hier kan ik kort over zijn. Dit zijn geen redenen die voor deze tijd hebben gezorgd. Juist een snelle serie zou me naar een goede tijd kunnen helpen en de weersomstandigheden hebben wellicht invloed, maar niet op het gevoel in mijn benen.

Ik denk dat ik de conclusie kan trekken dat de combinatie van te weinig fysieke rust, te weinig vocht op de dag zelf en te weinig specifieke tempotraining in de voorliggende periode hebben geleid tot het verloop van deze dramatische 1500m. Want hoe ging het dan?

Inlopen en de hele reutemeut voor de start gingen prima. Wel enorm gespannen, omdat ik enerzijds als doel had een pr in een bepaalde tijd te willen lopen en anderzijds omdat ik gewoon een zenuwlijer ben. Mijn huidige pr stond (en staat dus nog steeds op 5.26 min). Met mijn pr op de 10km in het achterhoofd dacht ik een goede basis te hebben om een tijd van 5.15 min op de klokken te kunnen zetten. Dat streberige legt druk op me. En dat uit zich dan weer in meligheid. Samen met Marina had ik de grootste lol, bespraken we onze winst- en haastactiek en stonden we te koukleumen voor de start in onze hemdjes.
Klaarmaken voor de start. Spieren op knappen zo gespannen. Pang. En weg. Tactiek was om me in de achterhoede van de groep mee te laten trekken. Maar al na 100m (doorkomst in 20s, dus dat was prima op schema) viel er een gat. Wetende dat ik, als ik dit tempo vlak door zou kunnen trekken, ik weer in de achterhoede van de groep uit zou komen, vond ik dat niet erg. Je hebt mazzel met je serie of niet. Maar in plaats daarvan liepen mijn benen al bij 300m helemaal vol. Doorkomst op 400m was zelfs al 87s. Al een flink verval ten opzichte van de eerste 100m. En beter werd het absoluut niet.
De 2e ronde was al verbijten. Qua ademhaling zat ik heel rustig, maar de benen wilden en konden niet harder. Bij 800m voelde ik vervolgens een soort kramp in mijn bovenbenen komen die door mijn benen trok. Noodgedwongen om geen blessure op te lopen moest het tempo verder terug. Kon het nog erger? Ja. Bij 1000m dacht ik er serieus over om uit te stappen. En als ik op dat moment had geweten op welke tijdsschema ik liep, had ik dat ook zeker gedaan. Doordat ik in mijn hoofd een strijd met mijn lijf aan het voeren was, heb ik de doorkomsttijden op de 800m en 1200m niet gehoord. Toen ik de laatste bocht doorkwam schrok ik me rot toen ik de klok over de 5.40 minuten heen zag gaan! Wat was dit voor achterlijk tempo! Omgerekend heb ik een gemiddeld tempo gelopen van vlak onder de 4 min/km… Na de finish was ik niet buiten adem, de benen waren alleen op.

Op dat moment kon ik alleen maar verschrikkelijk balen. Een dag later heb ik het wat kunnen relativeren en denk ik de oorzaak inzichtelijk te hebben. Dat het een off-day was moge duidelijk zijn. Dit geeft alleen zo’n knauw in het zelfvertrouwen dat ik nu met angst en beven de 800m van 29 mei tegemoet zie… Als mijn conclusies kloppen, dan kan het alleen maar beter gaan… Een trainingsachterstand op snelheid heb ik echter wel…

2 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!