Andorra… the beast…

Waar te beginnen. Vorig jaar was Andorra het strijdtoneel van het Spartan European Championship. Ik liep toen een ongelooflijk slecht race in de vrieskou. De hoogte nekte me. Tijd dus voor een revenge. Dacht ik.

[heading size=4 style=underline]sNOOOOw[/heading]De week voor vertrek werden we op social media gek gemaakt. Ook al is het juni in Andorra ligt er sneeuw. Het parcours ging zelfs door een sneeuwtunnel! Mijn paklijst begon nog extremere vormen aan te nemen dan mijn reis naar IJsland in december. You better prepare: niet alleen race kleding voor winterse omstandigheden maar ook voor een lekker zonnig weertje. En dat was maar goed ook.

[heading size=4 style=underline]OCR united[/heading]Na een voorspoedige reis verzamelden Alex uit Oostenrijk, Denny uit Duitsland en ik ons op het vliegveld van Toulouse, waarna we met de auto de prachtige route richting Andorra reden. Het was even zoeken naar het appartement maar eenmaal gevonden voelden we ons direct thuis met ieder een eigen slaapkamer, 2 badkamers, keuken en een uitzicht vanaf het balkon op de bergen. We hadden nog een paar dingen op onze to do list staan: boodschappen doen en onze startnummers ophalen in Enchamp. Daar was ook een kleine expositie met beelden van de race van vorig jaar. Zie ik daar mijn koppie in eens tussen! Na het eten alvast alles klaar leggen voor morgen en ik denk dat ik er wel klaar voor ben.

[heading size=4 style=underline]Last chance[/heading]Zaterdagochtend reden we op tijd naar het startterrein. Het begon nu toch wel een beetje te kriebelen. Dit zou mijn laatste mogelijkheid zijn om me te kwalificeren voor het EK. Het plan van vandaag: rustig van start. Alex en Denny zouden bij me blijven. Ook omdat ik een beetje bang was me weer shit te voelen van de hoogte. Zo gezegd, zo gedaan. Het startschot klonk.
We liepen welgeteld 50m samen op tot de heren een voorsprong opbouwden. Ik zou mijn hartslag al direct door het dak laten knallen als ik in dit tempo mee zou gaan! Er werd wat achterom gekeken maar zodra we de eerste echte serieuze klim voor de kiezen kregen had ik alleen Alex nog in zicht. Denny was weg. Mijn hartslag steeg tot ongekende hoogte. Deed mijn lijf dat ook maar. Ik had het idee stil te staan en nooit boven op die berg te komen.
En dit was nog maar de eerste klim van vele… Aan Alex had ik gelukkig veel. Hij bleef bij me en hield me in de gaten toen ik na een paar kilometer me toch weer wat duizelig begon te voelen en mijn coördinatie niet echt optimaal meer was. Het klimmen was een ramp zodra mijn hartslag omhoog schoot. Gelukkig kan ik rustig aan dalend wel hardlopen. We bereikten de eerst top, waar een ‘nieuw’ obstakel wachtte: sneeuwbal gooien! Hilarisch! Ik gooide alleen net een fractie mis en kon de burpeezone in. Kapot! Burpees op hoogte zijn niet grappig.

[heading size=4 style=underline]Zo mooi[/heading]Ok, dit zou dus niet mijn race worden, dat was duidelijk. Maar dat het van het begin af aan al zo’n gevecht was en ik me toch niet echt top voelde (understatement) was een flinke domper. Gelukkig kon ik wel van de omgeving genieten. Andorra is prachtig en ik denk dat dit de mooiste tijd van het jaar is om er te zijn. Alles knalgroen stromende beekjes smeltwater en watervalletjes en boven op de bergen nog sneeuwvlaktes. Het parcours was ook heel afwisselend. Van kale skipistes, tot slingerende singletracks. Over velden, door de bossen en klauterend over stenen. We hadden de eerste lus afgerond en konden vanaf het festivalterrein weer de volgende klim maken.

[heading size=4 style=underline]It’s a loooong way[/heading]Denk je lekker aan het stoempen te zijn, wordt je ritme grof onderbroken door een zandzak die meegenomen moet worden. En of het niet gek genoeg is: hop daarmee ook maar even over de balken met een elastiek om de enkels om vervolgens een betonblok mee te mogen zeulen. Daarna ging het verder omhoog in een lange colonne van lopers die allemaal liepen te zuchten en puffen. Het leek iiiietsje beter te gaan. Misschien moest ik gewoon warm draaien. Over warm gesproken. Het was warm! De temperatuur ging aardig over de 20 graden en we liepen grote stukken in de volle zon. Iedere waterpost die ik tegenkwam werd dan ook goed gebruikt. De lus bracht ons nu op de mooiste klim ever.
Waterval aan de ene kant, rotsen aan de andere kant. En ik kon er optimaal van genieten want ik schuifelde voetje voor voetje omhoog. Tergend langzaam. Weer die hartslag die de lucht in schoot en er voor zorgde dat ik last kreeg van mijn evenwicht en coördinatie. Shitzooi! Nog maar een gelletje erin. Dit zou een lange tocht gaan worden…

[heading size=4 style=underline]Mud, sweat, tears[/heading]Deze lus bracht ons opnieuw naar het festivalterrein waar een berg aan obstakels stond te wachten. Spear throw, burpees, twister, burpees, multi rig, burpees. Say what?? Ik donderde overal uit! Geen kracht in mijn lijf, helemaal leeg, kapot. En we waren nog niet eens op de helft!
De bender en de tyrolean traverse gingen goed maar zogen alle energie uit me. Iets wat ik me vooraf niet had bedacht maar wat de laatste kilometers al door mijn hoofd spookte: als ik nu uitstap hoef ik in ieder geval geen takke end terug te strompelen… zag ik mezelf nog eens 14 kilometer rondploeteren met een lijf dat al geen energie meer had, met die coördinatie storingen en opkomende knallende koppijn? Niet echt. Ik besloot afscheid te nemen van Alex. Baalde gruwelijk maar wist ook dat als ik nu door zou gaan ik mezelf helemaal naar de klote zou lopen en dat de klachten van de hoogte alleen maar erger zouden worden. Het was goed zo. Alex vervolgde alleen zijn weg. Ik begaf me naar het festivalterrein en sloot me eerst op op de plee voor het vergieten van een paar tranen.

[heading size=4 style=underline]Back to human[/heading]Ik haalde mijn spullen op en stuurde eerst Sabina een berichtje die ultra lopers Hanno en Casper aan het volgen was en sloot me bij haar aan. En eerlijk gezegd voelde dat helemaal prima. Ze leidde me af, ik werd weer een beetje mens door me vol te eten en te drinken, we konden de lopers aanmoedigen en we hadden zo de mogelijkheid om flink wat foto’s te maken. Mijn eerste Spartan DNF werd zo een beetje verzacht. Maar tja geen 1e Trifecta van het jaar en geen kwalificatie voor het EK en vooral daar baalde ik gruwelijk van.
Achteraf gezien verbaast het me eigenlijk hoe makkelijk ik over deze DNF heen ben gestapt en het heb kunnen relativeren. Iets wat een paar jaar geleden een onmogelijke opgave voor me was geweest en me het gevoel had gegeven dat de hele wereld om me heen instortte. Maar het is niet anders en ik heb bewust de keuze ge maakt uit de race te stappen. Bewust van de gevolgen als ik dat niet had gedaan. Voor mij staat plezier in het race voorop. Als ik dat niet heb en me ook nog eens hondsberoerd voel, waar ben ik dan mee bezig? Nu is dat achteraf gezien makkelijk praten (helemaal gezien het feit dat het uitstappen uit deze race me uiteindelijk geen windeieren gelegd heeft). 

[heading size=4 style=underline]Change of plans[/heading]Mij stiekeme plan om zondag ook aan de start te staan schoof ik maar meteen weg. In plaats daarvan ging ik supporteren want er liepen flink wat Nederlanders op de super en sprint. Met Casper wandelde ik richting de sandbagcarry waar we Sabina opwachtten die de Super liep en van daaruit liepen we verder omhoog naar de waterval. Het idiote… Ik voelde me zoveel fitter en beter dan de dag ervoor en ik liep zoveel makkelijker omhoog! Les voor de volgende keer: langer de tijd uit trekken om te acclimatiseren… Alleen was dat nu niet vanwege werk te combineren.
Na een dag vol zon en gezelligheid was het maandag dan weer tijd om te reizen naar huis. Andorra ik ben nog niet klaar met je! Niet alleen heb ik hier nog een race goed te maken, maar je bent gewoon te mooi om maar een paar dagen te bivakkeren. Stiekem een beetje verliefd op Andorra.