Wedstrijd

Beesten in Windsor

Nog maar nauwelijks terug uit Tahoe, de was hangt nog te drogen en ik moet alweer inpakken voor het volgende avontuur. Het Trifectaweekend in Windsor, UK.

Volgens mij is er in mijn planning iets niet helemaal goed gegaan, want welke idioot plant er nu een Trifectaweekend precies na het WK, met jetlag en al? Al moet ik zeggen dat ik van de jetlag alleen woensdag wat last heb gehad maar verder niets, nada. Heerlijk geslapen en meteen een normaal ritme te pakken. Alleen oppassen dat mijn weerstand een niet te grote knauw krijgt.

[heading size=4 style=underline]Raceday[/heading]Zaterdag al op tijd naar het Spartan terrein, waar het al flink druk is. De registratie verloopt vlot en dan is het nog even de tijd doorkomen tot aan de start. Vergeleken met Tahoe voelt het gewoon tropisch warm (15 graden) en we hebben mazzel dat het droog is. De voorspellingen waren voor dit weekend namelijk typisch Engels: regen, regen, regen. Ik verheugde me al op heel veel burpees in de blubber…

[heading size=4 style=underline]Op kop[/heading]Om 9.10 uur was het mijn beurt. En dan sta je in totaal met welgeteld 10 dames in het startvak, nog verdeeld over twee Age Groups ook! Nou, dat is niet veel. Maar echt ambities om op het podium te willen eindigen had ik (nog) niet. Eerst maar zien wat dit lijf zou gaan doen met Tahoe nog in  het systeem.
Wetende dat er 100m na de start direct een single track volgt wilde ik vooraan in het veld zitten. Dat ik vrijwel direct de koppositie zou pakken had ik alleen niet in de planning. En ik moest de vaart er op de single track in houden om de andere dames niet in de weg te lopen. Dat was dus een behoorlijk pittige start en ik was blij dat het pad breder werd en ik mijn eigen tempo kon pakken. Ik kwam op een 5e plek te lopen, maar kon op deze manier mijn eigen race controleren.

[heading size=4 style=underline]Addertjes[/heading]Het parcours slingerde zich door de bossen heen. De paden lagen vol snoeihout en vormden een extra obstakel. Hier en daar ook flinke modderige paden door de regen die was gevallen. Toch vlogen de kilometers er aardig hard doorheen. De eerste 10km legde ik af en net iets meer dan een uur. De obstakels waren tot dusver ook niet echt tijdrovend, technisch of zwaar geweest. De bekende muurtjes, A-frama, de Bender, een Sandbag Carry, een Jerrycan Carry, de Tyrolean Traverse kwamen voorbij.
Maar ik realiseerde me wel dat dit zou betekenen dat de technische obstakels allemaal in de tweede helft van de race zaten en er vast nog wel wat addertjes onder de modder zaten. Boy was I right! Ik had het nog niet gedacht of ik zat bijna tot aan m’n nek in de drek en klem tussen alle takken die het pad blokkeerden. Hardlopen was gedurende kilometers onmogelijk en al snel zat ik onder de krassen en schrammen. Vloeken dat ik deed met iedere misstap!

[heading size=4 style=underline]Push harder[/heading]En ja hoor, terwijl ik nog even lekker uitgleed in de modder en mijn hand vol in de prut plaatste doemde daar de Twister voor me op. Ik probeerde mijn handen zo droog mogelijk te maken. Met mijn ‘nieuwe’ techniek nailde ik hem. Geen penalty loop voor mij dus (in plaats van burpees dus een penalty loop door een onmogelijk moeras). Vervolgens de Olympos en ook deze ging prima. Ondertussen was ik stuivertje aan het wisselen met de nummer 4 en haalden we al veel meiden van de heat voor ons in. Bij de Stairway to Sparta kwam ik gelijk met de nummer 3 van onze heat. Ik kreeg peper in mijn reet en wilde niet meer loslaten. Nu doortrekken, niet verzwakken en pushen die handel! We kwamen nu op het deel van het parcours waar we tijdens de Super en Sprint ook overheen zouden komen. Een berg aan obstakels lag op ons te wachten: Multi Rig waar we nek aan nek gingen, Balance Walls, Bucket Carry en langzaam aan vergrote ik mijn voorsprong. De ongelijke Monkey Bars waren uitdagend vanwege wat nattigheid, maar ook deze haalde ik, slingerend door over de single track. Ik zag de andere stuivertjes niet meer! Touwklimmen, vals plat omhoog, waar ik het idee had geparkeerd te staan. Door, door door! Kom op met dat luie lijf! De Sandbag Carry rennend door de varens, nóg een stuk door moeras, waar ik van pol naar pol stapte om maar niet in een gat te stappen en tot mijn heup in de modder te verdwijnen (wat achter me wel gebeurde hoorde ik aan een harde gil). Nu kwam het finishterrein in zicht. De Slip wall met een kort touwtje lukte vanwege de gladheid niet in één keer, maar de tweede keer had ik hem. Nog steeds geen nummer 4 en 5 in beeld achter me!
Tot nu toe was ik nog burpeevrij, maar de Spear Throw wachtte op me na een Cargo en de Z-walls. Maar wonder boven wonder vloog de speer er met een mooie boog in! Snel door naar de Hercules Hoist en de Vertical Wall en daar was het finishvuur!

[heading size=4 style=underline]Kwalificatie in the pocket[/heading]Niet alleen 3e in mijn Age Group, maar ook 5e overall van alle Age Group dames. Die had ik niet zien aankomen. En nog mooier: de kwalificatie voor het Spartan European Championship 2020 is ook in de pocket.
Na de finish pikte ik meteen mijn Trifecta x 4 medaille op, vloog ik iedereen die ik tegen kwam om de nek, had ik ook direct knallende koppijn (spierspanningshoofdpijn) van het keiharde pushen en nam ik een koude douche zodat ik weer lekker in droge kleding op kon warmen. Meer Nederlanders kwamen over de finish en we groepeerden samen tot de prijsuitreiking. Die maar niet kwam en maar niet kwam. De fotograaf was zoek. Eindelijk mochten we onze medailles in ontvangst nemen en konden we daarna naar ons appartement en kon ik eindelijk een paar pijnstillers naar binnen werken en ko gaan. Wat een dag! Morgen ga ik het toch echt rustiger aan doen…

Foto’s: Spartan en John Janssen

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!