Bergrace by night: no pain, no gain!!
De avond van ongewone praktijken. De avond waar pijn overheerste, de sfeer opperbest was en ik mij van mijn beste en slechtste kanten heb laten zien. De avond dat ik mijzelf oversteeg, maar ook de avond dat ik diep viel. De avond waar nachtblindheid niet gewenst was en er nog lang werd door gefeest in de jungle…
Lees en huiver!
Enige jaren geleden werd ik door een nu oud-collega al enthousiast gemaakt voor de Bergrace by Night. In the middle of the night de Grebbeberg op, die wordt verlicht door 1000 waxinelichtjes. En verder mocht je zelf voor enige verlichting zorgen, want de weg is donker. Nog nooit had ik deze loop gelopen. Er was altijd wel weer iets dat er tussendoor kwam. Tot dit jaar!! Een paar weken geleden me via internet al ingeschreven, een mooi startnummer ontvangen (830) voor de 9,6 km en een Brooks Nightlife T met mooie Bergraceprint er bij besteld. Dit jaar zou het gebeuren! Ik was er tot donderdag klaar voor, maar daarover later meer.
Vrijdag… een spannende dag in meerdere opzichten. En met grote twijfel. Maar daarover later ook meer. Snellerijk pikte me om kwart voor 9 op en ging het richting Rhenen, waar we al snel loopmaatje Alwin telefonisch lokaliseerden. En er waren meer bekenden. Heel veel lopers van LGAS en ook een aantal bloggers, zoals Denis en LazyD. De start van de 9,6 km was om 22.50 uur op het kerkplein in Wageningen, waar alle lopers heen werden gebracht met bussen.
Na een gezamenlijke warming up op het terras van 1 van de plaatselijke kroegen werd het startschot gegven en gingen alle dames voor de 9,6 km van start. De (meeste) heren volgden 10 minuten later.
De weg was donker, het was koud en vooral nat.
De Grebbeberg stond vol met lichtjes en met een bocht naar rechts liepen de lopers vervolgens richting finish in dierentuin Ouwehand.
En daar kwam “ik” in een tijd van 41.47 over de finish!! Een pr!! Een hele mooie 2e plek volgens de speaker!!! Ongelooflijk, wie had dat gedacht? Ik niet, Alwin niet en Bernard ook niet. Daar stonden we met een biertje in de hand… He??? Oekendanouollamoal???
Terug naar donderdagmiddag. Druk bezig met een beetje opruimen in huis, wasje vouwen, wasje opruimen, dus ik loop richting de slaapkamer… En daar stond sinds kort een stoel in het looppad. En daar liep ik dus iets te hard met mijn poezelig voetje tegen aan… AAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUU!!!!!!!!!! Poot naar de kl****!!! Voelde bekend aan, te bekend… pijnlijk bekend ook… Alsof er iets niet helemaal goed meer zat. Gedurende de dag werd de pijn heviger, de voet wat dikker en warmer. Het klopte met regelmaat alsof ik een hartverzakking had gehad! Niet goed dus…
Vrijdag. De pijn wat minder hevig, maar nog steeds mank en rond strompelend leek het me wel verstandig om eens NIET koppig te zijn en de Bergrace maar te laten voor wat ie is. Lekker lui op de bank met een filmpje leek mij ook wel eens lekker.
Telefoon. Alwin of ik mee ging kijken naar de Bergrace. Telefoon. Snellerijk of ik mee ging kijken naar de Bergrace. Tja kijk, tegen zoveel mannelijke aandrang kan ik geen nee zeggen. En ondanks een dubbel gevoel (net een vet grote gave beslissing in mijn leven genomen en daarnaast het idee dat ik zelf niet mee kon lopen en noodgedwongen maar moest kijken) dus mee naar Rhenen. Snellerijk had de keuze tussen de 5,6 km, de 9,6 km en de 11,6 km (allemaal geblesseerde lopers met voorinschrijving) en koos voor “mijn” 9,6 km. Startnummer opgehaald en de chip overhandigd. Tja, als ik zelf niet kan lopen word ik soms een beetje recalcitrant… Vervolgens gingen Alwin en ik met Bernard vanaf een invalideparkeerplaats met de auto richting Wageningen om de start te kunnen zien. En zo zagen we Snellerijk zoals we hem nog nooit hadden gezien!!
Zijn vrouwelijke kant kwam helemaal boven drijven en dat hebben we geweten… En tussen de vrouwen werd hij weggeschoten voor de 9,6 km…. Ik voelde al nattigheid (NEEEEEEEEEEEEEEEE Alwin en Snellerijk, het regende!!)… Die snelle loopt snel, MEESTAL sneller dan de snelste vrouwen… Aiaiai… voel je hem ook?
Nadat ook de heren waren gestart ging het met de auto terug richting Ouwehands, waar ik geen hand voor ogen ziend naar de finish strompelde. En net boven de 41 minuten finishte de 1e vrouw. Speaker kondigde een groot gat aan met de nummer 2. Maar daar vloog (nou ja vloog… hij liep zo ongeveer 10 minuten boven zijn pr en liep voor zijn doen te slenteren) in ene Snellerijk als 2e over de finish… En zo kwam het dat ik zonder enige inspanning met een biertje in de hand en een verbijsterde blik mijn naam om hoorde roepen als 2e dame! Oeps… Dat kan maar 1 ding betekenen… De Slappe Lach!! Eenmaal weer op adem (pfff wat kost meer energie?) toch maar even richting de tijdsregistratie gelopen om een en ander recht te laten zetten…
Maar de sfeer zat er goed in en in het Jungle restaurant van Ouwehands Dierenpark was het feest al in volle gang. Even mijn voet rust gevend belandden Alwin en ik op een tafel. Beetje speulen met onze nieuwe mobieltjes, beetje meeschommelen met de muziek… en toen… BAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAMM!!!! Met een klap veranderde ons uitzicht plotseling. Vanuit een lagere invalshoek bezagen wij naar ons starende mensen. De meesten nog in hardlooptenue. Verwonderd begonnen we onze situatie in te schatten. Conclusie: we waren door de tafel heen gestort!
Wat stijfjes kwamen we overeind en verplaatsten ons in de anonimiteit van de dansvloer waar een meute bloggers nog druk bezig was met de cooling down. Mijn voetjes kwamen niet echt van de vloer, dus zwaaide ik maar wat met mijn armen heen en weer met een biertje in de hand en poogde met mijn nieuwe foontje nog wat foto’s en filmpjes te maken.
Geen idee hoe laat het was, maar met de Zandenloopplas in het vooruitzicht voor Snellerijk en een drukke zaterdag voor mij zetten we koers richting auto om onszelf te retourneren naar Wombarg.
Volgend jaar loop ik hier wel, loop ik een pr en eindig ik echt op de 2e plek!! En ik zal de tafels heel houden.