Blij ei met een DQ achter de naam!

De Trailrunweek heeft zijn sporen nagelaten. Wat een gemis! Niet alleen de bergen, het trailrunnen, maar ook de fantastische groep maakten de Trailrunweek tot iets episch. Dus wat doe je om dat gemist te compenseren? Dan ga je met een paar Trailrunweekmaatjes lekker naar Trail des Fantomes!

[heading size=4 style=underline]Relaxte start[/heading]Zaterdag kwamen we aan in La-Roche-en-Ardenne, waar Jaap, Merel en Marianne de 12 kilometer gingen lopen en ik lekker in de zon langs de Ourthe neer plofte met een boek.
Ik twijfelde enorm of ik de 12 kilometer wel of niet ging lopen, maar de spierpijn van de sprinttraining donderdagavond zat nog aardig in de benen. Plus ik was een beetje angstig om mijn achilles en het was warm. Redenen genoeg om lekker aan de kant te blijven zitten en te genieten van het zonnetje. Zo kon ik ook iedereen weer zien finishen en was ik nog lekker fris om ons naar onze gehuurde Airbnb gite te rijden en een avondmaaltje in elkaar te draaien.
Die gite was trouwens echt fantastisch en zag er in real life nog beter uit dan op de foto’s. En met de lekkere temperatuur brachten we de hele avond op het terras door, voordat we toch nog redelijk op tijd het bed in stapten. Morgen de 33 kilometer overwinnen. Al had ik een plan B én een plan C. Zo zou de route van de 19 km al uitgepeild zijn en kon ik na zo’n 5 km bij nood nog de 19 kilometer op in plaats van de 33 km te volgen. Zo kon ik in ieder geval wel de Mur de Maboge op: de steilste klim van allemaal met de meest vette afdaling erna. Dat is ieder jaar echt mijn toetje van Trail des Fantomes. Keihard over de leistenen naar beneden denderen en alle overgebleven energie er nog even uitknallen. En mocht dat plan niet lukken, dan had ik een telefoonnummer van Paula, die ik mocht bellen als ik onverhoopt vast kwam te zitten.

[heading size=4 style=underline]Op hol geslagen[/heading]Uiterst relaxt stond ik zondag dus aan de start van de 33 kilometer, die ik als duurloop wilde gaan lopen. Lekker laag in de zones en vooral zorgen dat de achilles rustig blijft. O ja, en iets met warmte. Met die kwakkelzomer ben ik die hogere temperaturen van wel 25 graden niet meer gewend. Samen met Jaap en Marianne ging ik rustig van start. De eerste klim was meteen een killer en ik weet nog van voorgaande jaren dat ik mezelf hierop kapot kan lopen. En dat was ik niet van plan. Dus dit keer in een easy tempootje en dat ging best lekker. Zo klauterden we wandelend lekker door, weer een stukje dribbelen, gas terug omdat ik mijn achilles iets begon te voelen en ondertussen loerend op mijn GPS. Want ergens bij 5-6 kilometer zou de afsplitsing naar de 19 kilometer moeten zijn.
We hadden wat oponthoud bij een mikadoveld, waar we onder/over/door bomen moesten. en ondertussen geen afsplitsing. Maar of het toeval is of niet… Draag je twee sporthorloges en alletwee slaan ze volledig op hol met de afstand! Er klopte dus geen hol van! Ik besloot het routekaartje te raadplegen en zei Marianne gedag die haar route vervolgde. Want ergens moest die afsplitsing zijn. Niet dus.

[heading size=4 style=underline]Plan eeeeh…[/heading]Ok, ik zat dus schijnbaar al ver voorbij de 5-6 kilometer en had geen afsplitsing naar de 19 kilometer gezien. Conclusie: ik zit gewoon op de route van de 33 kilometer… KAK! Enne… het was niet de bedoeling dat ik plan A zou gaan volbrengen, daarom had ik ook een plan B en C gemaakt. Doorlopen dan maar naar de ravito op 14 km en daar zou ik wel verder kijken. Nu liep ik zonder mijn loopmaatjes, maar eigenlijk liep ik boven verwachting lekker. Het liep allemaal een stuk soepeler dan tijdens de Trailrunweek en het EK Spartan Race! Sterker nog, die achilles hield zich wel héél erg kalm en ik stoemtpe lekker door naar boven en naar beneden liet ik de zwaartekracht  het werk doen! Ik liep lekker mijn eigen tempo, knalde er een gelletje in. In het eerste uur had ik zo’n 9 kilometer afgelegd. Dit ging best voorspoedig! Ik stond nu op het mooiste uitzichtpunt van de route. Ieder jaar neem ik hier even een momentje om te genieten van het uitzicht en een foto te maken. Dus al snel stonden we daar met een hele groep te oooooh’en en te aaaaah’en en foto’s te maken.

[heading size=4 style=underline]And the winner is…[/heading]Vol goede moed ging ik door. Want ik liep echt lekker! Al snel kwam ik bij de eerste kontenglijder: een steile afdaling, waarbij ik op de kont glijdend makkelijker (en sneller) en luidruchtiger (iets met gieren van het lachen) naar beneden kom dan schuifelend op de voeten. Ik kwam met een Nederlandse meid samen te lopen over de singletrack langs de Ourthe. Een stuk waar je goed op moet letten. Zo nu en dan lagen we op onze snufferd. De volgende lange klim omhoog. De groep waar we een beetje achterhingen op de singletrack lieten we al snel achter ons. Klom ik nou echt zo makkelijk? Ondertussen had ik geen idee waar ik zat, maar ik wist dat na deze klim nog een afdaling volgde. Normaliter steek je dan ergens de Ourthe over, klim je een stukje omhoog en dan ben je bij de ravito. Niet dit keer. Doordat de 33 kilometer een nieuwe afstand is, kregen we ook weer eens andere paadjes en klimmetjes voor de kiezen. Dus zo zat er nog een extra klim voor de ravito. Daar aangekomen was ik net op tijd voor de laatste fles cola. De winegums waren op, evenals de chips en fruit. Niet dat er niets meer te eten was: zoute stokjes, tucjes, stroopwafeltjes: er was genoeg, maar toch vond ik het jammer dat ik misgreep bij de winegums. Ik wist dat deze post op 14 km stond, al gaf 1 GPS al 17 km aan. Over de laatste 5 km had ik zo ongeveer een uur gedaan! WTF! Met de komende 14 km tot de volgende post betekende dat toch al snel 1,5-2 uur… En ik voelde een blaar opkomen. Nóóit heb ik last van blaren, maar ik denk dat het komt door de podo zooltjes in de schoenen.

[heading size=4 style=underline]’Losersbusje'[/heading]Ik stapte naar een vrijwilligger en vroeg een shortcut richting Maboge, de volgende ravito. Tja, die is 12 km via de weg… Eeeeeh… shit… Dat durf ik niet aan met de achilles, want asfalt en achilles zijn geen vriendjes op het moment. “Maar als het zo wat rustiger wordt, dan wil ik je wel even brengen hoor!” Wow! Dat is service! Het aanbod werd door meerderen gehoord. Een paar zat er helemaal doorheen, anderen hadden pijntjes, of voelden zich niet goed. Niet veel later zat ik met 4 andere trailers in het ‘losersbusje'(vind ik wel mooi klinken). Zij teleurgesteld om hun uitstappen, ik vol energie, omdat ik zo plan D tot uitvoering kon brengen, die nog beter was dan B en C! Ik verzon hem ter plekke! Ik werd namelijk het busje uitgeschopt in Maboge! Vandaar moest ik een stukje lopen naar de ravito, maar dan kon ik nog de laatste 5 kilometer tot de finish mee pakken! Olé Maboge!

[heading size=4 style=underline]Maboge![/heading]Aangekomen was het er wel heel erg rustig. Zo nu en dan kwam er een loper langs. Allemaal mannen. O jee… er was nog geen vrouw langs geweest! Nu het parcours op gaan zou betekenen dat ik als eerste vrouw binnen zou komen! En dat kan niet als je net 14 km van het parcours met een busje geskipt hebt… Maar daarvoor is een hele simpele oplossing. Men zette zich met de derriere op een muurtje met een beker drinken en een berg aan eten van de ravito en wacht lekker tot er voldoende dames voorbij zijn. Ik zat prima in het zonnetje, kletste een beetje hier en daar om vervolgens Jessica en Manon aan de overkant van de weg op een stoel te zien neerploffen! Zij hadden zaterdag gelopen en konden nu hun loopmaatjes supporteren. Zo ging de tijd best snel voorbij, de dames wat minder snel. Dik een uur later besloot ik toch maar weer verder te gaan. Ik had gewoon zin om te gaan lopen! Ik zei iedereen gedag en ging de muur op, zoals Maboge ook bekend staat. Ook al is dit de steilste en langste klim, op de één of andere manier voelt ie niet zo aan.
Of komt dat door het vooruitzicht van ‘mijn toetje’? Vrolijk trippelde ik omhoog, in mijn elementje, zonder een achilles die een eigen leven leidt. De benen voelden goed, ook al had ik net ruim een uur stil gezeten in de zon. Bovenop Maboge is het nog een beetje vals plat op en neer voordat de afdaling wordt ingezet. En die ging hárd! Volle bak vloog ik naar beneden, links en rechts springen, mijn weg zoekend tussen de losse keien, sleuven en over het leisteen. Ik vloog andere lopers dubbel zo hard voorbij (maar goed, die hadden ook meer kilometers in de benen) en hoorde achter me iemand aankomen. In de hoop dat ie me niet voorbij zou komen gooide ik het gas nog verder open. Op dit tempo moet ik vrij spel hebben, omdat ik van links naar rechts over het pad schiet om mijn weg te zoeken. Als iemand me hier inhaalt en ik schiet net opzij, dan liggen we gevloerd… Maar het ging perfect! Bij het bordje dat we een rechtsaf een singletrack op moesten hield ik even halt om de loper voor te laten gaan.

[heading size=4 style=underline]Blij dat ik glij[/heading]Jeetje ik was er al bijna! Ik zou bijna weer terug gaan naar Maboge om nog een keer omhoog en omlaag te gaan! Ik verbaasde mezelf dat ik zo makkelijk liep vandaag! De laatste steile afdaling naar de Ourthe belandde ik nog even op de bips, voordat ik de rivier over kon steken.
Even oppassen om niet uit te glijden en dan nog een paar 100 meter over de camping naar de finsih. Ik vergat alleen het parcours af te stappen en met een blij hoofd kwam ik als 7e vrouw over de finish! Hoooo stop! Nee he! Direct in de handrem en linksom naar de registratie om me uit de uitslagen te laten verwijderen. En zo kwam er een mooie DQ achter mijn naam te staan: gediskwalificeerd. En weet je: het interesseert me geen hol! Ik vind het eigenlijk wel grappig! Ok, voor de organisatie niet zo handig, maar uiteindelijk ben ik meer dan tevreden over vandaag. Met toch een dikke 20 kilometer op de teller, een achillespees die eindelijk zijn geklaag lijkt op te geven, een blij hoofd en frisser dan fris was deze Trail des Fantomes weer een feestje.

[heading size=4 style=underline]Stinky partytime[/heading]Dat feestje werd nog groter toen ook Marianne, Merel en Jaap over de finish kwamen, ik nog meer bekenden tegen het lijf liep, mezelf bijvoerde met watermeloen, rijstpap, chippies en lebkuchen en heerlijk van de zon en de sfeer stond te genieten.
Maar we moesten even vaart maken. Er staat een bbq bij de gite en die willen we deze avond toch even goed misbruiken! Daarvoor zijn alleen wel kooltjes en vlees nodig. Op nar Rochefort, waar we toevallig in een soort van dorpsfeest terecht kwamen en de slager nog open bleek te zijn. Naast kilo’s aan vlees konden ze ons ook helpen aan hun privévoorraad kooltjes!
Missie geslaagd. Op naar de gite. Fik in de bbq en vervolgens een heerlijk weekend afsluiten met een volle buik, stinkende schoenen die buiten staan te drogen en een knoflookwalm die 3 kilometer verderop nog te ruiken was. En 3 dagen later ook nog… Maar toen waren wij al lang weer thuis. Nog nagenietend van onze avonturen en de foto’s. En een knoflooknasmaak.