Dagje trailen

Zaterdagochtend vertrok ik voor dag en dauw richting Lommel. Daar werd de eerste editie van de Total Trail Experience georganiseerd door Trail-running.nl. De auto was overbeladen, het leek wel of ik een week op vakantie ging! In de auto zag ik het langzaam licht worden onder het genot van een berg fruit. Alles zag er uit alsof het een prachtige dag zou worden. En daar heb ik het best voor over om vroeg mijn bed uit te komen. In Lommel aangekomen op Centerparcs De Vossemeren, was ik net op tijd om de start van de 55 kilometer mee te maken, waar ik wat bekende gezichten aan de start zag staan.

[heading size=4 style=underline]Trailbeurs[/heading]Op naar het businesscentre waar de beurs plaatsvond en ik mijn startnummer op kon halen. De stand van Altijdsporten.nl stond er mooi bij en Jan zou de stand bemannen terwijl ik door de bossen aan het struinen was. De beurs bood alles wat een trailrunner kan wensen: schoenen, kleding, brillen, belts, voeding, etc. Daarnaast liepen er zoveel bekenden rond! Om 11 uur moest ik starten voor de 35 kilometer en om 10 uur stond ik nog vrolijk krentenbollen weg te werken. Met de gedachte dat ik rustig zou gaan lopen, zou ik van een volle maag geen last hebben… Dacht ik…

[heading size=4 style=underline]De paden op![/heading]Om kwart voor 11 verzamelden de ongeveer 100 lopers voor de 35 kilometer zich op de parkeerplaats bij de startboog. Na een briefing door Chris werd er afgeteld en konden we vertrekken.
Als een grote groep liepen we een stuk om Centerparcs heen, voordat we de bossen in gingen. De groep viel uit een, maar ik lag 1e vrouw…. eeehhh… dit was niet de bedoeling. Aan de andere kant, ik liep mijn lekkere duurlooptempo (dacht ik) en zou wel zien hoe het verder zou gaan. Dat duurlooptempo lag iets hoger dan gepland dus het was noodzakelijk om in het juiste tempo te komen wilde ik die 35 kilometer goed uit kunnen lopen. Die krentenbollen kon ik bijna herkauwen! De open velden en bossages trokken aan ons voorbij. De groep begon uiteen te vallen en een grote groep heren moest ik laten gaan. Daarentegen liep ik met een paar andere heren achter me en kwamen we bij een splitsing waar de groep voor ons de verkeerde kant op zagen gaan. Het nodige geroep bracht hen weer op de goede weg. De brede bospaden verruilden we voor mooie single tracks. Zo nu en dan een groepje MTB’ers die passeerden, maar dat verliep allemaal prima hier in het Belgische land.

[heading size=4 style=underline]O ooooo….[/heading]De kilometers schoten onder me door. Ik ging dan ook nog steeds te hard. Maar het liep lekker. Al snel kwamen we bij de eerste verzorgingspost waar Gert stond. Na een harde “heeeeeeeee Gert!!!” liep ik toch door. Op dit punt kwam dame nummer 2 bij me te lopen en nam een voorsprong op me. Geen probleem, ik moest dimmen met mijn tempo. Niet alleen omdat ik nog 25 kilometer te gaan had en ik de krentenbollen proefde, ik kreeg ook ongelooflijke kramp in mijn buik! Bij kilometer 12 hield ik het niet meer en dook ik de bosjes in. Ik was al lang blij dat de heren achter me de bordjes bleven volgen en niet blindelings achter me aanliepen… Wat een opluchting was deze stop! Ik kwam de bosje uit, de lopers die aankwamen keken een beetje vreemd, maar ik pakte het tempo weer lekker op en liep samen op met een man, waar ik tot aan de volgende verzorgingspost op 17 kilometer bleef lopen. Hier nam ik even de tijd om wat koolhydraatjes te drinken en tucjes te eten. Heb ik normaal gesproken geen problemen met een duurloop van 25 kilometer, ik had nu het idee dat ik sneller door mijn reserves heen ging dan anders.

[heading size=4 style=underline]Single on singletracks[/heading]De eerste 17 kilometer waren vlak. In mijn uppie zette ik mijn tocht voort. Met de wetenschap dat er toch ergens 100-150 hoogtemeters in het parcours zaten, bereidde ik me voor op een zware tweede helft. Nou… dat heb ik geweten! Normaal zit het venijn in de staart. Hier ook! Een staart van 20 kilometer! Bijna alleen maar singletracks met haakse bochten, heel veel modder en glibberigheid. Ik had moeite om op de been te blijven en was gedwongen sommige stukjes wandelend af te leggen, springend van de ene naar de andere kant van het paadje. Tel daar bij op de afdalingen waar je in 1 meter 2 meter daalt of stijgt. Killing! We liepen langs een kanaal waar geen einde aan leek te komen!

Finally, een brug waar we over moesten steken. Denk je van die modder af te zijn (wie dacht dat ik dat ooit zou zeggen), kun je aan de andere kant van het kanaal vrolijk weer terug via hetzelfde soort paadjes! En terwijl ik in gedachten verzonken ben, een andere loper voorbij ga, concludeer ik vervolgens dat ik nergens meer lintjes zie… Kaaaaaaaak, afslag gemist! En die andere loper die niet even een seintje geeft he! Lekker sociaal… Hoe sociaal veel lopers waren bleek ook uit de hoeveelheid verpakkingen van gelletjes die ik onderweg ben tegen gekomen… Te triest! Je haalt ergens je gelletje vandaan, dan is het ook een hele kleine moeite om de verpakking daarin terug te doen in plaats van in de natuur neer te tiefen. Volgende keer neem ik een plastic zak mee om die rommel van mijn medelopers op te ruimen…

[heading size=4 style=underline]Sahara[/heading]De volgende verzorgingspost kwam in zicht en ik hoopte dat dit in een dicht bebost gebied zou zijn. Mijn buik begon wéér op te spelen! Volgens mij iets verkeerds gegeten… Of te veel krentenbollen… Helaas, de verzorgingspost (met winegums, tucjes, studentenhaver, sultana’s, etc.) stond in een nagenoeg open veld… Ik moest na een eetstopje dus toch nog een stukje verder lopen. Eindelijk zag ik een geschikt bosje en toen ik daar weer uit kwam liep ik Gert van de 1e verzorgingspost tegen het lijf, die de lopers aan het aanmoedigen was. Kort daarna kwamen we bij één van de hoogtepunten van het parcours: de Sahara. Een supermooi zandgebied met meer.

Ik had gedacht dat dit het zwaarste deel van het parcours was, maar het mulle zand was een verademing na de glibberige singletracks. Hier maakten we een paar mooi lussen door het mulle zand en liep ik Esther in de rug. Na een babbeltje vervolgden we ons pad en splitste de 15 en 35 kilometer weer van route. Zo langzaam aan begon ik er een beetje genoeg van te krijgen. Althans, ik niet, maar mijn voeten! De zolen deden zo zeer! Alsof alle botjes in de voeten gebroken waren. Absurd, zoiets had ik nooit eerder gehad. Mijn benen voelden daarentegen nog behoorlijk fris. Op de vlakkere stukken lukte het me gewoon om mijn eigen vertrouwde duurlooptempo weer op te pikken. Steile klimmetjes werden nog gewoon trippelend genomen en modderplassen en boomtakken sprong ik overheen. Die omvangtraining begint zowaar zijn vruchten af te werpen!

[heading size=4 style=underline]Are we there YET!?[/heading]Ik zat ondertussen op 31 kilometer en kon met aftellen beginnen. Maar niet voordat ik nog een paar meter extra liep door een afslag te missen. Dan denk je er te zijn! Je klok tikt de 35 kilometer aan. Maar je staat midden in het bos! Om de hoek moet je eerst nog door een weiland zigzaggen. Aaaaah waar is die finish! De hele tocht heb ik zonder problemen gelopen maar met een mind die op 35 kilometer geprogrammeerd stond, begon mijn lijf tegen te sputteren. En mijn verstand ook. Ik riep nog niet niet: ik wil niet meeeeeheeeeerr! Dat hoefde ook niet, want ik kwam de laatste bocht door, draaide de parkeerplaats op en mocht finishen! Bij de finish stond ook een verzorgingspost met eten en drinken en na even bijgetankt en -gekletst te hebben wilde ik me om gaan kleden. Daarvoor moesten mijn voetjes weer in beweging komen. En dat wilden ze niet… Na wat wel een eeuwigheid leek kwam ik aan in het businesscentre en kon ik neerploffen op een stoel bij de stand van Altijdsporten.nl. Recovery-eten er in, opfrissen, Under Armour kleding verkopen en vooral bijkletsen met de trailers die ook enorm genoten hadden vandaag. Wat een superdag was dit! Eentje die ik niet snel zal vergeten. Ik liep vandaag toch mooi best ontspannen even 36,5 kilometer en bleek uiteindelijk 4e te zijn geworden (op basis van mijn bruto 3.46.nogwat)! Hartstikke tevreden mee en deze trail geeft al veel vertrouwen voor de doelen volgend jaar.

[heading size=4 style=underline]Overall[/heading]Deze eerste editie van de Total Trail Experience was zeker geslaagd. De organisatie heeft een stevig en goed georganiseerd evenement neer gezet. Aan alles was gedacht. Tot een uitgebreid buffet voor de trailers en beursgangers na afloop! Enig puntje van aandacht was het verwerken van de uitslagen. Ondanks dat er twee mensen bij de finish de finishers noteerden, schoten er toch wel heel veel door de mazen van het net. Gelukkig had ik de hele route in de Garmin staan en kon ik alsnog in de uitslagenlijst opgenomen worden.
Trail-running.nl en Altijdsporten.nl wil ik uit de grond van mijn hart bedanken voor deze geweldige ervaring! Mijn voetjes waren er iets minder blij mee, maar ook die kijken nu terug op 36 hele mooie kilometers.