De laatste loodjes

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Dat gezegde gaat voor mij, vooral mentaal gezien, zeker op! Nog een week totdat ik eindelijk de marathon in Berlijn mag lopen. En dat is precies het moment om nog even een wedstrijdje mee te pakken om de glycogeen uit de spieren te lopen. Dat werd de 10 kilometer tijdens de Halve van Hoogland.

[heading size=4 style=underline]I don’t wanna…[/heading]Terwijl vriendlief op het laatste moment deel ging nemen aan de Dam tot Damloop ging ik op weg naar Amersfoort. Hoogland om precies te zijn. Eens per jaar vindt daar een groot dorpsfeest plaats, waarbij de Halve van Hoogland (met een 5, 10 of halve marathon) gelopen kan worden. Omdat het bij mij om de hoek is, is het ook meteen een samenscholing van loopmaatjes, dus altijd gezellig. Maar toch. Ik had er totaal geen zin in. Met lood in de schoenen ging ik naar Hoogland. Hoezo laatste loodjes? Ik voelde me leeg en energieloos. Wilde niet starten en de tranen kon ik met moeite bedwingen. De afleiding deed me goed en toen was het toch tijd om in te gaan lopen en vervolgens aan de start te staan. Ik had een mooie pek voor in het startvak.

[heading size=4 style=underline]Easy does it[/heading]Het was winderig en nog vlak voor de start kregen we een buitje over ons heen. Gelukkig was die zo over. We zouden twee rondes van 5 kilometer afleggen. Het eerdere idee om voor een pr te gaan had ik al lang in de ijskast gezet. Daar stond mijn hoofd echt niet naar. Ik zou de eerste ronde in marathontempo lopen en vervolgens per kilometer gaan versnellen. Maar dat is dus echt heel raar!
We gingen van start en ik had gelukkig snel het juiste tempo te pakken en liet me niet door de meute meesleuren. De eerste kilometer ging in 4.52 min/km gevolgd door een kilometer in 4.45. Dit was goed. Maar stiekem was ik aan het versnellen geslagen. Ik werd van alle kanten ingehaald door dames en heren. Die vooral, erg opvallend als je zelf heel relaxed loopt, allemaal heel erg liepen te hijgen. Daar liep ik dan, op mijn elfendertigst… En zo waar begon ik in een flow te komen. De 3e en 4e kilometer gingen dan ook in 4.40 en 4.31. Oeps nu echt gas terug, want 4.30 is toch ietsje harder dan mijn marathontempo. De eerste ronde van 5 kilometer was gelopen en met 4.44 op de 5e kilometer sloot ik me aan bij twee mannen. We kwamen op een stuk met tegenwind, dus ik wilde hier niet alleen lopen, maar gebruik maken van de lengte van deze heren. Of die ene man wilde me afschudden, of hij rook de stal, maar ongemerkt werd het tempo opgevoerd. Wat dus prima overeen kwam met mijn plan. Bij het keerpunt zag ik dat de 7e kilometer in 4.26 ging. Ok, nu heb ik er genoeg achter gehangen, tijd om te gaan. Ik voerde het tempo voor de laatste twee kilometer verder op. Nu begon ik toch wat te hijgen, maar ik haalde veel lopers in, die mij eerder in hadden gehaald. Voor mij gevoel versnelde ik de laatste kilometer nog meer, maar uiteindelijk bleek uit de kilometertijd niet heel veel verschil. Kilometer 9 en 10 werden afgelegd in 4.17 en 4.14. In een tijd van 45.42 minuten kwam ik over de streep, terwijl Joost mij nog op de foto wist te zetten. Ok, ietsje te ontspannen in de laatste 100 meter? In ieder geval geen last meer van lood!

[heading size=4 style=underline]Tapering[/heading]Niets moe, niets uitgeput, maar wel even lekker de benen leeg gelopen. Ik ben klaar voor mijn laatste week voor de marathon van Berlijn: taperen met die handel! Maar het belangrijkste: ik heb heerlijk op ontspanning kunnen lopen! Even de zorgen uit mijn kop en even gezellige afleiding van zoveel loopmaatjes en de gezelligheid tijdens het dorpsfeest. De organisatie heeft weer een fantastische loop neergezet, waarvoor mijn complimenten.
Die dag deed ik niet veel meer. Wat ook lekker niet hoefde. De avond bracht ik door in de Compry Recovery, op de bank, kijkend naar Der Untergang. Wat een contrast met het feest dat me over een week te wachten staat in Berlijn… Als ik straks huppelend door de straten van Berlijn ga, wil ik niet vergeten dat zich hier ook een verschrikkelijke geschiedenis heeft afgespeeld. Maar eerst: taperen en rust… Die laatste loodjes he….

Foto’s: Joost van Loo (header)