De magische grens

Wat kun je jezelf aan doen op een vrijdagavond? Dat zat ik me vrijdag toch echt af te vragen. De zenuwen gierden al dagen door mijn lijf en werden er naarmate de avond dichterbij kwam ook echt niet minder op.  Maar als je een PR van sub 20 wilt lopen, moet je er wat voor doen. En dat vooruitzicht van sterven en vervolgens nog een keer dood gaan zag ik eigenlijk niet zo zitten… Vrijdag bij de Trackmeeting in Wageningen moest dat gaan gebeuren.

[heading size=4 style=underline]Stress[/heading]Alles was tot in de puntjes voorbereid. Het tijdschema was uitgeschreven voor een tijd van 19.45 minuten, Strategische plannen waren doorgesproken, Tom zou me hazen en Geert klokte de rondetijden. En ik had mijn lijstje met smoesjes om echt onmogelijk te kunnen starten ook al klaar liggen. Bij het naderen van de starttijd werd het idee niet te starten steeds groter. Ik scheet in mijn broek (ha, das ook een mooie smoes!). Maar dan zouden er heel wat mensen behoorlijk teleurgesteld zijn. Incluis ikzelf… Het was vrijdag warm, echt warm (deze stond bovenaan mijn lijstje). Het enige voordeel van de 5000m trackmeeting is dat deze afstand de laatste op de avond is en het hopelijk iets is afgekoeld.

[heading size=4 style=underline]Nog meer stress[/heading]We vertrokken op tijd richting Wageningen, omdat Geert eerst de 1500m zou lopen. Met het zonnetje die nog goed brandde, plantten we ons in het gras naast de baan om de andere onderdelen te zien. Maar vooral heel zenuwachtig te zijn. Ik voelde me gewoon beroerd! Dat wachten werd gelukkig onderbroken door de 1500m van Geert. Die verliep niet helemaal als gepland, de warmte was een grote boosdoener. Dat zou nog wat beloven.

[heading size=4 style=underline]2 x deaud…[/heading]Toen was het al tijd om in te gaan lopen. Samen met Tom liep ik een paar rondjes buiten de baan, deden we wat oefeningen en rekten we wat. Wij zaten in de 3e en laatste serie en die zat behoorlijk vol! We werden opgesteld op de startlijn. Redelijk aan de buitenkant, niet zo gunstig. Want in de buitenste 4 banen startte ook een groep lopers. Na 100m zouden de groepen samen komen. Het was dus zaak om een zo goed mogelijke positie na de start te krijgen om na die 100m niet in het gedrang te komen. Het startschot knalde en we schoten er van door. We lagen meteen goed met een 2e en 3e positie en kwamen goed de samenvoeging door. Nu was het verstand op 0 en lopen. Tom hield me op de lange zijde uit de wind. Het was even het juiste tempo zoeken en Geert klokte de 1e ronde 2 seconden onder het schema, maar dat was geen ramp. De eerste rondes liepen we redelijk goed op het schema, zelfs wat sneller, maar na de 6e ronde kregen we wat verval. We verloren secondes en die waren juist zo hard nodig. Vervolgens begon ik het zwaar te krijgen. Ik had het warm, de benen liepen vol en de ademhaling begon aardig snel te gaan. Ontspannen liep ik niet meer, er vielen gaatjes met Tom, die me steeds weer op moest pikken. Geert stond te schreeuwen langs de kant om me toch vooral door te laten lopen. Ik ging gewoon hartstikke deaud.
Met nog 2 rondes te gaan moest het tempo omhoog. Gierende longen! Tom liep bijna achterstevoren me uit te schelden dat ik harder moest. HARDEEEEERRRR!! “God man, laat me met rust, ik kan niet harder, ik stap uit!” was mijn gedachte. Maar ook deze ronde ging voorbij. We lagen achter op schema en ik moest er nu alles uitgooien wilde ik nog onder de 20 minuten eindigen. Geert ontplofte bijna langs de lijn en ik ontplofte ook, maar dan anders… De laatste 200m, nog even aanzetten. Ik-kan-niet-meer! De bocht uit, het laatste rechte stuk. Ik klapte bijna uit elkaar. Zo hard hadden die longen geloof ik nog nooit gewerkt. de klok tikte door. Tom liep vlak voor me en schreeuwde me de laatste meters door.

[heading size=4 style=underline]… en gladiolen[/heading]Wel of niet? Het hing er om, maar volgens mij stond de klok nog op 19.59 toen ik de finishlijn passeerde… Ik was he-le-maal kapot! Ik stond te hyperventileren en was voor een 2e keer hartstikke morsdood. Maar al snel zakte de hartslag en kreeg ik de ademhaling weer onder controle. Hoe dan ook een PR, maar die sub 20…. aaaaaaarrgg! En dan is wachten zo vervelend. Na het uitlopen en nog wat rekken en nababbelen werden de uitslagen van de andere onderdelen weg gehaald. Shit ik zou moeten wachten tot de uitslagen online zouden staan… Feit was dat het ongelooflijk benauwd was en de omstandigheden verre van ideaal waren om een PR te lopen. Thuisgekomen eerst een biertje om een PR te vieren, ongeacht de tijd. Maar de uitslagen stonden al heel snel online en hoe ik deed maakt me geen bal meer uit. Mijn eindtijd van 19.59,92 was een feit. Nipt onder de 20 minuten maar die magische grens is doorbroken! Daar moet op gedronken worden, hi-ha-hooooo!!