De mooiste van België: Marathon Maasmechelen

In het najaar schreef ik voor RunningNL een artikel over de Nationaal Park Marathon Maasmechelen. Het begon te kriebelen en voor ik het wist was ik in het bezit van een startbewijs! Tien jaar na mijn laatste marathon ga ik het weer doen… Een marathon lopen! Wie had dat gedacht!

Even terug in de tijd
Februari 2023. Mijn leven staat stil. Na wekenlange vage klachten, die in intensiteit en vaagheid alleen maar waren toegenomen, kreeg ik van de huisarts de diagnose: post-covid. Niet alleen ik kon met die diagnose niets. De huisarts ook niet. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling maar te gaan googlen.
Gelukkig had ik mijn trainer Huub, die PDTR toe kon passen en met een uitgebreide poeptest (die de PDTR uitslag bevestigde) bleek mijn histaminewaarde niet ok en bleek het probleem vooral in mijn darmen te liggen. Een maandenlang getob met voeding, waarbij ik vooral heel veel (tijdelijk) niet meer mocht/kon eten leidde er uiteindelijk toe dat ik eind maart 2023 weer stappen voorwaarts begon te maken.
Het afgelopen jaar leerde ik met een ‘ander lichaam’ te werken. Plotselinge vermoeidheid, astma, vage ondefinieerbare of herleidbare klachten, het hoort er schijnbaar allemaal bij. Ook het hardlopen ging met ups en downs, maar in het najaar van 2023, toen ik dat artikel voor RunningNL schreef, vond ik dat ik genoeg vertrouwen had opgebouwd om deze uitdaging aan te gaan.

Ups en downs
Ook de voorbereiding ging met ups en downs. Zo had ik in december weer corona, met flinke hoestbuien en astma-aanvallen, waardoor ik drie weken totaal niet kon trainen en binnen een week na mijn eerste rondje rustig hobbelen er tijdens de Florijnloop in Woudenberg er drie afstanden wist uit te persen.
Van het hoesten raakte ik niet echt af en een paar dagen voor mijn tweede 30’er zaten mijn holtes weer helemaal vol met snot, waardoor deze trainingsloop vooral een mental struggle was in de week voorafgaand.
Het voordeel van de Nationaal Park Marathon Maasmechelen voor mij was dat deze 85% onverhard was en ik deze instak als een relaxte trail. Dat was ook mijn doel: ik wil die 42 kilometer gewoon relaxt lopen en tijd is niet van belang. Aangezien ik met heuvels toch moet wandelen, omdat anders mijn hartslag extreem snel stijgt (ook een gevolg-vam), hoefde ik absoluut niet in te zetten op een pr.
De trainingen waren dan ook eigenlijk heel simpel: duurlopen. Verder, verder en verder. Als ik een keer op een hoger tempo liep, dan lag dat vooral aan de schoenen, een hele vrolijke kop, of de wind in de rug.

D-Day
En zo stond ik zondag dus aan de start van de marathon. Vooraf had ik contact gehad met Shiva en omdat haar doel ook lekker chillend lopen was besloten we gezellig samen van start te gaan. Had ik vooraf nog de zenuwen, die waren eigenlijk bij aankomst op het startterrein verdwenen. De grootste zorg was namelijk het parkeren en als geluk met de dommen is, stond ik vooraan: ik stond echt recht voor de ingang geparkeerd!
Nog even een broodje eten, schoenen wisselen, de rugzak volproppen met drinken en eten, toch mijn jasje maar uit en er ook bij proppen, was ik klaar voor de start. Via een sluisje gingen we het parcours op, benieuwd wat me te wachten stond!

Het begin was vooral druk, en na een stukje verhard kwamen we al in een prachtig natuurgebied uit. Laat de lol maar beginnen! We werden meegezogen met de andere lopers en eigenlijk liepen we te vlot. Dus tempo laten zakken. Dat was op de trails overigens wel nodig ook. Ook hier heeft het de afgelopen maanden erg geregend, dus de paden waren modderig en om hele natte voeten te vermijden, moest er aardig gezigzagd worden. Ik werd ook wat stiller, want al dat geslinger kostte me toch best wat energie. Tussen de 10 en 20 kilometer had ik het simpel gezegd gewoon zwaar. De kop begon een beetje tegen te werken. ‘Ik ben nog niet eens op de helft en het voelt al alsof ik door mijn hoeven zak!’ Gelukkig had ik Shiva, die vrolijk door babbelend me afleidde en met hier en daar een fotomomentje kon ik weer even op adem komen.
Sowieso werd alles heuvelop gewandeld. Dat had ik zo met mezelf afgesproken en daar hield ik me dan ook aan. Bovendien waren de uitzichten echt supermooi! Het landschap is door de mijnbouw van weleer gevormd. De heuvel, terhills, zijn de oude afvalhopen van materiaal dat uit de mijnen kwam en nu volledig begroeid zijn. De groeves zelf zijn ondertussen meertjes geworden. Hardlopend het Nationaal Park de Hoge Kempen verkennen is dan ook echt supergaaf.
2e helft
Maar ondertussen verging het lachen mij een beetje Om terug te komen bij mijn doel moest ik een besluit nemen. Ik zou Shiva laten lopen en mijn eigen tempo pakken. Of ze gedachten kon lezen! Want haar idee was ook om door te lopen. Dus vanaf het 20-kilometerpunt, bij een verzorgingspost waar ik me te goed deed aan alle hapjes, scheidden onze wegen.

En schijnbaar had ik dat nodig. Ik wandelde even met mijn wangzakken en handen vol kruidkoek en nam nog wat te drinken, terwijl ik over een schitterend heideveld liep. En toen zag ik iets: asfalt! He daar kan ik tempo maken. Althans, relaxt lopen zonder continue voor de voeten te moeten kijken. En vanaf dat moment veranderde ook de focus in de kop. Aangezien ik gewend ben om alleen te lopen, kan ik ook heel goed alleen lopen, met de focus enkel op mezelf. Het tweede deel van de route was ook weer totaal anders dan de eerste helft. Ik kwam heuvelop nog even met iemand te wandelen, waar ik een gezellig praatje mee maakte, haalde steeds dezelfde lopers in, die mij weer inhaalden als het heuvelop ging en liep kilometer 31 alsof ik net gestart was in 5.32 min/km, terwijl er ook gewandeld was! Ok, ergens heb ik de peper gevonden! 
The end is near
Met nog 10 kilometer te gaan werd ik alleen maar strijdlustiger. Ik had berekend dat ik nog ruim de tijd had om binnen de 5 uur te finishen. Maar dan mocht ik geen tijd meer verliezen aan foto’s maken, hele verzorgingsposten leeg rausen en te langzaam bewegen. Ik

negeerde de pijn in mijn benen, stoempte de heuvels op om vervolgens als een kamikazewind af te dalen. Hoe technischer, hoe roekelozer ik werd, terwijl ik andere marathoners inhaalde die heel voorzichtig voetje voor voetje naar beneden schuifelden. Ik rook de finish! Al was die nog ruim 5 kilometer verderop. Met de laatste gummysnoepjes bij de hand en mijn drinken besloot ik geen stop te maken om nog een gelletje uit mijn rugzak te vissen. Of dat verstandig was is een tweede, want ik liep zo ongeveer op mijn tandvlees. Ik had nog energie in de benen, maar die voelden ondertussen aan alsof ik 928435 stokslagen had gehad.We zigzagden door het bos, een lokaal zei dat dit de laatste heuvelop was. Ik vervloekte hem toen ik 2 kilometer verder weer omhoog liep. In de verte hoorde ik de speaker, wetende dat het gebied rondom het start/finishterrein zo plat als een pannenkoek wist ik dat ik hier ‘vaart’ kon maken. Zei het niet dat er van alles op het parcours liep wat er niet hoorde… Ik moest een paar keer roepen om het parcours vrij te houden. Ik zat niet te wachten op een noodstop of een sprong over een hond heen. Soms vraag ik me af of mensen bewust zo dom zijn, of dat ze doen alsof.

De finish!
En daar was ie! De finish! Met nog een dom mens voor de voeten en een paar bochten te gaan, kwam ik weer in bewoond gebied. Er stonden best wat mensen langs het parcours aan te moedigen. Met een smile van oor tot oor en iets wat moest lijken op een vreugdesprongetje, kwam ik over de finish. En dat in een mooie tijd van 4.55.57! Mijn stiekeme doel om onder de 5 uur te blijven, inclusief mijn wandelingetjes en vreetescapades, heb ik gewoon gehaald!
Ik ontving mijn medaille en toen kwamen er toch een paar tranen opzetten. Als je me een jaar geleden had gezegd dat ik nu een marathon zou lopen had ik het niet geloofd. Wat kan er ongelooflijk veel veranderen in een jaar tijd. In negatieve zin, maar zeker ook in positieve zin.
Na even gezeten te hebben, kwam ik Shiva tegen, begon ik weer te janken en maakten we natuurlijk nog even die medaillefoto!Zo lekker om dan heel dicht bij de finish geparkeerd te staan! Ik trok ff snel wat droogs aan, stapte in de auto en reed eerst even langs een supermarkt voor nog een paar boodschappen. Nu zeggen ze altijd dat je nooit boodschappen moet doen als je honger hebt. Maar boodschappen doen als je net een marathon hebt gelopen, is nog veel erger! Ik nam dus veel te veel mee, terwijl ik in mijn huisje ook nog genoeg te eten had liggen.
In dat huisje wachtte ook de sauna op me! En het fijne van zo’n finish op tijd is dat ik nog de hele middag had om te chillen, bij te eten en drinken en vooral heel veel op bed in standje relaxt naar de tv te gluren met een medaille naast me op bed.