De oen van de Heuvelrug

Het was me de zaterdagavond wel! De Heuvelrugloop in Maarn is één van mijn favoriete loopjes en staat dan ook ieder jaar in mijn hardloopagenda en daarom deze maand Event of the Month. De oen in mij kwam weer volledig tot zijn recht.

[heading size=4 style=underline]Preparty[/heading]Zaterdag stond de hele dag in teken van de wedstrijd ’s avonds. Genoeg drinken, goed eten en lekker relaxen door uit te slapen en met een paar tijdschriften op de bank bivakkeren. Omdat de start van de 4,2 kilometer op 19.10 uur is betekent dat heeeel vroeg eten. Pannenkoeken!
Lekker op tijd vertrok ik naar Maarn. Ik zou namelijk tot aan de start vooral heel veel bekenden zien! Loopmaatjes van LGAS, mijn eigen trainingsgroep, veel mensen uit de directe omgeving, maar ook twee vrienden die voor mij totaal onverwachts voor mijn neus zouden staan! Vanuit Verweggistan wisten Sebastiaan en Marieke de weg naar Maarn te vinden.

[heading size=4 style=underline]Come and get me[/heading]Samen met vriendlief liep ik me warm en het zweet stroomde al snel van mijn hoofd af. Neeeee, niet weer zo’n warme wedstrijd! Nadat de 10 kilometer en halve marathon waren weggeschoten, stroomde de 4,2 kilometerlopers het startvak in. Meteen een plekje voorin veroveren, want de start hier gaat altijd hard. Precies 10 minuten na de start van de vorige afstanden werden wij weg geknald. Bam! Ik sprint naar voren. Waar is iedereen? Ik loop zo waar in een derde positie achter 2 mannen! Oeps, dit gaat te hard… Zodra ik uit de drukte van de start ben schroef ik het tempo iets naar beneden. Dorpsgenootje Anneke speert me voorbij. De eerste kilometer gaat in 3.57 min en het zweet stroomt van me af. We gaan de bocht om een onverhard pad op met een inimieniklimmetje. Ik voel dat het tempo iets zakt, dat is hier niet zo erg. Maar een kilometertijd van 4.26 min laat me schrikken. Wat een verval! We draaien weer het asfalt op en ik ben ongemerkt teveel in mijn comfortzone te lopen. Die korte afstanden ben ik niet meer gewend lijkt het wel. Ik klok 4.34 min op de 3e kilometer. Wat ben ik aan het doen?! Ik kom langs een vrouw die me aanmoedigt en roept dat ik 2e vrouw lig (joh, dat had ik zelf ook wel door) en direct daarna roept ze 3e vrouw… Er hijgt iemand in mijn nek. Letterlijk, want bij iedere stap hoor ik haar naar lucht happen, terwijl ik dat nog om de pas doe. Ik laat haar een stukje dichterbij komen en hoor dat ze door haar trainer aangemoedigd wordt er een tandje bij te zetten. Hahaaaaaaaa, got you! Want dat tandje heb ik ook nog. Mijn trainer staat ook langs de kant en moedigt me aan. Vlak voor de laatste bocht zet ik aan. Zie maar dat je me nu nog voorbij komt, want die eindsprint trek ik door. Als 2e vrouw kom ik over de streep en ben daarmee 1e in mijn categorie. Voor de 4e keer op rij. Alleen de tijd…. 17.19 min. Dat viel me op dat moment tegen, omdat ik dacht het jaar er voor een stuk sneller geweest te zijn. Maar toen liep ik 17.13 minuten, dus het verschil valt me achteraf dus heel erg mee! Die 4e kilometer kon ik mijn verval ook weer omdraaien, want die ging in 4.04 min/km. Eigenlijk ben ik dus best wel tevreden.

[heading size=4 style=underline]KampiOEN[/heading]Samen met vriendlief loop ik een stukje terug het parcours op om de lopers aan te moedigen. Er lopen veel loopmaatjes en lopers uit de trainingsgroep mee. Totdat ik me bedenk dat er nog een prijsuitreiking is. En je raad het al…. die was dus al bezig… Mijn naam was al meerdere keren omgeroepen, maar op de plek waar ik stond kon ik die niet horen. Als einzelgänger mocht ik mijn prijs op een verder leeg podium in ontvangst nemen. Oeps, domme actie! En dit was niet de eerste keer dat ik de prijsuitreiking miste…

Vervolgens was het tijd voor de afterparty, terwijl lopers van de halve marathon binnen kwamen. Waaronder ook Sebastiaan, die halverwege door zijn knie was gegaan. Kak! En bij de EHBO was er geen ijs. Gelukkig kon ik een vriendin bereiken die met een zak ovenfriet uit de vriezer de reddende engel was.
Met de friet op de knie werd de reis naar Verweggistan ingezet en dompelden vriendlief en ik ons onder in het dorpsfeestje. Aangezien ik onderweg al had besloten zondag niet te starten bij Flow Eindhoven, hoefde ik ook niet vroeg in mijn bed te liggen. Ook wel eens fijn, naar je lichaam luisteren.