Demons in Tahoe
Dat we zaterdag het parcours al konden verkennen gaf me vertrouwen. De obstakels gingen goed, ik had eigenlijk totaal geen last van de hoogte, geen spierpijn van onze hike en de klim en afdaling van de eerste berg waren alleen maar fantastisch mooi. Het enige wat me zorgen baarde was het weer in combinatie met de waterobstakels. Flash back naar 2015 toen ik zwaar onderkoeld raakte door windchill.
[heading size=4 style=underline]Uitstel[/heading]Zondagochtend. Op tijd naar de venue om mijn startnummer nog op te pikken omdat alles gisteren werd stil gelegd door de onweersbui. Ondertussen hielden we nieuwsberichten in de gaten. Door de kou, ijs, sneeuw, wind werd de start voor alle heats met 2 uur uitgesteld. Dat betekende dat ik pas om 1 uur in de middag zou starten en mogelijk in het donker zou finishen. De jacht op een hoofdlampje was geopend. Helemaal toen we officieus te horen kregen dat een hoofdlampje voor lopers die om 17.00 nog ergens op het parcours waren verplicht was…
Naast de lampenjacht bracht ik de tijd door in de VIP lounge die nu een grote uitkomst was. Drinken en snacks waren ruim voor handen dus probeerde ik op deze manier mijn energie op peil te houden. Ik werd met de minuut nerveuzer. Helemaal toen we de live beelden zagen van de elite met schreeuwende en zelfs huilende atleten in de waterbak van de Ape Hanger en bij de swim. Velen doken met kleding en al er in! Mijn raceplan was om mijn jasje, shirt en baselayer in een drybag te doen, me na de swim af te drogen en weer aan te kleden. Andere jaren werkte dat prima, maar nu waren de omstandigheden heel anders met veel lagere temperaturen en veel wind. Ik was als de dood, stelde in mijn hoofd mijn raceplan bij met een plan b: het water niet in en dan maar een DQ achter mijn naam. Waarom zou ik godsnaam mijn gezondheid op het spel zetten? In 2015 raakte ik door windchill met een net pak zo zwaar onderkoeld tijdens het WKOCR en dat wilde ik nooit meer meemaken. Achteraf heb ik wat onderzoek gedaan naar de symptomen die ik had en de bijbehorende lichaamstemperatuur. Mijn temperatuur moet toen gedaald zijn tot 32-33 graden, levensgevaarlijk en ik had dat toen totaal niet door. Ik had al een berusting over me heen en gloeide van binnen. Zo eng om je later te realiseren dat je op het randje van bewustzijn hebt gebalanceerd. Dit nooit weer… Dus ik was alert en zou alle risico’s minimaliseren.
[heading size=4 style=underline]Demonen op mijn pad[/heading]Onze start werd iets vervroegd. Om 12.45 uur ging het gebeuren. Met lood in de schoenen het startvak in. Ondertussen begon het weer te sneeuwen en daar gingen we van start. De eerste paar 100m konden nog hardlopend afgelegd worden maar wetende dat er een klim aankwam van enkele kilometers ging het al snel over in wandelen. Wel een pittiger tempo dan gisteren en dat merkte ik na een paar kilometer en flink wat hoogtemeters verder aan de ademhaling en hartslag. De sneeuw was gelukkig droog genoeg om de obstakels niet te glad te maken. De Monkeybars, die weer ver uiteen hingen, werden met gemak genomen. Verder omhoog via een totaal andere wereld dan waar ik tijdens de Super in liep. Winter Wonderland was adembenemend mooi maar ik kon er nog niet van genieten. Mijn demoon hield me bezig. Op het plateau aangekomen eerst de Bucket Carry gevolgd door de Bender en de Spears Throw. Kansloos uiteraard dus de eerste burpees van de race te pakken. In de modder. Dat werd een nat pak waarbij ik mijn handschoenen droog hield door de burpees op mijn knokkels te doen. Maar toch ijskoude handen en de Olympus, die gisteren zo gemakkelijk ging, lukte niet (bleek de hoek van de plaat veranderd te zijn waardoor minder grip voor de voeten), dus weer 30 burpees. Dat is op 2600m met een snijdende wind dus echt geen pretje. De lucht werd me afgesneden, de longen gierden en ik stond te tollen op mijn benen. Na wat wel uren leek had ik ze eindelijk achter de rug, maak ik bij de Multirig zo’n domme fout dat ik weer op de grond beland. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Nog meer burpees. De focus was er niet, ik was bang voor wat me te wachten stond. En dat was dus om de hoek van de Multirig…
[heading size=4 style=underline]One down![/heading]Ik liep een stukje met Nayibe op toen we bij de hel van de race aan kwamen. Tyrolean Travers, Ape Hanger, Barbed Wire, Atlas Carry, de op voorhand al gesloten Dunkwall, Slipwall.
Ik zat zo in mijn eigen gedachten dat ik niet begreep waarom we na de Tyrolean Traverse rechts aan moesten houden. We werden langs de Ape Hanger geleid naar de penalty loop! Dat betekende dat we hier geen nat pak haalden en de Ape Hanger uit het parcours was gehaald. Achteraf bleek dat heel veel atleten door dit obstakel onderkoeld zijn geraakt en de swim een mijl verder in het parcours niet eens gehaald hebben. Als je de Ape hanger (soort van monkeybars boven het water) haalt landt je dus als nog in de plomp en ga je kopje onder. Perfecte conditie voor onderkoeling. Het medische team bleek op dat moment met behulp van supporters en vrijwilligers overuren te maken om de atleten weer op temperatuur te krijgen. De skilift was gesloten voor iedereen en werd enkel gebruikt om atleten van de berg naar beneden te transporteren. Gelukkig wist ik dat op dat moment niet. Ik was alleen maar blij dat mijn eerste demoon als sneeuw voor de zon was verdwenen. Al sneeuwde het nog steeds.
[heading size=4 style=underline]Double Sandbag[/heading]Ondertussen was er dus een last van de schouders gevallen met alleen nog een swim voor ogen die ik in mijn hoofd goed had voorbereid. Maar voordat ik daar was kregen we nog de beruchte dubbele Sandbag Carry voor de kiezen. Voor de dames twee zandzakken van totaal 80 pond, maar dat was droog gewicht en de zakken hadden zich gedurende de nacht volgezogen met water. Met een zak op de schouders en de andere over mijn armen begon ik aan mijn rondje. Naar beneden was easy, maar naar boven was waardeloos. Niet door het gewicht van de zakken maar door het feit dat het pad smaller was, er overal achtergelaten zandzakken op het pad lagen en daar tussendoor nog atleten stonden te rusten. Je kon dus niet doorlopen en je eigen tempo niet aanhouden. Drama. Eindelijk mijn ronde klaar en ik kon door, naar de beruchte swim…
[heading size=4 style=underline]Nailed it[/heading]En daar stond ik dan. Overal om me heen gebibber, gehuil en geklappertand. Mensen die het water in gingen en die er net uitkwamen. Hoe erg ik ook vooraf twijfelde dit wel of niet te doen, ik deed mijn ding. Eenmaal aan het racen en in het moment komt het over me heen en laat ik het gebeuren. Ik deed mijn handschoenen, jasje, longsleeve en thermo uit en borg ze zorgvuldig op in mijn drybag. Liep naar de Marshall bij de zwemvesten en liet me insnoeren. Hij praatte tegen me en checkte zo mijn mentale status. Die was eigenlijk verbazingwekkend goed en kwam vooral doordat ik me goed voelde en sterk. De wind was op dit punt iets minder aanwezig en in ieder geval minder dan gisteren. Ik zette mijn zonnebril op de kop, want die was ik vergeten op te bergen, gooide er een oerkreet uit en zette koers naar de volgende marshall. Die checkte mijn vest nogmaals. Een derde hielp me het water in en daar ging ik. Een erg kort stukje en de kou viel me enorm mee. Met mijn schoolslag en hoofd ver boven water haalde ik veel watertrappelende en/of huilende mensen in. Wat een bizar slagveld was dit zeg. Ik klauterde weer uit het water, dit was het ergste moment, die wind op je natte huid. Snel mijn drybag met kleren en een uit ons appartement meegenomen handdoek tevoorschijn halen. Op gevoelloze handen na had de kou weinig vat op me en ik schoot snel mijn nog warme longsleeves in. Jasje en handschoenen aan en zo snel mogelijk in beweging komen om warm te worden. Vanaf hier was het downhill naar Olympic Village via een fantastische afdeling over single tracks en mooie rollende paden en een lach op mijn gezicht.
[heading size=4 style=underline]2-0[/heading]IJskoude handen, geen gevoel in de vingers, ze doen onwijs pijn, door er op te blazen probeerde ik ze sneller op te warmen en dat werkte. Binnen een kwartier was ik terug op temperatuur, ramde ik vol gas die berg af en haalde de ene na de andere loper in. Mijn mindset was volledig omgeslagen van bang tot euforisch. Ik had mijn demoon in de ogen gekeken, ben de strijd aangegaan en heb glansrijk gewonnen. Deze race kon nu al niet meer stuk. Dus met een smile op het gezicht kwam in beneden aan waar de Helix op me wachtte die gemakkelijk ging, op naar het touwklimmen en door naar de combi Twister-Monkey-Twister. Gisteren probeerde ik een nieuwe techniek uit en die beviel zo goed dat ik hem nu weer ging doen. Met gemak tikte in de bel aan. Via een A-frame door naar de Box, een nieuw obstakel. Het touw sneed in de handen en na een beetje geklungel koos ik er voor de burpees hier te pakken voordat ik weer aan het klimmen begon. Al wandelend kon ik toch weer op adem komen.
[heading size=4 style=underline]The end is near[/heading]Ik had de gang te pakken in deze klim. Hij slingerde zich over afwisselende paden, was hier en daar wat steiler maar over het algemeen kon ik fijn doorstoempen. Weinig obstakels op de weg naar boven. De Pipe Lair was nieuw voor me, maar is niets meer dan je door een netwerk van steigerpijpen bewegen. Stairway to Sparta was iets minder grappig. Geen opstapje voor de dames en bouldergrepen waar je je met armkracht naar boven moest werken voordat je de trappen over kon. Die grepen waren zo scherp aan de handen dat ik het bij één poging hield en de burpees pakte. Die handen wilde ik met het oog op het volgende weekend koste wat kost heel houden. In de burpee area kwam ik ook Annelies uit België tegen. De rest van de race zouden we elkaar niet uit het oog verliezen. Vanaf hier was het enkel nog afdalen tot aan de finish. Wat een waanzinnige downhill was dit! Heerlijk technisch, scherpe bochten, veel stenen en snel voetenwerk. Ik hou er van en was in mijn elementje. Vlak voordat we het finishgebied ingingen nog een korte Sandbag Carry met nu een enkele zak en met een dribbeltje voltooide ik deze voordat ik aan mijn volgende encounter met mijn favoriete nieuwe obstakel begon: de Beater.
De draaiende monkeybars zijn perfect te nemen als je gebruik maakt van momentun. Door naar de TireFlip (nu maar wel even de damesband genomen), het A-frame en door de straat met winkeltjes en warmtevuren was de Hercules Hoist het laatste obstakel. En daar… daar was de finish! In de zon finishte ik de race in 4.56.08. Mike, die ik vrijdag tijdens het atletendiner had ontmoet en zijn service hond de snoepjes uit mijn goodybag had gegeven, reikte mij de medaille uit. De emoties van de demonen die ik had overwonnen kwamen er spontaan uit. Ik was zo blij, zo trots, tranen rolden over mijn wangen en de schouder van Mike bood uitkomst.
[heading size=4 style=underline]Sweet revenge[/heading]Wat een race was dit! Of beter gezegd, overlevingstocht. Dit was mentaal gezien mijn zwaarste race als je naar de eerste 5 mijl kijkt. Wat had ik een enorme mindfuck met die demonen van me. Het ergste eenmaal voorbij heb ik enorm kunnen genieten van de race en de obstakels. Het beste gegeven wat ik op dit moment op dit parcours (ik ben nog steeds geen bergloper, al hadden de hikes in Seqouia en Yosemite me wel enorm geholpen) in me had. Dat resulteerde in een mooie tijd van 4.56.08 en een 28e plek in mijn Age Group al neemt niemand mij de winst op mijn eigen demonen me af.