Wedstrijd

Een EK medaille met een wrange nasmaak

Wat een weekend heb ik achter de rug. Ik moest er even van bijkomen. Van alle leuke indrukken en helaas ook van een enorme teleurstelling. Maar laten we met het leuke beginnen, want het OCR European Championships was een behoorlijke happening!

[heading size=4 style=underline]EK weekend![/heading]Neem Flevonice, het terrein waar we als MIT vaak onze teamtrainingen doen en waar we bijna ieder grassprietje kennen. Dit was het decor van het OCR European Championships, met de top van de Europese OCR-wereld. Waanzinnig! Zaterdag stond ik op de stand van Spartan Race te promoten. Dat was vooral een heel leuk weerzien, bijkletsen en ontmoeten van heel veel obstaclerunners.
Spartan RaceDe één zo gespannen als wat, de ander al relaxt want gefinished. Het parcours was zwaar met heel veel grip- en hangonderdelen. De regen, die in de morgen viel, maakte het er voor de eerste startwaves niet makkelijker op. Maar wie alle obstakels en de 15 kilometer had overwonnen liep met een medaille zo groot als een pannenkoek.
19755985_1596472613709903_77753074_nIn de loop van de dag werd het droog en brak zelfs de zon door. Het werd nog lekker zomerweer ook en zo was de sfeer ook.  Met een challenge, waar behoorlijk fanatiek aan mee werd gedaan, konden deelnemers kans maken op startbewijzen voor Spartan Race Nederland op 21 oktober. De dag vloog voorbij en na een keetpartij in de demo-obstakels van Urban Sky en Bruggink & Ruigoor en een glijpartij van de glijbaan was het tijd om naar huis te gaan en op te laden voor de volgende dag.
19642760_1456392527755442_6494321501621383970_n
[heading size=4 style=underline]Sunday charityday[/heading]Zondagochtend startte weer met wat gespetter. Maar vandaag werd het al sneller droog, al was het wel een stukje frisser. Vandaag stond eerst het teamevent op het programma en daarna de charity run. Ik zou deze laatste meedoen met een paar teamgenootjes. Aangezien we allemaal wel wat mankeerden zouden we als team gezamenlijk de 8 kilometer lange charityrun lopen voor de fun. Maar eerst stond ik weer op de stand van Spartan Race en zocht ik een paar momentjes om de teams aan te moedigen. De sfeer was vandaag heel anders. De spanning was er af, het was een heel stuk rustiger qua mensenaantallen, maar ook de sfeer was meer ingetogen. Zaterdags was de tijdregistratie een bende, waardoor er mensen op het podium terecht kwamen die daar niet  hoorden en misten mensen het podium, omdat hun polsband bepaalde obstakels niet geregistreed hadden, waardoor ze een tijdstraf hadden gekregen.

[heading size=4 style=underline]Team slak[/heading]Na de prijsuitreiking van het teamevent gingen de diehards en niet-wedstrijdlopers nog het parcours op voor de charityrun. Samen met een paar mede-MITjes/mede-OCR’ers sloten we al snel de gelederen. Ankie liep namelijk op krukken, dus we zouden gaan wandelen. No problem, want we mankeerden bijna allemaal wel wat. Van net bevallen tot ik met een schouder en van alles daar tussenin. Team slak ging op pad! Vooral veel gezelligheid dus, want dit zou een partij keten gaan worden. Het begon met geslinger door de sloten en vooral veel lopen.
2017-OCR-European-Championships-DreDat ging uiteraard niet snel, maar in het zonnetje was het wel heerlijk. Na twee kilometer viel ons groepje alleen totaal uit elkaar. We wisten dat één van ons op een bepaalde tijd terug moest zijn, dus dat zij door moest lopen was geen probleem, maar binnen vijf seconden besloten ook de ander meiden met haar mee te lopen. Zonder op of om te kijken verdwenen ze uit ons zicht. Ankie en ik keken elkaar verbaasd aan. What the fuck just happened??? Niemand leek zich te bekommeren om Ankie die op krukken liep en gewoon niet sneller kón lopen. Nog maar niet te spreken over de obstakels die we nu met z’n tweetjes moesten zien te overwinnen. Niemand haalde het in het hoofd om even te informeren of wij dit wel samen gingen redden…

[heading size=4 style=underline]De paden op[/heading]Ach ja, wij laten ons niet uit het veld slaan. Vriendlief was er ook en besloot het hele parcours met ons mee te lopen. Mocht er iets gebeuren, dan was er in ieder geval iemand die hulp kon halen. Plus we namen de tijd om uitgebreid foto’s te maken en bedachten we dat we al die gelletjes op de grond lagen alvast konden opruimen.
2017-OCR-European-Championships-Dre-4Dat het met z’n tweeën toch wel lastig was om sommige obstakels te doen, kwamen we al snel achter. Ankie haar armen en handen kregen geen moment rust en met de meeste obstakels waren dat juist net de onderdelen van het lichaam die je heel hard nodig hebt. Tel daarbij op dat vanaf een hoogte op de grond springen voor haar geen optie was, dus moesten we iets verzinnen dat ik haar val enigszins kon breken. Ik moet zeggen: we werden er heel creatief in! Maar (on)bewust namen we toch hier een daar aardig wat risico.
2017-OCR-European-Championships-Dre-5
[heading size=4 style=underline]Got you![/heading]Bijna alle obstakels waren gericht op armkracht en dat was ook voor mijn schouder niet altijd even handig. De weaver sloegen we daarom maar over, want we konden elkaar niet goed helpen. Maar gelukkig was er wel heel veel wat we wel konden. Mijn schouder verdroeg monkeybars prima en hier kon ik Ankie helpen door haar op de schouders te nemen. We werden ook steeds handiger in het hanteren van de krukken wanneer deze niet in gebruik waren. Aangekomen bij de Samoerai sticks was ik hevig teleurgesteld. Dit onderdeel was helemaal niet in het parcours opgenomen en de mensen waren al bezig met het afbreken van de palen. Ik kon het niet laten en vroeg of ik hem mocht doen. Dat liet een Italiaan niet op zich zitten en hij daagde me uit voor een wedstrijdje wie het snelste aan de overkant was. Ik stond aardig gek te kijken toen ik eerder aan de andere kant aankwam en de knul uit de paal was gegleden! HAHAAAA! Got you! Ons wachtte een lus om de vijver, maar niet voordat we langs official Diana op de drijvende monkeybars gingen. Nog best een dingetje omdat ik niet door het water onder Ankie mee kon lopen om haar te helpen. Daarvoor was het water te diep. Of ik te kort. Of het obstakel te hoog.

[heading size=4 style=underline]Kick-off[/heading]De lus om het water kennen we op ons duimpje, omdat Flevonice onze trainingslocatie is, en het schuine muurtje wat als vast onderdeel op het parcours staat was geen enkel probleem. Al kreeg ik het voor elkaar om er op de meest klunzige manier overheen te klauteren, waarbij ik bijna vast kwam te zitten. Maar goed dat het geen wedstrijd was! Ons bandje zouden we vandaag in ieder geval toch niet verliezen. Niet alleen werd er tijdens de charity niet ‘bestraft’ op het niet halen van een obstakel, er was ook nauwelijks een vrijwilliger te bekennen. Buiten Diana om stond er nergens een official bij de obstakels. Ook niet bij de wat risicovollere, zoals de Dragon’s Back. Ik durfde de sprong met de schouder niet aan, bang voor een te harde klap. Maar de steigerpaal die tussen de delen stond gaf wel de mogelijkheid om op een alternatieve manier naar de overkant te komen. Enteren!
2017-OCR-European-Championships-Dre-6
[heading size=4 style=underline]BUTT![/heading]We waren nu op o’n 5,5 kilometer. Het parcours was afgestorven zo leeg. Voor het eerst maakte ik mee hoe het is om achteraan in een event te lopen en ik kan je zeggen: dat is niet leuk. Welgeteld twee mensen langs het parcours (bij de Dragon’s Back) die je aanmoedigen. We waren ook nog geen enkele waterpost tegen gekomen en waren nu toch al bijna 2 uur onderweg. Er was geen enkel toezicht bij de obstakels. Nu weten Ankie en ik wat we doen, waar onze grenzen liggen en we namen geen enkel risico. Maar dit was een charityrun en open voor iedereen, dus voor hetzelfde geld zouden er mensen meedoen die nog nooit een OCR gelopen hebben. Er zou maar wat gebeuren…
Na weer een wandeling terug langs de vijver kwam het einde van de charityrun in zicht. Maar eerst volgde nog veel technische obstakels. Zoals de wheels, waar ik na twee ringen in de gaten had dat schouder het er niet mee eens was. Jammer want dit is een heel leuk obstakel als je lekker zwaait! Vervolgens de lage rig van Urban Sky. Het obstakel dat denk ik het meeste bekijks trok dit weekend en pontificaal bij de start en finish stond. Nu was het leeg, alleen de MC’s Stuart en Tony leken daar geen erg in te hebben.
2017-OCR-European-Championships-Dre-9Die tetterden lekker door. “I can see your buuuhuuuutt! Ja zeg dat nou niet als we in de lage rig hangen! Dan lazeren we er uit van het lachen! De lage rig was leuk. Te grappig om elkaar hierin te helpen, maar ook dat kostte behoorlijk wat kracht voor mij, zodat ik hing te stunten in de rig en mijn armen zo nu en dan even rust moest geven.
2017-OCR-European-Championships-Dre-10Nog een klein stukje. De dijk over, sloot door en daar was de Stairway to heaven. En vrijwilligers die al bezig waren het lint op te ruimen en het parcours af te breken! Are you serious? Ik voelde me lichtelijk opgejaagd. De schouder gaf niet mee en na een snelle foto wandelden we maar door. Op naar de Runmagadon, een obstakel voor mij gemaakt!
19747799_1597499350273896_2043213116_oRingen en enteren. Ook hier werd al druk opgeruimd en we vervolgden onze weg naar het eindobstakel. Via een muur omhoog, over een net, paar balken, ringen en de klompjes. We waren er. Na 3 uur en ruim 9 kilometer kregen ook wij de medaille door Sebastiaan omgehangen, die een dikke knuffel kreeg. Ook de MC’s moesten het ontgelden en zo kwam er ook aan hun werkdag een einde. Overigens stonden ze wel even op hun neus te kijken toen alle lege gelletjes uit alle gaten en hoeken van vriendlief zijn tas kwamen.

[heading size=4 style=underline]Nasmaak[/heading]Hoe vrolijk ik aan de charityrun begon en ook finishte, mijn gevoel werd vooral gedomineerd door een enorme teleurstelling, wat deze medaille een wrange nasmaak geeft. Het terrein was verlaten, leeg, op nog een enkele groep charityrunners na van Team Adaptive. Zij waren net voor ons gefinished omdat ze het laatste lusje hadden afgesneden. Van ons team was er niemand aanwezig. Niemand heeft zich na de eigen finish nog langs het parcours laten zien om aan te moedigen of te helpen. Niemand heeft ons in de dagen nadien ook maar een berichtje gestuurd met de vraag hoe het ons, en met name Ankie, is vergaan. Potdomme, ze loopt even 9 kilometer op krukken, terwijl ze de dag ervoor ook al 12 kilometer had gelopen! Handen helemaal kapot, armen zo zuur als azijn. Maar opgeven? Ho maar. Daarom ben ik ook blij dat we samen dit parcours hebben volbracht. Wij hebben lol voor een heel team gehad en elkaar uitstekend geholpen. Normaal loop ik alleen en moet ik alle obstakels in mijn eentje doen. Maar dit is een onwijs leuke manier om samen te werken, in oplossingen te denken en elkaar naar de finish te brengen. Onze medaille was echt welverdiend. Wat dat betreft ben ik trots op wat we samen gedaan hebben.
Maar aan de andere kant… De charityrun viel volledig in het niets bij de wedstrijdonderdelen. Geen officials bij de obstakels voor veiligheid, nauwelijks water op het parcours, geen publiek, vrijwilligers die het parcours al aan het afbreken zijn terwijl er nog lopers zijn. Het was eigenlijk een trieste bedoeling en de charityrun heeft geen toegevoegde waarde gehad voor het gehele OCR European Championships. Wat mij betreft mag de charityrun in de toekomst op een ander moment in het programma geprogrammeerd worden, zodat het ook voor de niet wedstrijdatleten een leuke belevenis om op zo’n gaaf parcours te lopen is en het echt een toevoegende waarde heeft voor een dergelijk event. Ook als je wat langzamer bent dan gemiddeld.

Foto’s: Harm Dommisse

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!