Extreem…

Extreem… in meerdere opzichten is dat het enige juiste woord om de afgelopen week weer te geven. Extremen in omgeving, in toekomstbeelden, in sociale contacten, in gevoelens en in het weer…

Sta ik vrijdags op de Miljonairsfair voor het goede doel tussen de plebs in een geweldige flow armbandjes te verkopen, die door vrouwen met een HIV/Aids besmetting gemaakt worden In Zuid-Afrika, terwijl ik het nieuws dat mijn vriend maandag de 22e gaat emigreren naar Zuid-Afrika nog moet verwerken, zo sta ik zaterdagmiddag midden op een startbaan in een ijzige koude wind met een grote glimlach op mijn gezicht me te verbazen over het bizarre tafereel dat zich voor mijn ogen afspeelt.

Zaterdag 13 december. In de ochtend getraind bij LGAS en dat ging lekker. Het was ijzig koud, veel zuurstof en het zonnetje scheen. In het bos was het heerlijk beschut, de training vloog voorbij en gaf me de tijd een en ander op een rijtje te zetten.
Thuisgekomen werd ik om 13.00 uur door Alwin opgepikt, die een poging ging doen zijn pr op de 10 km te verbeteren, omdat ik te dichtbij kwam met mijn pr op de Singelloop in Utrecht. Ik mocht hiervan getuige zijn (was te laat voor een startnummer), dus op naar Soesterberg, waar door de stichting Vaarwel Vliegbasis Soesterberg en AV Altis de Startbaanloop werd georganiseerd.
Een loop over 5 of 10 km over de startbanen van de militaire vliegbasis, die per 1 januari 2009 de deuren sluit. Ik heb nog nooit zo’n bizarre loop meegemaakt!

In een file reden we het militaire terrein op, waar we naast de vliegtuighangars konden parkeren. Het sociale gedeelte vond plaats in 1 van deze hangars: startnummers, garderobe, toiletten, catering en finish. Er hing door de locatie een heel aparte sfeer:
Weemoedig, omdat dit het afscheid is van een vliegbasis die na bijna 100 jaar gebruik gesloten wordt.
Opgewonden, omdat het uniek is om op een dergelijke locatie te komen, laat staan aan een wedstrijd deel te kunnen nemen.
Gebroederlijk, omdat een groot deel van de deelnemers een band heeft met de vliegbasis, Soesterberg, dan wel hardlopen. En de witte t-shirts, die door bijna alle deelnemers gedragen werden, versterkte dit gevoel nog eens.

We kwamen veel bekende lopers en supporters tegen: familie Aris, Falco en pa, Gertjan, en nog vele andere woensdag- en zaterdag (en andere dag-)lopers.
De start vond plaats voor de hangars, vanwaar de lopers door het taxibusje over de startbanen geloodst werden. Vanaf de start konden de supporters snel op alle kruisingen komen. Als taxixebnde vliegtuigjes verplaatste iedereen zich over de startbanen om naar hun lopers te zoeken. Indrukwekkend was de zuidelijke startbaan. Als supporter keek je 2 km de ene kant en 2 km de andere kant op: 1 lang lint van lopers in witte t-shirts die tussen de startbaanverlichting doorrennen! Machtig om te zien! Maar wat een kou. Een snijdende oostelijke wind die dwars door je kleding heen ging. Gevoelstemperatuur lag ver onder het vriespunt en oooo wat was ik blij dat ik me richting finish kon begeven, waar Alwin in een pr van onder de 44 minuten liep. Kon dat niet wat sneller!!?

Na het uitlopen huiswaarts gekeerd, waar ik moe maar voldaan (tja, ik had toch getraind ’s ochtends en dan nog over de startbaan dribbelen om zelf een beetje warm te blijven is natuurlijk ook niet niets) een heerlijke beker warme choc met veel rum heb gedronken. Om me vervolgens weer voor te bereiden op een andere extremiteit: het kerstfeest van mijn werk in het Kurhaus in Scheveningen, waar de dresscode gala was…