Florijnwinterloop #TheBattle

Al maanden borrelde het op social media… Op 4 januari 2014 zouden Jantiene en ik elkaar treffen voor een battle tijdens de Florijnwinterloop. Wie is het snelst op de 10 kilometer cross? Daar kan ik heel kort over zijn… Maar dat doe ik lekker niet. Ik begin bij het begin.

[heading size=4 style=underline]Voorpret[/heading]Toen Jantiene en ik in een dolle bui bedachten dat we met onze best wel vergelijkbare pr’s een keer tegen elkaar moesten gaan battlen was een idee snel geboren. We hadden beiden de Florijnwinterloop, de 10 kilometer cross, in de planning. Allebei waren we gebrand op de overwinning en daarom bestookten we elkaar op social media met foto’s en filmpjes van onze trainingen, vormde zich een complete achterban die zich ook in de strijd begon te mengen, we probeerden elkaar te imponeren en behaalde resultaten uit het verleden werden met elkaar vergeleken (die geen garantie geven voor de toekomst). Daarnaast schuwden we ook het vals spelen niet en werden plannen gemaakt voor ware boobytraps, afleidingsmanouvres en glutenvergiftigingen. We gingen hier zo fanatiek in op, dat we zelfs opmerkingen kregen dat we toch wel echt gemeen en hard waren naar elkaar toe… Ondertussen hadden Jantiene en ik achter de schermen de grootste lol. Stiekem zijn wij namelijk gewoon heel lief en onschuldig en vonden we dit heel grappig.

Nog leuker werd het toen we een prijsvraag verbonden aan onze battle. Wie van ons zou de battle gaan winnen? Hierbij was ook ruimte voor een persoonlijke opmerking… Nou dat hebben we geweten! Jantiene en ik zijn fanatiek, maar jullie kunnen er ook wat van! Wat een oorlogskreten kwamen er los! Maar ook hele mooie woorden, die me soms wel even een brok in de keel bezorgden. Evenals de uiteindelijke eindstand: 66% van de stemmen ging naar mij! Djeez… ik heb wat waar te maken!!

[heading size=4 style=underline]Voorangst[/heading]En daar zal ik even mee in de maag. Sinds de trail in Lommel heb ik eigenlijk mijn enkel te weinig rust gegeven (ik moest en zou die 2.500 kilometer halen), waardoor de enkelband nog steeds gevoelig is. Na de oliebollenloop van afgelopen woensdag zelfs zo gevoelig dat ik sindsdien ingetaped door het leven ga… Mijn ergste angst: tijdens het lopen de enkel zwikken waardoor ik uit moest stappen. Of nog erger: eens verstandig zijn en dus beter niet starten. Even had ik spijt dat we niet de 10 Engelse mijlen als battle hadden gekozen, want dat ging over verharde ondergrond en niet over de ongelijke bospaden.
Gelukkig een lichtpuntje: van sportmasseur Raymond Tieland kregen we aan de vooravond van onze battle een massage aangeboden. Superlief en heel erg welkom!

[heading size=4 style=underline]Vooruit![/heading]Na de ochtend op de stand van Herzog Medical geholpen te hebben met het aanmeten en verkopen van kousen tikte de klok steeds dichter naar 14.00 uur. De ochtend was zo ongelooflijk snel voorbij gevlogen! De Florijnwinterloop is echt een thuiswedstrijd en wordt zo op de eerste zaterdag van de januari altijd gebruikt voor nieuwjaarswensen. Nadat een trainingsmaatje nog een extra tapeje om de enkel geplakt had worstelde ik me in de compressiekousen. Mijn voet kon bijna geen kant meer op! Nou vooruit met de geit dan maar…
Na me in een ongelooflijk opvallende knalgroen met -roze outfit gehesen te hebben gebruikte ik het korfbalveld om in te lopen. Eerlijk gezegd voelde de enkel nog niet eens zo slecht aan. Als dat nou zo kon blijven… Ik verplaatste me na het wisselen van schoenen naar de start. Daar was het al best druk, maar door aan de zijkant over het hek te klimmen met Jantiene kwamen we mooi in de voorste regionen te staan. Kaaaaak, sta ik daar tussen al háár loopmaatjes he! Ik voelde me ineens heel klein en kreeg een hele berg aan opmerkingen over me heen dat ik net zo goed niet van start kon gaan… Misschien hadden ze wel gelijk dacht ik. Of toch  niet, dacht het duiveltje in me. Na de laatste succeswensen en het startschot schoot Jantiene er vandoor. Hooooo wacht even jij! En zo liep ik mooi in sneltreinvaart in het spoor van Jantiene richting het weiland, waar we via een betonpad vol gras, modder en koeienpoep richting het bos liepen. De 1e kilometer ging in 4.07 min. Wetende dat het venijn van dit parcours zit in de kilometers 3 tot en met 6 wist ik dat dit tempo niet vol te houden was. Jantiene zakte gelukkig ook wat terug in tempo. En daar zag ik een mogelijkheid… Er op, er over en door! En dan zien dat hogere tempo zo lang mogelijk vast te houden… Leuk met dat zware stuk in het vooruitzicht. Maar het plan was dat we beide dezelfde zware omstandigheden moesten trotseren: wind, zand, pittige klimmetjes en veel bochten. Hopelijk gaf de voorsprong me wat meer lucht.
De eerste kilometers bleef Jantiene ook aardig dicht in de buurt, maar ik durfde niet achterom te kijken, bang om mijn voet verkeerd neer te zetten. Het is dat ik weet hoe prachtig de omgeving is, maar ik heb niet méér gezien dan de 5 meter voor mijn voeten… Het bochtige en glooiende parcours met hier en daar verraderlijke stukken mul zand noodzaakten me het tempo te laten zakken. Na het 6 kilometerpunt werd het parcours weer wat makkelijker en gooide ik het tempo weer omhoog. Boven verwachting ging dat eigenlijk best goed. Waar ik dacht dat mijn benen flink de verzuring in zouden gaan, bleef dat gevoel uit. Ik moest er nu op letten dat ik mijn hartslag niet te hoog op liet lopen. De laatste 1,5 kilometer zouden we de wind vol op de kop hebben.
Het grootste zwikgevaar was nu ook geweken en ik durfde er zelfs aan te denken dat ik in dit tempo best een mooie tijd neer kon zetten en ik de battle zou kunnen gaan winnen. Met nog 2 kilometer te gaan kleefde ik aan bij een andere loper. Hij mocht me het komende stuk uit de wind gaan houden. Zo liep ik over het betonpad aan de zij/rug van de andere loper.
Nog 1 kilometer te gaan, ik ging het gas open draaien en verliet mijn haas-voor-even en zette koers naar de finish. Het weiland uitkomend stonden Aart en Ellen aan te moedigen en op het brede pad aangekomen durfde ik pas achterom te kijken. Waar is Jantiene? Nou, niet zo dicht achter me dat ik me bang moest maken om de winst in een eindsprint uit handen te geven! Met een blik op mijn horloge realiseerde ik me ook dat ik best een lekkere tijd zou gaan lopen. Een grijns kwam op me gezicht en de laatste meters werden met een luide juich ingezet. Bye bye Jantiene, eat your heart out! I win! Hysterisch finishte ik in een eindtijd van 45.23 min met nog een halve pirouette omdat Henk Borgmeijer mijn startnummer niet kon zien, die naar de zijkant was gedraaid. En toen wachtte mij de mooie taak om Jantiene bij de finish op te wachten.

[heading size=4 style=underline]Vooral[/heading]Ok, ik voelde mijn enkel. Ondanks een kleine misstap was die niet gevoeliger dan die de dag er voor was geweest. Dat viel dus, tot zoverre, gelukkig mee. Een beetje terug rekenend heb ik nu geloof ik mijn snelste tijd op dit parcours neer gezet. Dus dat ik met die enkel en enige inhouding toch deze tijd loop, valt me helemaal niet tegen! Sterker nog: ik liep bijna 2,5 minuut sneller dan vorig jaar (ok, toen was ik ook echt snotverkouden en hoestte ik uit mijn oren). Daarnaast mag ik mezelf weer een jaar snelste Woudenberger noemen. De 12e keer dat ik deze ’titel’ win! Maar vooral heb ik ongelooflijk genoten van de weg naar de battle toe. Waarbij een vriendschap met Jantiene is ontstaan, die een aantal volgers van de battle niet voor mogelijk had gehouden. Nee, we hebben elkaar echt geen pijn gedaan. Sterker nog, hoe harder wij battleden, hoe harder jullie reacties werden. En wij lagen in een deuk! Dus wil ik Jantiene bedanken voor het feit dat ze zo’n geweldig mens is en ik haar in 2013 heb mogen leren kennen en jullie voor al jullie aanmoedigingen. Als deze battle er niet was geweest had ik mogelijk besloten om niet eens te starten! Achteraf gezien zou dat om meerdere redenen dus doodzonde zijn geweest. Dank jullie wel!

[heading size=4 style=underline]En de winnaar is…[/heading]O en ik zou het biiiiijna vergeten. Onder mijn achterban verloten we een paar Herzog compressiekousen! Nu hebben Jantiene en ik eens zitten dubben hoe we dat nu gaan doen… Nou, als volgt! Mijn eindtijd is 45.23, dus daar maken we de volgende som van: 4 + 5 x 2 +3 =21. De 21e supporter die op mij gestemd heeft is Femke Wauters! Gefeliciteerd! Een reactie van haar die ik je niet wil onthouden: welke loper is er nu niet blij met een paar Herzog compressiekousen! Femke, heel veel plezier met de kousen!

Lees hier het verslag van Jantiene. Uit haar woorden maak ik op dat er een revanche aan gaat komen…