Fun at Gladiator Run

Wel, niet, wel niet… alsof ik een madeliefje aan het kaalplukken was, bleef ik aan het twijfelen of ik zondag deel zou nemen aan de Gladiator Run in Vossem, België. Een hardnekkige verkoudheid zat me dwars, maar toch overheerste de lust naar modder. Veel modder.

[heading size=4 style=underline]Superwomen[/heading]Samen met Susanne reed ik zondagochtend richting het zuiden. Een ruim twee uur durende rit die we vooral vol ouwehoerden onder het genot van zelfgefabriceerde kruidnootjes. De ene kamikazechauffeur na de andere zorgde er voor dat we blij waren dat we de auto hadden geparkeerd op het grote grasveld en richting de sporthal liepen. Daar aangekomen hadden we vlot ons startnummer en briefing en sloten we in de rij voor de t-shirts aan. Vervolgens was het nog een wandelingetje naar het startterrein, waar ruim op tijd aan kwamen om ons rustig om te kleden. Allebei in ons Under Armour Alterego shirtje met roze kousen: vandaag gingen we als twee blonde meisjes over het parcours. En omdat we allebei snotverkouden waren, Susanne net de koorts achter de rug had en ik nog wat voorzichtig met mijn rug wilde zijn was ons strijdplan van vandaag om vooral heel veel lol te hebben. Tijd deed er niet toe, modder des te meer.

[heading size=4 style=underline]Mud butt[/heading]Ons begevend naar de start ontvingen we nog een flink aantal modderige knuffels van onze loopmaatjes die net gefinisht waren bij de Extreme Run. Van top tot teen zaten ze onder de plakkerige klei… Dat beloofde nog wat! En daar stonden we dan. Blaffend in het startvak. Een mooi duet gaven wij ten gehore. Ondertussen scheen het zonnetje en was het eigenlijk een superweertje om te lopen.
Het startschot klonk en we zetten ons in beweging. Lekker rustig aan, over een paar hooibalen en het land in, op weg naar nog ruim 50 obstakels die ons stonden op te wachten. Na wat geslinger door het dorpje verruilden we de kasseien voor een maisveld en kon ons avontuur beginnen. De zompige klei zoog aan onze voeten en binnen de kortste keren waren de schoenen veranderd in modderige klompen. Glibberend, glijdend en vooral keihard lachen voor iedere slide die we maakten, zochten we onze weg over het parcours. We klommen een container in en ik krijg het natuurlijk weer voor elkaar he… Vanuit de container klonk een harde boink (dat was ik die op mijn gat gleed), gevolgd door de slappe lach. Vervolgens kwam mijn hoofd weer boven de rand uit en probeerde ik proestend van het lachen uit de container te klauteren.

[heading size=4 style=underline]Fun in the sun[/heading]Al snel zouden we ons schone velletje in gaan ruilen voor een weldadig modderbadje. De trenches kwamen er aan. Man wat een gat was er gegraven! En wat een bagger lag er onderin die put! Via een net klom je vervolgens weer naar boven, waarbij ik het voor elkaar kreeg om een volle klets modder recht in mijn gezicht op te vangen. Muurtjes, klimmen en klauteren, netjes klimmen, glijbaantjes die niet glijden, banden, tijgeren, monkeybars, nog meer modder, glibberige weilanden, touwen en dat slingerend door de glooiende weilanden en bloemenvelden. Onder het stralende zonnetje genoten Susanne en ik van de run en kon iedereen meegenieten van ons geblaf in canon. Van verschillende kanten werden we bekeken of we een stel rokers waren… Ondertussen begon ik mijn stem wat kwijt te raken door het gejoel en klonk ik steeds schorder. Ik vroeg me af of ik in de uitslagenlijst wel onder de vrouwen terug te vinden zou zijn… Gejoel ja, want Gijs liep ook in onze wave en kwamen we een paar keer tegen in een lus in het parcours. Al gierend gilden we achter hem aan “JOOOOEEEEEHOOOEEEE!!”. Dat hij zo hard liep kan dus ook wel aan ons gelegen hebben. Daar wil je niet bij horen!
De hindernissen waren niet bijzonder spectaculair maar door de modder wel spekglad. Dat ervoer ik bij de wall, waarbij ik een landing op bips (again) maakte, en vervolgens slap van het lachen bijna niet meer overeind kwam…

[heading size=4 style=underline]Swomp[/heading]Via een steigertje moesten we een slootje in. Niet zo diep dacht ik nog. Totdat ik met één voet in een gat stapte en tot mijn oksels in de plomp verdween! Nat pak! Ach, zolang je haar maar goed zit! Door een groepje mannen in militaire uniformen werd ik vervolgens omhoog getakeld op het droge en in soppende schoenen liepen we weer verder terwijl de modderstromen uit mijn broek liepen. Zag er toch een beetje raar uit… Door bandjes, zand om vervolgens in het moeras te verdwijnen. Werkelijk waar de meest waanzinnige ranzige blub van het parcours, maar ook één van de leukste delen van het parcours. We waren al bijna bij het einde en draaiden het finishterrein op. Nog een paar hindernissen om te eindigen met een modderig tijgerparcours waar nog een beetje rondgewenteld werd om nog even zo smerig mogelijk over de streep te komen. Als superwomen nog even saampjes op de foto en vervolgens konden we samen uitblaffen met een thermodekentje om ons heen. Een zinnig gesprek konden we met een aantal loopmaatjes niet meer voeren maar met handen en voeten konden we duidelijk maken dat we het enorm naar ons zin hadden gehad! Op weg naar de douche maakten we nog een stop bij een meute andere loopmaatjes, kregen we van Gertjan de appeltaart van Margot (overheerlijk!) naar binnen geschoven en besmetten we de vers gewassen wangetjes weer met een fijn laagje modder.

[heading size=4 style=underline]Toughest part[/heading]De douche was misschien nog wel de grootste uitdaging van de dag…. Een lauw pisstraaltje waar je met een horde vrouwen je probeert onder schoon te spoelen. Je kon je kont niet keren en het aankleden was een uitdaging om de kleding nog een beetje schoon te houden. Onbegonnen werk. Rillend van de kou en een slag in de rondte hoesten konden we nog maar aan één ding denken: naar huis en lekker op tijd naar bed. We hadden nog een flinke rit voor de boeg. Suusje ongelooflijk bedankt voor je heerlijke vrolijkheid, je gezellige geblaf, je bent mijn steun en toeverlaat geweest in deze glibberige queeste op zoek naar de beker! Doen we snel weer!

Foto header: Gympie Rat Productions