Wedstrijd

Got my back #2

Gisteren kon je het eerste deel van mijn individuele WK-race lezen. Dat ging niet als gepland… De rest van de wedstrijd was een strijd met mezelf. IK won. Of was het een andere ik?

[heading size=4 style=underline]Cry Andrea Cry…[/heading]Obstakels die anders vrij probleemloos genomen werden, waren nu een helse uitdaging. Apenhang via twee touwen, apenhang op een breder wordende stam zodat je as het ware de boom aan het platknuffelen was, touwklimmen, muren over, sjouwen met een 25 kilo zware emmer… Ik zat er na ieder obstakel door heen. De pijn in de rug was hels en werd alleen maar erger en ik stond te tollen op de benen. Meerdere keren schoten de tranen in de ogen en moest ik een fikse jankbui verbijten. Ik baalde gruwelijk dat ik op deze manier mijn WK door moest. MIJN WK, waar ik keihard voor gewerkt had en die ik nu op mijn buik kon schrijven omdat ik zo stom was een verkeerde sprong te maken! Ik was boos op mezelf, verdrietig en vooral teleurgesteld. Meerdere keren werd me door de vrijwilligers gevraagd of ze een wagen moesten laten komen. WAT DENK JE ZELF? Dacht het niet! De enige eer die ik nu nog kan behalen is door in ieder geval nog te finishen! En dat zal ik doen ook, ook al kom ik als laatste over de streep! Dus tolde ik weer via een smal bergstroompje en tussen de boomstammen door naar beneden met Evert in de buurt. Zolang ik wandelde ging het goed. Hardlopen durfde in niet meer. Geen stap op dit parcours was gelijk en er was geen stukje vlak te bekennen. Met handen en voeten omhoog klimmen, op de kont omlaag glijden, losse stenen, veel bomen waar we overheen moesten, het hield niet op. De kans nog een keer op mijn plaat te gaan was te groot. Plus dat Evert ook enkel kon wandelen en zo hiketen we door de bossen. Voordeel was wel dat zo alle tijd hadden om van de prachtige omgeving te genieten. Want wat is het hier mooi!

[heading size=4 style=underline]Mud you![/heading]Volgend obstakel was misschien toch nog wel de meest hilarische van allemaal: een soort wringer van autobanden waar je onderdoor moest en daarvoor moest je flat face door de modder. Als twee modderpopjes worstelden we ons er onderdoor. Mijn spibelt vergat ik op de rug te draaien dus jullie werden allemaal onder mij geplet in de zachte en plakkerige modder. Thanks voor plastic zakjes! Een modderbad is niets bij dit plakspul! Iets minder blij werd ik van het volgende obstakel. De weaver. Veelbesproken voorafgaand aan het WK en ook eentje die ik niet had kunnen oefenen. Wel genoeg filmpjes gezien dus ik had er vertrouwen in dat ik dit obstakel kon nailen. Mits ik niet was gevallen. Ik zat op de eerste dwarsbalk en meteen met het verplaatsen van mijn gewicht op één arm voelde ik al dat dit gruwelijk onmogelijk was… De pijn schoot door mijn rug en met tranen in de ogen liet ik mijn nummer noteren voor een tweede fail. Verdomme… Als het zo doorgaat zou ik met dit tempo en de tijdstraffen dik als laatste gaan eindigen! Er stond ons een tochtje met twee autobanden over een parcours te wachten. Zolang deze op de schouders lagen ging het wel, maar we moesten ook over bomen heen en door moddertrenches. Met wat gestuntel, omdat ik dacht dat je ze niet neer mocht leggen (bleek wel te mogen) dumpte ik de banden weer op de plek waar ik gestart was.

[heading size=4 style=underline]Up and down[/heading]De volgende grote uitdaging liet niet lang op zich wachten. De megahill, die we vooraf al op foto’s hadden gezien, doemde op. Man wat was dit hoog! Zo kom je wel aan je hoogtemeters! Het eerste stuk was nog wel met handen en voeten te doen, maar daarna moest je gebruik maken van de touwen die vanaf de top omlaag hingen. Djeez is dit wel verantwoord? In Amerika kan dit. Maar met mijn rug was ik als de dood dat ik halverwege naar beneden zou stuiteren. Maar de vrijwilliger beloofde dat hij me op zou vangen… Of anders wel een verdwaalde strobaal aan de voet van de berg… Jaja… Niet loslaten was mijn tactiek. Voetje voor voetje, handje voor handje klom ik omhoog en eigenlijk ging dit soepeler dan ik verwachtte. Maar what goes up must come down. We waren zo ongeveer terug bij het open start- en finishterrein met het enige verschil een hoogte van zo’n 50 meter die middels de waterslide overbrugt moest worden. Deze glijbaan ging hard… Ik had al tegen Evert gezegd dat ik hem niet zou doen en naar beneden zou wandelen. Maar die mogelijkheid was er niet. Ik MOEST dus glijden… Ik scheet in mijn broek terwijl ik steeds harder en harder ging en totaal geen controle meer had over iets dat een lichaam is. Ik kon zelfs niet meer ademhalen van de snelheid en wind! Als een ongeleid projectiel werd ik afgeschoten en met een zweefvlucht landde ik met een klap op het water. Broek op de knieën en shirt en sportbh in de nek! Om van de rug niet te spreken… Was ik maar gaan lopen…
RunAndreaRun WC OCR 8
[heading size=4 style=underline]Final checker
[/heading]Gelukkig was het water zo modderig, dat ik de boel eerst enigszins recht kon trekken voordat ik vriendlief in het vizier kreeg. Hij had zich flink zorgen gemaakt omdat ik zo lang weg was. Evert was ondertussen door, mij in goede handen achterlatend. Het bad uit klimmen was nog niet zo makkelijk, maar ik was er nu bijna.
RunAndreaRun WC OCR 1Een stukje tijgeren deerde me niet. Bij de schuine muur had ik even wat hulp nodig en de aanmoedigingen van een paar oranje maatjes deden me goed! Vervolgens weer met een zak van 25 kilo op de rug een parcours afleggen waarbij ook onder draad gekropen moest worden…
DSC_8320 webDat was lastiger. Ik moest die zak ook weer op de rug krijgen. Gelukkig was een medeloper zo lief om hem op mijn rug te leggen. Maar **** wat een pijn! Vriendlief wachtte me op en liep met me mee naar het volgende obstakel. Denk je dat je er bijna bent en je geen tijdstraf meer kunt krijgen, kom je de Top of the Spear tegen. Een schuine plaat, waar je je via kettingen en blokjes al boulderend op moet voortbewegen. De kettingen waren met de rug onmogelijk, maar ik weigerde om de blokjes over te slaan. Met de aanwijzingen van vriendlief lukte dit deel nog wel. Verder over het gras, nog maar een paar hindernissen. En daar stond hij: de volgende Sternum Checker. Liefst zou ik rechtsomkeert maken en keihard voor dit traumading wegrennen, maar deze was iets lager. Zelfs zonder aanloop, maar vanuit squat maakte ik zo’n enorme sprong dat ik er bijna overheen vloog! Ik moest mezelf tegen houden, maar de pijn in de rug was zo intens dat ik even moest blijven hangen om de pijn te laten zakken. Daar hing ik dan als een slappe vaatdoek over de boom heen. De vrijwilliger die niet in de gaten had dat ik geblesseerd was barstte in lachen uit. Vriendlief praatte me verder.
RunAndreaRun WC OCR 10
[heading size=4 style=underline]Finished one way or the other
[/heading]Er stond nog één hindernis tussen mij en de finish. Weer zo’n verdomde schuine wand. Normaal gesproken ren ik daar zo tegen op, maar de impact die dat geeft durfde ik niet te riskeren. Achter mij waren twee mensen op de Sternum bezig en ik wachtte even tot zij ook bij de muur waren.
RunAndreaRun WC OCR 11Deze helden hielpen mij er overheen en zo wandelde ik de laatste meters naar de finish, waar ik werd opgevangen door de speaker en vriendlief. Moet ik nu lachen of huilen? Eigenlijk beide, maar ik wist het niet meer. Hevig teleurgesteld in mijzelf, in mijn miscalculatie. En aan de andere kant toch ook trots dat ik hem ondanks de blessure uit heb gelopen en alle obstakels, op 3 na (waarvan ik de Rig ook zonder blessure niet had gehaald) heb gehaald.
RunAndreaRun WC OCR 12Samen met Evert was ik de hekkensluiter van de Nederlanders op dit WK. Ik ben er niet trots op, ik baal er van. Ik baal van mezelf. Dit was niet waar ik voor was gekomen. Wat was ik blij dat vriendlief mij door de laatste paar 100 meter heeft geloodst. En misschien was mijn enige troost dat uit mijn leeftijdscategorie welgeteld 1 dame met haar bandje de finish wist te halen. Zij werd dan ook als enige in mijn categorie het podium opgeroepen. Zij was onderweg ook geblesseerd geraakt en was een paar minuten sneller dan ik, maar wel alle obstakels gehaald. Dan heb je pas echt ballen!
Na de finish ben ik eerst naar de EHBO gegaan om me te laten checken. Met een icepack en een berg aan adviezen (you really must go to the hospital if the pain gets worse!!!) verliet ik de EHBO post om in de zon op te drogen, bij te komen en de prijsuitreiking te zien.
RunAndreaRun WC OCR 13

[heading size=4 style=underline]The feeling[/heading]Nu heb ik een dubbel gevoel. Want op deze manier verliezen hoort bij de sport, maar is ongelooflijk zuur. De blessure hield me zondags tijdens de teamcompetitie ook aan de kant. Sterker nog: ik lag een deel van de dag op bed met het gevoel alsof er een vrachtwagen over mijn bovenlijf was gereden! Ondanks die klap heb ik toch enorm genoten van dit fantastische avontuur dat ik mee mocht maken. Een WK waar ik de beste obstaclerunners van de wereld heb mogen ontmoeten. Waar je gewoon tussenloopt! Dat is geweldig en daarvoor ben ik zo dankbaar! Tel daar bij op de sfeer rondom dit hele evenement. Want hier nemen alleen de mensen aan deel, die hun hart aan deze sport hebben verloren. Die je weten te motiveren als je er doorheen zit. Wat zijn er veel mensen onderweg geweest die mij hebben geholpen, zowel met letterlijk een handje als met hun woorden. Respect naar elkaar toe is de normaalste zaak van de wereld. En dan het parcours! De zwaarte van de obstakels vooral in combinatie met de hoogtemeters maken dit een wedstrijd van wereldformaat, waarbij ik me verbaasde hoe weinig mensen uiteindelijk met bandje de finish hebben weten te halen. De podia bij de dames waren bijna niet volledig, omdat er maar een enkeling per categorie alle obstakels wist te halen! Dit is de meest fantastische leerschool die ik mee heb mogen maken en dat doel heb ik dan toch mooi wel gehaald. Ik weet waar ik het komend jaar keihard aan ga werken. Volgend jaar neem ik revenge!
I’ll be back…
RunAndreaRun WC OCR 14

Foto’s Harm Dommisse

4 reacties

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

error: Content is protected !!