Halve van Den Helder #Manon

Manon was de tweede winnares van een startbewijs en persoonlijk loopschema voor de Halve van Den Helder. Net als ik ging ze van start op de halve marathon. En net als ik was ze niet zo serieus bezig met een klassering… Ook Manon vroeg ik, net als Lisette, om haar verhaal over de Halve van Den Helder op te pennen. Dat lees je dus vandaag.

[heading size=4 style=underline]Stok achter de deur![/heading]Dat was wat ik Andrea schreef, bij de prijsvraag. Waarom is hardlopen soms zo NIET mindfull? Bij mij in ieder geval als ik me echt wil verbeteren in prestaties (duur of snelheid). Dan komt er een soort moeten bij. En als ik dan ook nog zelf moet verzinnen wat, kost me dat bakken met energie. Aangezien ik een heel plichtsgetrouw persoon ben, werkt een schema echt als een stok achter de deur. Niet nadenken, gewoon lekker gaan.
Ik ben namelijk in voorbereiding voor de Riesenbecker-6-days. Een evenement van 6 (ja echt?) dagen, waar je elke dag gemiddeld 20 km. loopt door heuvelig landschap. Genieten zou je zeggen? Ja zeker, maar er moet wel wat voorwerk aan vooraf gedaan worden. Ter plekke zal het met name op goed herstellen aankomen. En daarom is het goed om de kilometers goed in de benen te krijgen. Zo’n week bestaat dan ook uit rusten, klaarmaken voor de start, lopen, douchen, rusten en eten. We gaan met een hele groep, dus het is gezellig op de camping. En een hele week op pad, met alleen maar sportgekken, is gewoon echt leuk! Bij mij gaat het niet om prijzen. Zo snel ben ik niet en zal ik ook nooit worden. En toch zit er wel die prestatiedrang bij. Ik wil goed aan de start verschijnen. En daarom hebben we de afgelopen weken elk weekend een lange duurloop gedaan tussen de 18 en 25 km. Het liefste op de Lemerlerberg, onverhard en heuvelig. Om ook dit aspect een beetje na te bootsen. De lol is wel dat we met z’n drieën, en later vieren zijn. Dat werk ook als een enorme stok, want als je samen afspreekt om te lopen, zeg je ook niet zomaar af. De afgelopen weken waren dan behalve afzien, ook gezellig. Mijn loopmaatjes hielden ook Andrea’s schema aan (namens hun dus ook bedankt!).

[heading size=4 style=underline]De halve van Den Helder[/heading]En dan is het opeens al het week-end van de halve. Ik heb kort contact met Andrea. Wat doe jij (zij heeft een plopje), wat doet Lisette (de 13.7 km) en wat doe ik? Ik ga natuurlijk nog steeds voor de halve. Andrea kiest ook voor de halve, tenzij haar plopje gaat zeuren, dan steekt ze door naar de 13.7 km. Mijn loopmaatjes zitten in Duitsland, die hebben een trainingsweekend. Het voelt voor mij dus een beetje als vakantie, veel minder kilometers dan loopmaatje 1+2 en ook nog eens naar een prachtige omgeving om te lopen.
Ik sta, licht nerveus om half 9 naast mijn auto. Vergeet ik wat? Geen idee, ik ga rijden. Na een uurtje rijd ik ineens onder de regenwolken uit en een strak blauwe lucht straalt me toe. En na nog een klein uurtje parkeer ik in Den Helder. De folder zegt: volg de aanwijzingen van de verkeersleiders op. Ik zie wel lintjes, maar geen verkeerleiders. Ik besluit om niet te gaan lopen twijfelen, zet mijn auto ergens in een parkeervak en loop richting de start. Ik ben super mooi op tijd, heb mijn startnummer al en kan dus lekker relaxt nog wel even een kopje koffie doen. Omdat er mega veel kids zijn die hun kidsrun willen gaan doen, zak ik op een terrasje vlak achter het start terrein neer. Daar app ik Andrea (die net op het toilet zit ….. gaat ze vaker doen het komende uur) en zij komt ook in de zon zitten en een bakje koffie drinken. Dan lopen we al babbelend terug, om onze tassen af te geven en te kijken of we Lisette kunnen spotten. En ja hoor, Andrea heeft 5 paar setjes kleding mee, ik alleen mijn lange tight (wel die van MO!) en mijn lange mouwen shirt. Gewoon domweg mijn outfit van de afgelopen maanden uit de kast getrokken. Een korte broek en korte mouwen hadden prima gekund. Dan gaan we nog ff plassen in een dixie en maken onze startvak foto. Op het moment dat we Lisette appen dat we daar in ons 1-tje staan, stroomt het vak vol.

[heading size=4 style=underline]Onderweg[/heading]We hadden globaal wat afgetast hoe hard een ieder ging. Andrea huppelde lichtvoetig de eerste halve km. Het tempo lag voor een 21 km loopje te hoog voor mij, dus ik liet me iets terug zakken naar 5.20 min/km. Het was prachtig weer, heerlijk genietend vlogen de eerste km. voorbij. Mede het sportrusten schema van vorig jaar, liep ik heerlijk relaxt qua ademhaling, Ik ging zelfs nog een hijgend paard, ehhh man, die om de 50 meter een excuus brulde waarom het dit jaar minder ging dan vorig jaar (bla bla bla), vertellen dat hij zich beter kon focussen op een cursus sportrusten, want nu verloor hij al zijn energie aan hijgend praten. Hij brulde nog iets van: “ik ben aan het verbouwen, dus daar heb ik geen tijd voor” … waarna ik besloot om een heel suptiel tempo versnellinkje in te bouwen. Pompiedom … wat is hardlopen soms LEUK! Bij de waterposten lekker wandelen, om goed te drinken. Ik zweette behoorlijk met lange mouwen en broek. En dan lekker dezelfde mensen weer inhalen. SMILE.
Na 8 km. kwam er een prachtige weg naar de duinen, daar maar even een foto van gemaakt:
Wat volgde was een fietspad richting defensie terrein, daar een grote lus, weer terug op zelfde fietspad en toen omhoog naar de zee. Aangezien we de afgelopen maanden veel op klimmetjes hebben getraind, haalde ik daar veel lopers is. Met een scherpe draai de dijk op terug langs zee…. Prachtig! Wind in de rug, zonnetje, blauwe lucht, hier en daar een zeemeeuw. Genieten.
Einde fietspad was km. 18. Altijd zo’n momentje dat je denkt aan de finish. Het schijnt bij de laatste 3 km van een race te horen. Ik pep mezelf altijd op met de gedachte dat het ook zo bij een 10 km werkt, en een 5 km. En een 3 km dan………? Ja dan sta ik bekaf bij de start. Flauw, maar het leidt mijn gedachtes even weg van het willen finishen. Nog 3 bochten en dan draai ik het finish terrein op. Ik ben nog heel ver, als mijn naam al wordt omgeroepen. Ik zwaai wat lollig naar de speaker.
En opeens sprint Andrea uit het publiek en we finishen samen hand in hand. Daarna allebei in een deuk. Andrea weigert haar 2^e medaille. En is even bang dat ze 2 finishtijden op haar naam krijgt.

[heading size=4 style=underline]En klaar[/heading]Later appt Andrea mij nog dat ze net geen podium plekje had, tsja, als je de hele wedstrijd voor allerlei fotografen maxi sprongen maakt, dan verlies je dat net. Ik ga zelf ook kijken in de uitslagen lijst…. Wat blijkt, als ik niet had gewandeld bij een waterpost en niet zo uitgebreid overal en nergens foto’s had staan maken en appen naar thuis en Andrea, dan had ik makkelijk onder de 1:59 gelopen. En was ik (ook) 3^e geweest. Ik lig onder tafel van het lachen … en dit houd ik vast. Het was een leuke en gezellige dag. Hoofddoel was uitlopen op het tempo wat ik straks in Duitsland wil doen en genieten. En dat is GELUKT. Andrea bedankt voor het startbewijs, het schema en de gezellige dag! En wie weet waar we straks een keer afspreken. Als je in de buurt van Drenthe komt ….. app me even, dan doen we minimaal een bakkie!

Tekst: Manon Vos
Foto’s: Manon Vos