Hang On!

Het obstacle seizoen is nu ‘officieel’ afgesloten met een laatste, beetje onverwachtse Hang On run. Dichtbij huis, heerlijk weer, goed gezelschap, relaxte sfeer en een onwijs fijne starttijd in de middag. Wat wil een mens nog meer?

[heading size=4 style=underline]Hang On![/heading]Een paar weken terug vroeg Susanne of ik met haar de koppelrun wilde doen tijdens de Hang On survival run. Nog voordat ik nadacht had ik al ‘ja’ gezegd. Me totaal niet realiserend dat ik nog zoiets had als overbelaste ellebogen. “Tegen die tijd ben ik daar al lang vanaf en kan ik weer lekker rondzwaaien” was mijn verwachting. Maar dat idee werd bruut verstoord door de fysio tijdens de laatste dry needling sessie. Met de opdracht om de armen de komende week maar even niet te belasten… Eeeh… kak… Daarnaast houdt de hoofdpijn aardig aan en was ik vooral moe. Enig voordeel van hardlopen: dan heb ik even geen hoofdpijn…
Gelukkig wilde het toeval dat het met onze koppelinschrijving niet helemaal goed was gegaan en we niet bij de survivalrun, maar bij de obstaclerun waren ingedeeld. Dat betekende dat we veel minder technische onderdelen hadden, we geen bandje met ons leven hoefden te beschermen en we een heerlijk relaxte starttijd in de middag hadden. Kwam mooi uit voor de elleboogjes en het hoofd en tevens een mooie gelegenheid om de Ice Bugs te gaan testen. Want het parcours van 8 kilometer leende zich daar perfect voor met veel zand en modder.

[heading size=4 style=underline]Thuiswedstrijd[/heading]Doorn is bij mij om de hoek en het gebied waar de Hang On run wordt georganiseerd gaat regelmatig onder mijn voeten door. Binnen no time was ik dan ook ter plaatse, had Susanne de shirts al opgehaald en konden we in het zonnetje kijken hoe de waves voor ons werden weg geschoten. Wij zaten in de allerlaatste startwave en toen we eenmaal aan de beurt waren stonden we met welgeteld 7 mensen in het vakje. De rest was al eerder van start gegaan. De spanning was om te snijden… Nou… niet echt eigenlijk, het was meer een dolle boel en in koor werd afgeteld. Startschot en we gingen er vandoor. Susanne en ik namen de kop in ons groepje en zagen niemand meer terug.

[heading size=4 style=underline]Hindernisstraatje[/heading]De eerste kilometers gingen door het bos richting de zandvlakte met de eerste obstakels: een kruipnet, een boom waar we ‘mochten proberen’ er overheen te komen (what the… dat DOE je toch gewoon?) en een paal klim, waarna we het bos weer indoken. Via een klauterstellage kwamen we op het trainingsterrein van Hang On, waar een hele straat aan hindernissen stond te wachten en we de eerste lopers van de groepen voor ons begonnen in te halen. Omhoog klimmen door een raampje, in touwen, stammen, apenhang tussendoor, etc. Wij hoefden bij de swingovers alleen het boventouw aan te raken, wat mij goed uitkwam met de ellebogen en een paar keer had ik een steuntje van Susanne nodig om de armen iets te kunnen ontzien. Na een lusje door het bos kwamen we opnieuw bij het hindernisstraatje, waar we nog meer groepen inhaalden. Nog meer swing overs (zonder overs), muurtjes (oooeee die vind ik zo leuk) en de Destroyer. Eigenlijk moesten we er onderdoor, maar wij wilden er per se overheen. Te leuk om links te laten liggen! Over netten en rollend naar beneden tot een obstakel waar mijn armpjes protesteerden: met twee lussen langs een balk naar de overkant. Dat ging via de schouders van Susanne… Sorry voor de noppen!

[heading size=4 style=underline]De velden in[/heading]Weer een lusje lopen voordat we in een file kwamen voor de weaver. Omdat het zo druk was deden we net als iedereen de simpele versie: gewoon er overheen. Snel door en weer een meute achter ons laten. We slingerden ons door de triangeltjes en staplussen en lieten het Hang On terrein achter ons op weg naar het grote veld. In de volle wind (en vandaag de zon) hadden we een combi van monkeybars, staplussen en weer monkeybars. Hier begon mijn arm ligt te protesteren. Oppassen nu! Gelukkig hadden we nu een heel lang stuk lopen voor de boeg, zodat de armpjes weer rust kregen. Een netje over en een combi met staplussen en apenhang leverden geen probleem op.

[heading size=4 style=underline](H)ell-eboog[/heading]We begonnen de stal al te ruiken. Via de achterzijde van de camping kwamen we namelijk steeds dichterbij de finish. Een lekker modderig pad was de ultieme test voor de Ice Bugs. Een paar makkelijke hindernissen werden gevolgd door mijn helmoment van de dag: aan de onderzijde van een net klauteren leverde te veel druk op de ellebogen op. Zo moest ik even een rustmoment pakken voordat ik door kon met de balkjes waar we hangend onderdoor moesten. Kak! Susanne leefde zich vervolgens uit met houtzagen, terwijl mijn armpjes er slapjes bij hingen.

[heading size=4 style=underline]Byebye lovely season[/heading]De laatste berg aan hindernissen wachtte ons op op de camping, waar Hang On meerdere terreintjes heeft die vol staan met hindernissen. Na wat geklauter in netten het boogschieten waar ik enorm naar uit had gekeken. Alleen was ik dat lichte pijltje niet gewend en dat ding vloog alle kanten op, behalve in de roos! Als straf moest ik een spijker slaan. In dat zachte boomstammetje was ie met een paar klapjes verdwenen. De monkeybars over het water heen gingen netjes en ik zag een beetje op tegen het volgende onderdelen die in het water zouden zijn. Maar dat was er allemaal uit gehaald en in plaats daarvan konden we via de apenhang naar de volgende combi en met een laatste stukje lopen richting de finish. He… oekendanou? Daar staat een koppel uit onze startwave die ons nergens voorbij is gekomen? Mogelijk een shortcut genomen?

Via de liaantjes bereikten we droog de overkant en konden we de bel luiden. BAM! Een superleuke, relaxte, niet te moeilijke en niet zo zware run. Als je dan ook nog als 6e (eigenlijk 5e doordat het shortcut koppel voor ons staat) overall en 1e vrouwelijke koppel eindigt, is dat toch best een mooie afsluiter van een heel mooi seizoen! Niet dat ik nu in winterslaap ga (al zou ik dat wel graag willen), maar de eerste obstaclerun zal ik pas weer in het voorjaar lopen is nu de planning.