Het laatste avondmaal

Vandaag ging in een waas, als een roes, voorbij. En over 24 is alles al weer achter de rug! Lig ik in een warm schuimend bubbelbad wat oeverloos te lallen met een lekker biertje… Wat ongeveer een half jaar begon als een enthousiaste ingeving is uitgegroeid tot een serieuze poging om een marathon onder de 4 uur te gaan lopen. En dan is het bijna zover…

Vanochtend heb ik om 10.30 mijn startnummer opgehaald. De Stadsring was al grotendeels afgesloten, waardoor parkeergarages al moeilijk bereikbaar waren. Mazzel dat ik dus vroeg was en nog probleemloos in Koestraat kon parkeren. Op naar de inscrhijftent naast café De Observant. Ik was niet de enige die het een goed idee leek om vroeg het startnummer op te halen. Wat een drukte!! Vooral voor de na-inschrijving stond een lange rij. Maar bij de voorinschrijving verliep het erg vlotjes en binnen een paar minuten was ik in bezit van het magische nummer 609 met naam en met wedstrijdlicentiesticker. Nog even een ronde over het startterrein en op naar huis voor de volgende maaltijd.
’s Middags kwam Snelle Rijk nog even langs om de voeding voor bij kilometerpunt 35 op te halen, heb ik gegeten, nog relaxed (het lukte… net…) in de tuin gezeten en voor ik het wist was het al weer avond. Tijd voor het laatste avondmaal (pasta met een saus van spinazie, tomaten, mozarella en pijnboompitjes). Klinkt wel heel dramatisch, maar na het toeleven naar morgen is het ook een opluchting. De laatste weken praatte, at, dronk, ademde, leefde ik marathon. En morgen is het dan zover. Ik heb er enorm veel zin in, maar ben toch ook wel wat angstig voor de warme weersomstandigheden. Maar genieten ga ik zeker! Het parcours is geweldig, veel animatie onderweg, en ook mijn eigen “voederteam” op de 15 en 25 kilometer.

En dan… Morgen om deze tijd is de marathon voorbij. Vaak hoor je dat je daarna in een gat valt. Je hoeft niet meer. Je praat, eet, drinkt, ademt en leeft even geen marathon meer… Benieuwd hoe ik daar mee om zal gaan. Maar eerst morgen genieten… en lopen.