Horaloop

Tja en dat het niet de meest verstandige keuze was om donderdag mee te doen met de Weather Warriors bleek zaterdag. Met het inlopen voelde ik het al, wat waren die kuiten stijf!! Al dat geren en gevlieg, gespring en vol in de remmen ben ik niet gewend, dus ik kon er voor boeten.

Met de start van de 5 km om 10.30 uur stapte ik om 9 uur in de auto richting Ede. De Horaloop is een kleinschalige loop georganiseerd door AV Climax. De start is bij kasteel Hoekelem, een paar honderd meter van de atletiekbaan vandaan. Loopmaatje Alwin had me geattendeerd op deze loop, omdat het door een prachtige omgeving gaat en de kleinschaligheid een berg gezelligheid met zich meebrengt. Daarnaast kon ik eens bekijken hoe ik er nu voor stond. Na ja, na de uitspatting donderdag dus niet te best. Met inlopen al stijve kuiten en dat werd na het startschot nu niet bepaald minder….

Ik kon mooi vooraan starten en de eerste paar 100 meter was het worstelen en met de ellebogen vooral zorgen om niet omver gedouwd te worden. Door de blaadjes, over een smal houten bruggetje: vet een cross dacht ik nog. Oftewel, me totaal niet in het parcours verdiept. De blaadjes maakten al gauw plaats voor asfalt en betonplaten en vooral wat hoogteverschil… Ai… En met zure kuiten van start gaan betekende dat ik totaal geen tempo kon maken. De eerste kilometer ging in 4.33. De 2e in 4.35, 3e in 4.58!! Man, man, man, als dit op Ameland net zo gaat kan ik net zo goed thuis blijven!! Ik had er behoorlijk de … in en mijn streven onder de 22 minuten te eindigen pleurde ik de bosjes in. In plaats daarvan probeerde ik ondanks de verzuring zo ontspannen mogelijk te lopen. Het parcours begon ook wat meer daling te vertonen en de 4e km ging weer in 4.32. Laatste km ging in, het kasteel kwam in zicht, Alwin stond aan te moedigen (“wat loop je raar”) en daar was de finish.
In een teleurstellende 22.57 kwam ik, zonder ook maar enige vorm van een eindsprint (zonde van de energie), over de streep en ik stond meteen te springen door die klappende onderbenen. EHBO meteen boven op m’n dak (“nee er is echt niets”), schouder van vriendlief om even aan te hangen en een gierende Alwin (“wat doe jij nou?”, Ik: “auauauauauauau”).
Met meer uitwandelen dan uitdribbelen ging het terug naar huis. Uiteindelijk bleek ik toch nog 5e in mijn categorie geworden te zijn. Dat was nog een ander doel dan onder de 22 minuten. Dus daar kon ik nog wel tevreden over zijn.
Dus spelende vrouw, wat hebben we weer geleerd? Juist ja, geen gekke rare loopjes 2 dagen voor een wedstrijd plannen. Dus op Ameland kan het alleen maar beter gaan.