In de voetsporen van Butter
Ik ben nog net niet in een gat gevallen na afgelopen week, waarin het EK Atletiek toch wel een enorm hoogtepunt was. Het EK werd zondag afgesloten met de Brooks 10k Champions Run, die hetzelfde parcours volgde als waar de halve marathon atleten die ochtend twee rondes liepen.
[heading size=4 style=underline]After Butter[/heading]Het was het afgelopen weekend warm, dat moeten de halve marathon atleten zondag ook gemerkt hebben. Zij hadden nog de ‘mazzel’ in de ochtend te lopen, toen het nog betrekkelijk koel was. Vanaf 11.30 startten de diverse startgroepen met in totaal 15.000 deelnemers op het parcours van 10 kilometer. In de volle hitte van de zon. Met de kramp tijdens Spartan de dag ervoor en de warmte zat ik in eerste instantie te twijfelen of ik wel moest gaan lopen. Maar als je beste dinnetje haar eerste 10 kilometer in de planning heeft staan… De keuze was snel gemaakt. Ik zou niet van start gaan in het eerste recreantenvak, maar 2 vakken later met mijn vriendin. Alleen dat wist ze nog niet. Samen zouden we de sporen van Butter volgen, die die ochtend een poging deed alsnog een ticket voor Rio binnen te halen.
[heading size=4 style=underline]Sardientjes[/heading]Ik parkeerde bij de Rai, omdat ik ’s avonds nog naar het EK Atletiek zou gaan. Een stukje wandelen en vervolgens als sardientjes in een te klein blik in de tram richting Museumplein. Bij het openen van de deuren plopten we er als een stroom diarree uit. Warming up was in ieder geval in de pocket! Grappig dat je dan ook nog bekende sardientjes hebt die net vlakbij je stonden in de tram, maar je pas ziet als je buiten staat! Eerst maar eeens een plekje in het gras zoeken, waar ik voor startvak paars neerplofte. Niet veel later komen mijn vriendjes Ludy en Jan Maarten er bij ploffen. Het is echt warm. Even de tas wegbrengen en dan de schaduw in van ons startvak, waar we achter in de rij aansluiten voor het toilet. Er is echt een chronisch te kort aan dixies op het terrein, gelukkig wordt het pleepapier vóór onze neus wel aangevuld door de heldin van de dag.
[heading size=4 style=underline]Brooks 10k Champions Run[/heading]Onze start is om 12.45, maar waarom duurt het zo verdomde lang voordat onze startgroep eens in beweging komt? Aha! Daar komt de aap uit de mouw. De start is een versmalling met high fivende startende lopers. Ja dan duurt het even.
Maar we waren op weg. Tempootje van lekker relaxed en als doel vandaag niet te gaan zweten, want ik zat nog een avondje in het Olympisch Stadion. Nou dat doel kon ik voor de start al de prullenbak in gooien, want het zweet stond al op mijn voorhoofd! Het parcours voerde ons langs allerlei bezienswaardigheden in Amsterdam. Omdat Ludy en ik redelijk achterin onze startgroep liepen, hadden we alle ruimte.
Van het Museumplein over de nu lege Albert Cuijp, langs de Hermitage, het Amstel Hotel, het Koninklijk Theater Carré en de Magere Brug. So far so good. De kuiten waren wel onwijs stijf, maar de benen deden wat ze moesten doen en ook de achilles hield zich koest. De benen van Ludy liepen ook lekker. En zo tikten we kilometer na kilometer en bekertje water na bekertje water weg. Drinken was wel echt noodzakelijk. Bij iedere post, om de 2,5 km, dronk ik twee bekertjes. Onderweg moesten we even een kort stukje wandelen voor een oud blessure pijntje van Ludy, maar ook die was binnen no time weer wg.
En zo vervolgden we onze weg richting het Vondelpark, waar van verre al te horen was dat hier een menigte een feestje stond te bouwen. Die menigte waren de Running Junkies. Niet alleen uit Amsterdam en Den Bosch, maar vanuit allerlei landen! Supergezellig, confetti, muziek, feest. En Mari! Op de foto dus! En weer door.
[heading size=4 style=underline]Too hot[/heading]De warmte begon bij veel mensen hun tol te eisen. Om de haverklap lag er weer iemand op de grond. Gelukkig was hulp nooit ver weg, maar een prettig gezicht was het niet. Ik was toch blij dat ik de keuze had gemaakt het lekker rustig aan te doen vandaag. Nog even een stukje wandelen, voordat we aan de laatste paar 100 meter begonnen richting het Rijksmuseum en de finish. Daar stond Gaby keihard aan te moedigen (toch wel toevallig dat Mari en Gaby wel heel erg in het oog sprongen… iets met gedeelde business van die week…. Wordt vervolgd…). De finish in zicht. En Jan Maarten ook. Met een smile over de finish en meteen de verfrissing van de EHBO met een plantenspuit, heerlijk! Medaille werd in ontvangst genomen en de tas werd opgehaald. In de schaduw in de startvakken kwamen we lekker bij, voordat we afscheid namen. Op naar de Rai en door naar het Olympisch Stadion!
[heading size=4 style=underline]EK Atletiek[/heading]De tram was dit keer minder vol en na een wandelingetje vanaf Amstelstation kon ik via een kapot hek met een shortcut bij de auto komen. Op het toilet even een beetje opfrissen en omkleden en hoppa richting de pendelbus, die me naar het Olympisch Stadion bracht. Dat ging allemaal voorspoedig. Nu nog even wachten op Marian met de kaartjes. Eenmaal verenigt (sorry omstanders dat we wat luidruchtig waren) en binnen op het terrein waren, nog even langs de Runner’s World stand. Op de één of andere manier was dit dé plek om allemaal bekenden tegen te komen!
Net na de start van het avondprogramma zochten Marian en ik ons plekje ter hoogte van de eerste bocht. Een fantastische plek. Was er woensdag al veel sfeer, nu was dat nog tig keer zo imponerend! Het hele stadion zat vol en met een paar mooie finaleplekken voor Nederlandse kanshebbers was iedereen uitgelaten. We moedigden de Nederlandse delegatie zó hard aan, dat de mensen om ons heen helemaal gek van ons werden! Sorry, not sorry! Maar het hoogtepunt was toch echt de estafette 4 x 100m dames en heren.
Met de wissel op Dafne Schippers en Churandy Martina récht voor ons neus! Man wat was dat spannend! Bijna een minuut lang hield ik de adem in. Ook de 1500m van Shifan Hassan was indrukwekkend. Helaas door blessureleed kort geleden nog niet in de topvorm die we van haar kennen, maar wel een mooie zilveren medaille. Op vijf plekken tegelijk vonden er finales plaats. Kogelstoten, kogelslingeren, hoogspringen, verspringen en de loopnummers. We kwamen ogen en oren te kort. Een twee uur durend spektakel onder perfecte weersomstandigheden. Toch besloot ik net voor het einde de pendelbus op te zoeken, zodat ik vlot van het Olympisch Stadion naar de Rai zou komen. Een geweldige dag, met een fantasische afsluiting in het Olympisch Stadion. Een week, die ik niet snel zal vergeten. Wat is sport toch mooi!