It's a tough Tough Dirt Run • Run Andrea Run

Een nieuwe obstaclerun, de Tough Dirt Run. En nog wel in mijn achtertuin! Die wilde en mocht ik absoluut niet missen! Het Henschotermeer is een prachtige locatie met veel zand en water. Dat deze obstaclerun zwaar zou zijn twijfelde ik niet over. Maar ZO zwaar! To-taal ka-pot!

[heading size=4 style=underline]Prepare to battle[/heading]Vrijdagmiddag maakte ik al een verkenningsrondje bij het Hens. De organisatie Persista en een boel vrijwilligers waren druk bezig met de puntjes op de i zetten, voordat ze het parcours zelf zouden gaan lopen. Het zag er behoorlijk indrukwekkend uit, zo van een afstandje. Zaterdag rond 10 uur arriveerde ik bij het startterrein. Ik liep mee met de 17 kilometer. Daarvoor moest ik 2 rondes lopen met ruim 20 hindernissen per ronde. Mijn doel voor deze dag: de eer van mijn dorpje hoog houden. Zo’n loop in je eigen omgeving trekt altijd veel bekenden. Dus ook nu! Ik kwam nauwelijks toe aan een warming up, omdat ik alleen maar stond te kletsen. Aan de andere kant… binnen 100m zouden we al in het koude water liggen, dus wat zou het nut van een uitgebreide warming up zijn? Ook pa en ma waren aanwezig als mijn trouwste supporters en vandaag de producenten van een berg foto’s en filmmateriaal. Van Team Dutch Mud Men, waar ik tijdens Mud Masters een stuk mee op ben gelopen, was een grote delegatie aanwezig. Samen met hen en Joost stond ik om 11.00 uur startklaar.

[heading size=4 style=underline]HOOOWAAAA!![/heading]En we mochten looooos!! Als een stel dolle stieren renden we door het mulle zand naar de eerste waterdoorgang. Het was te diep om te kunnen lopen. Geen tijd om aan het water te wennen, we gingen er vol in. En dat was koud! Aan de overkant vervolgde de weg weer door het mulle zand richting het volgende obstakel: de Army Crawl, een lang stuk tijgeren onder een net door, dat toch echt een flink lager was dan bij Mud Masters. Via een zandheuvel liepen we richting de brug naar het eiland. Door het water klommen we aan de ene kant omhoog, om er aan de andere kant weer af te springen. Het water werd steeds dieper en het werd steeds moeilijker om op de brug te komen. Joost hielp een handje en samen kwamen we aan op het eiland. Het eiland kenmerkt zich door een paar pittige zanderige klimmen. Na een rondje over het eiland konden we weer door het water over steken, zwemmend uiteraard. Door het mulle zand naar de volgende hindernis. Hadden we nu pas 1 kilometer gelopen? Ik was al he-le-maal kapot! En ik moet nog 16 kilometer! Gelukkig werd het vanaf hier ietsiepietsie gemakkelijker. We klommen over heuphoge stammen (Slippery Poles), via de Electricity, onder de brug door slalommend naar het eiland, waar we tijgerend een zandheuvel op moesten. Via de brug liepen we terug het ‘vaste land’ op. Jeetje zeg, als dit hele parcours zo zwaar is, red ik dan de 2e ronde nog wel? Ik was nu al gebroken, leeg en mijn hart bonkte in mijn ribbenkast. Ik zat nu al dieper in de verzuring dan tijdens Mud Masters en de Singelloop vorig weekend!
Op het grasveld kwamen we de welbekende Monkey Bars tegen. Niet vergeten de volgende ronde de handen eerst even zandvrij te maken, dit schuurde. In de verte doemden de Hit the Wall al op. Hier kom ik in mijn eentje niet over heen. Zeker niet als deze muren ook nog eens hoger zijn dan bij Mud Masters… what the… Samen met Joost en nog wat heren lukte het ons over de muren te komen. Geweldig teamwork!

[heading size=4 style=underline]Forest fun[/heading]Via een container lieten we de directe omgeving van het Henschotermeer achter ons en doken het bos in. Een fijn terrein om te lopen (ik train hier niet voor niets regelmatig). De zachte bosgrond was een verademing voor de benen. Maar in plaats van de gebaande paden, liepen we nu dwars door de begroeiing en bramenstruiken! Zo zie je alles eens vanaf een andere invalshoek, zal ik maar zeggen. Het fietsenhok was omgebouwd tot labyrinth. De achterkant van mijn bovenbenen begonnen al wat beurs te worden van al die balken waar we over heen moesten stappen. Op het fietspad lagen zandzakken op ons te wachten. Met een zandzak op de schouder moesten we een stuk lopen, waarna we onze route weer konden vervolgen rondom het Henschotermeer. Nog meer mul zand gevolgd door balken waar we over heen sprongen. Vlakbij het startterrein hadden we nog 2 waterbakken (waarvan 1 lek was, dus dat was een zandbak) met daartussen een kruipnet, voordat we voor een lange lus het bos in werden gestuurd.
Na de Tire Madness was het een ‘lekker’ stuk lopen door het bos en begon ik eindelijk een beetje in mijn ritme te komen. Omdat ik de dag ervoor het parcours een beetje verkend had, wist ik dat er nu een technisch obstakel volgde: touwklimmen. Man, dat had ik al 10 jaar niet meer gedaan! Kon ik dat nog wel? Ja! In 3 etappes was ik boven, terwijl een man nog bezig was met zijn strafopdracht: opdrukken. Eat this, hahaaaa!! Na de Haystacks volgde nog 1 keer een waterdoorgang richting de Finish Tubes. Maar in plaats van rechtsaf te gaan om te finishen, mocht ik linksaf om deze ronde nogmaals af te leggen.

[heading size=4 style=underline]Sterven en doorgaan[/heading]De eerste ronde volbracht ik in ongeveer 59 minuten en ik liep voorop bij de dames. Zou het me lukken onder de 2 uur te finishen. Ik liep nagenoeg alleen. In tegenstelling tot de Strongmanrun en Mud Masters ontstonden hier geen wachtrijen en kon je overal je eigen tempo lopen. Met de verschillende startgroepen waren de deelnemers over het gehele parcours verdeeld. De kans alleen te lopen was dan ook groot. Maar aangezien ik mijn duurlopen in deze omgeving eigenlijk altijd alleen loop, vond ik dat heerlijk. Ik begon zo waar te genieten! Maar niet lang…
De 2e ronde was nog zwaarder dan de 1e, maar ik wist nu wat me te wachten stond. De eerste 2 kilometer van de 2e ronde nam ik ietsje gas terug. Ik begon al te merken dat mijn lichaam vermoeid begon te raken. Ik had moeite om de brug vanuit het water op te komen en mijn benen bleven steeds bijna achter de Slippery Poles hangen. Had ik altijd het idee dat bij de Electricity mensen zich altijd maar wat aanstellen als ze een shock krijgen. Dit keer kreeg ik me toch een klap! Die voelde ik 100m verder nog steeds door mijn been trekken. Nu met redelijk schone handen hing ik weer als een aapje aan de Monkey Bars. Ik begon er al aardig een vlotte slag in te krijgen.
Vervolgens had ik een probleempje… Ik kwam alleen bij de Hit the Wall aan… Gelukkig kwam er al snel hulp van Dutch Mud Man Quillermo en dorpsgenoot Walter. Pa en ma stonden ondertussen aan te moedigen. Wetende dat het parcours nu ietsje ‘makkelijker’ is, zette ik, na een slok water van ma, het gas open en stoof er vandoor het bos in. Dwars door de bramen, totdat ik weer bij pa in het vizier kwam. Het labyrinth en met de zandzak op de schouder leverden geen problemen op. Geen tempo verliezen en door. Het was nog steeds mogelijk om binnen de 2 uur te finishen. Maar de benen waren zo leeg, zo moe! Van enige looptechniek was al lange tijd geen sprake meer (sorry Luuk), ik zwoegde voort. In het touwnet raakte ik bijna verstrikt, doordat mijn coördinatie met mijn kracht begon af te nemen. En wéér moesten we door dat mulle zand. Ik had geen kans om om me heen te kijken om te zien hoe de andere deelnemers over het parcours gingen. Ik moest opletten waar ik mijn voeten zette. De laatste lus door het bos, die de 1e ronde nog een verademing was, was nu bijna een lijdensweg. Ik was genoodzaakt om toch een gelletje (die ik gelukkig voor de zekerheid bij me had gestoken) te nemen. Al snel voelde ik weer iets wat leek op energie door mijn lijf stromen. Maar goed ook, want ik moest weer touwklimmen. Net met een slagje meer, maar ik redde het. Ik hoefde nog maar een kilometer! Het is lang geleden, dat ik zo uitkeek naar een finish. De strobalen kwam ik nog net zonder te struikelen over. Ik hoefde nog maar 1 keer door het water. Dat leek nu nog wel veel kouder geworden te zijn! Maar daar waren ze eindelijk: de Finish Tubes en nu mocht ik wel rechtsaf. Mijn ouders en Team Dutch Mud Men vingen me op met high fives en via de touwbrug kroop ik het piratenschip op om aan de bel te lellen. Gefinished! In 1.58.58 uur! Dus binnen de 2 uur en als snelste dame van de dag de eer van ons Woudenberg hoog gehouden! Sterker nog, uiteindelijk bleek ik zowel op de 17km als de 8,5 km de enige vrouw te zijn die de ronde binnen het uur aflegde. Met een biertje gleed ik van de glijbaan af. Ik was KA-POT! Bekaf, leeg, moe…
Even later finishte ook Joost, die samen met Nienke het parcours had volbracht.

[heading size=4 style=underline]Afterparty[/heading]Eenmaal een beetje bijgekomen en met droge kleding sloot ik me aan bij de gezellige boel van Team Dutch Mud Men en werd er nagepraat. Ik moest nog even uitlopen en gewapend met telefoon/fototoestel dribbelde ik nog een rondje om het Henschotermeer heen. Ondertussen maakte ik een berg foto’s van de mensen die op het parcours aan het bikkelen waren en nu had ik ook even de tijd om met de vrijwilligers langs het parcours en met de organisatie bij te kletsen. Want zonder hen geen Tough Dirt Run!

Ondanks dat het aantal deelnemers tegenviel heeft de organisatie een obstaclerun weten neer te zetten die zich zeker mag meten met een obstacleruns uit het kaliber Strongmanrun en Mud Masters. De locatie is uitermate geschikt voor een battle met jezelf en de obstakels. Eerlijk gezegd was dit mijn zwaarste obstacelrun ooit! De organisatie en vrijwilligers wil ik enorm bedanken voor dit geweldige evenement! Dit was de 1e editie van de Tough Dirt Run, maar ik hoorde al grootse plannen over een vervolg… Can’t wait!!