Knallen op het NK?

Ongeveer 3 weken terug besloot ik me toch maar in te schrijven voor de Singelloop in Utrecht, m’n stadsie. Ik kon het niet laten om deze loop in mijn geboortestad aan mijn neus voorbij te laten gaan, ook al had ik de dag daarvoor Mud Masters. Daarom had ik een strijdplan opgesteld. Ik zou Mud Masters enigszins rustig aan doen, zodat ik kon knallen op de Singelloop. Want de 10 kilometer Singelloop was meteen het NK. Zou het niet mooi zijn als ik hier een pr kon lopen? Nou, dat zouden we nog wel eens zien!

[heading size=4 style=underline]Keuzes, keuzes[/heading]Doordat Mud Masters zaterdag iets anders verliep dan gepland (iets harder ook…), had ik 2 opties. In beide gevallen was het gewoon op pr-tempo van start. De keuze werd gemaakt bij de doorkomst op 5 kilometer. Lag ik op pr-ramkoers, dan zou ik alles uit de kast halen om een pr te lopen. De dood of de gladiolen. Maar als ik bij de 5 kilometer het gevoel had dat een pr er niet in zat, hoefde het niet zo ver te komen. Dan zou ik de 2e helft in een rustiger tempo uitlopen.

[heading size=4 style=underline]Vroege vogeltjes[/heading]Met de trein ging ik naar Utrecht, waar ik van het station naar het Wilhelminapark wandelde. Das toch best een end! In ieder geval kon ik zo mooi de stijfheid uit de spieren wandelen. Want door de combinatie van hardlopen en allerlei hindernissen tijdens Mud Masters voelde ik wat spieren die ik normaal gesproken met hardlopen iets minder snel voel… Dit beloofde nog wat… Aangekomen in het Wilhelminapark was het een gezellige drukte. Met Paola had ik afgesproken te meeten en in te lopen. Bij Hip Hardlopen troffen we elkaar en we lagen meteen in een scheur van het lachen.
Vervolgens kwamen ook John, Ans, Petra en Erik aan lopen. Wat een heerlijk begin van de dag. Maar ooooo zo melig. Nadat ik mij voor het eerst in Under Armour gear van Altijdsporten.nl had gestoken, was Petra was zo lief om mijn tas bij zich te houden. In Under Armour short en hemdje ging ik ten strijde. Gelet op de temperatuur ook een perfecte combi. De zon scheen net als zaterdag fel en had aardig wat zonkracht.

[heading size=4 style=underline]Face the race…[/heading]Na een toiletstop liep ik met Paola in en begaven we ons op tijd het startvak in. Zo opgesloten tussen de hoge hekken en met nog een kwartier wachten nam de meligheid alleen maar meer toe. Ondertussen druppelde het ene na het andere loopmaatje  van Altis, LGAS en social media het NK startvak in. Zo rustig als het vorig jaar was, met maar een handjevol dames in het voorste startvak, zo druk was het nu. Dit keer waren de dames en heren samengevoegd. Maar we hadden een mooie startpositie en toen het startschot ging konden we redelijk vlot ons eigen tempo lopen.
Jammer genoeg sloeg Garmin op hol en de eerste kilometer leek ik een slakkentempo te lopen, terwijl ik het gevoel had harder te gaan. Jeetje, zijn de spieren dan zo verzuurd? De 2e kilometer werd gelukkig wel goed aangegeven. Na 3 kilometer merkte ik toch dat de beentjes niet zo aanvoelden als ik had gehoopt. De doorkomst bij 5 kilometer was 21.17 min. En dat was te langzaam om mijn pr serieus aan te kunnen vallen. Tel daarbij op dat mijn benen zo ongeveer leeg waren en de keuze was snel gemaakt. Stapje terug in tempo en de Singelloop gewoon lekker uitlopen. Bij 6 kilometer stond ik geparkeerd. De benen wilden niet meer, maar de ademhaling was dik in orde. Zo drentelde ik verder en verder en verder. Genietend slingerend door de straten van m’n stadsie. Om nog enigszins wat eer te behouden was ik er wel op gebrand om onder de 45 minuten te eindigen. Met de Maliebaan in zicht ging het tempo wat omhoog. Aan de linkerkant hoorde ik Petra: moet je je tas al hebben!?? Met een gierende John naast zich. Zie je me al finishen met een tas op de rug? Aan de rechterkant stonden nog geen 10 meter verder mijn ouders aan te moedigen. Vrolijk zwaaiend kwam ik langs. Zo finishte ik met een grote lach op mijn gezicht. Geen pr, maar dat mocht ik na Mud Masters eigenlijk ook niet verwachten.

[heading size=4 style=underline]Gezelligheid kent geen tijd[/heading]Het finishvak was ik niet snel uit. Een samenscholing van mijn loopmaatjes, ieder met een eigen verhaal over de gelopen wedstrijd. De 1 tevreden, de ander wat minder. Onderweg was ik herkend door een lezer van mijn literaire epistels (lees: blogs, maar dit klinkt wel he). Volgende RunAlongRun zit in de planning! Achterhoek, bereid je maar vast voor!

Nadat ik mijn tas bij Petra had opgepikt voegde ik me bij pa en ma en kon onze uitwandeltocht richting de auto beginnen. Thuisgekomen merkte ik dat ik nu echt moe was. Eten en rust wilde mijn lijf. En om dat herstel wat te bevorderen had ik van Jantiene van Altijdsporten.nl een Under Armour Recharge energysuit meegekregen om te testen. Ondanks dat het er best een beetje hilarisch uit ziet, heb ik de suit thuis de hele avond aangehad. Heerlijk! En of het helpt? Komend weekend sta ik weer fris en fruitig aan de start van de volgende uitdaging: de Tough Dirt Run.