Koploop Amerongen

Afgelopen woensdag de eerste looptraining na de halve marathon. En dat ging iets te gemakkelijk. Ik had verwacht nog flink stramme spieren te hebben van de halve, maar integendeel. Ik ben dus inderdaad niet al te diep gegaan. Aan de ene kant fijn om te weten dat ik dus nog sneller kan, aan de andere kant vervelend omdat ik dus sneller had kunnen zijn…

Aangezien de training zo makkelijk verliep vond ik het dan ook niet meer dan normaal dat ik zaterdag 25 oktober deel zou nemen aan de Koploop, georganiseerd door sportcentrum Aart Stigter in Amerongen. Niet de 5 km, dan blaas ik mezelf op, dacht ik. Ik ken mezelf, dan wil ik knallen. Nee, ik doe de 10 km en dan is het de bedoeling dat ik die als een rustige duurloop ga lopen… Kan ik mooi die halve er uit lopen en compenseer ik de zaterdagochtendtraining die niet doorgaat.
Voorbereidingen dus niet fantastisch (vrijdagavond lekker aan het Kasteelbier, ijs en toastjes bij een goede film tot 1 uur). Zaterdagochtend zelfs een lichte kater, maar een aspirientje doet wonderen. Alles op z’n relaxed. Om 12.30 richting Amerongen, nummer gehaald, kwebbelen met bekenden, nog even naar de wc en op naar de start. Wat inlopen, rekken en strekken en vooral: erg relaxed. Ik kan het: gewoon mijn eigen tempo, niets aantrekken van anderen, parcours is zwaar genoeg, dus… juist ja… relax. Hoofd op duurloop. Jasje aan, vanwege de toch wel straffe wind en het voornemen het rustig aan te doen. Het bos is mooi, het bos is nat, er ligt veel plas en blad en het parcours is zwaar. Een ronde kent 2 zware klimmen. Ik loop er 2, dus moet 4 keer omhoog! Maar mag ook 4 keer afdalen. Dat is dan toch wel weer prettig.

Startschot… daaaaaaaaaaaamn… ik kan het dus niet… Zit meteen in een te hoog tempo om dit een relaxte duurloop te laten zijn. Plas: dwars erdoor, glibber alle kanten op en natte voet. Langs het graanveld en na ongeveer een kilometer het bos in en beginnen aan de eerste klim. Deze valt nog mee, dit is nog maar de 1e… ik weet het… rustig aan dus… niet opblazen, niet forceren. Ik voel mijn kuiten al direct. Toch nog een beetje veel “halve” die er in zit. Boven wat zigzaggen en vervolgens naar beneden, de benen kunnen even los. Mijn jasje zit in de weg en ik heb teveel ballast (in het jasje zitten handschoenen, pleepapier, labello en vloeibare koolhydraten… Waar heb ik dat vandaag in godsnaam voor nodig!!!??) En dan die ongelooflijk vervelende klim. Een lang pad… omhoog. En daar zie je dus in de verte de snelle lopers ploeteren.
Boven aangekomen wegen de benen als lood, is de hartslag hoog en piept de ademhaling. Doorgaan, nu weer naar beneden. Op de Kopselaan splitst de 5 km af richting finish. En ik “mag” nog een ronde… jippie… Gelukkig staan hier aardig wat bekenden die ons aanmoedigen.
Ik kom langs de drankpost, waar Ans me aanmoedigt en gooi mijn jasje af. Weg met dat gebungel om mijn middel. Veel lopers zijn van de route af en lopen de 5 km. Dat scheelt, er is meer ruimte. Maar ik loop nu ook alleen. De stilte om me heen geeft me ook meer rust. Op bepaalde plekken kan ik de lopers voor me niet zien. Het is alsof ik alleen ben. Ik lig als 5e vrouw. Ik weet dat er vlak achter me nog 1 loopt, die ben ik vlak voor de afdaling op de Kopselaan voorbij gegaan. Damn… daar komt die wedstrijdmentaliteit weer boven drijven. Wat rustige duurloop? Ik zit mezelf in het zweet te werken (dat is niet erg), maar het herstel van de halve bevorder ik hier niet echt mee! Mijn kuiten protesteren al vanaf de 1e klim en ik moet nog 1 klim omhoog. Hoe vervelend die klim in de eerste ronde was, hij werd nog vervelender! Nog een hogere hartslag, nog meer piepen, mijn kuiten ontploffen! Gelukkig loop ik in de rug van een paar voorgangers en kan ik mezelf daaraan optrekken. Er op, erover en door. Nu alleen nog naar beneden. Een volle km alleen maar naar beneden, zoooo lekker! Aan het einde van de afdaling word ik het pukkeltje over getrokken door de aanmoedingen. Kortste route door de plas, gadver voet nog natter! Het open veld op naar de finsh, een paar 100 meter en vol met de wind op de kop. Ik heb het idee tegen een muur op te lopen. Ik weet er nog net een eindsprintje uit te trekken en eindig als 5e vrouw in een tijd van 47.45. Shit…. dit was geen rustige duurloop… Dit is geloof ik mijn 4e tijd op een 10 km ever. Dit was zwaarder dan die halve marathon! Ik-kan-in-een-wedstrijd-gewoon-niet-rustig-aan-doen!

Bij de finish is het gezellig. Ik haal mijn jasje op bij Ans, moedig de lopers aan die binnenkomen, drink wat en spreek o.a. Woudenbergers Rik en Mark die 1e en 2e op de 5 km zijn geworden en ook 1e en 2e werden bij de clubkampioenschappen. En met wat voor tijden! Inge heeft met de halve marathon (en ook een pr!) in de benen de 2e tijd gelopen op de 10 km. Blijkt dat er verschillende leeftijdscategorieen zijn bij de prijsuitreiking en ik in ieder geval 3e vsen ben. Uiteindelijk geen 3e maar 2e! Liselotte is 1e met een tijd van 44.12. Die heb ik in de eerste km een keer voorbij zien flitsen en niet meer gezien. Maar ik ben dus 2e??
En nog mooier. Aan de Koploop was tevens het clubkampioenschap van de LGAS verbonden. Ik ben net sinds 1 oktober lid, nadat ik op de 10 km op de Singelloop in Utrecht een pr had gelopen en het nu wel eens tijd vond voor een licentie. Bleek ik clubkampioen geworden te zijn op de 10 km! Wat een Woudenbergs topklassement!
Met 2 medailles naar huis, wie had dat gedacht? Ik niet. Maar leuk is het wel!