Ladiesrun Eindhoven

Eigenlijk durf ik niet uit de auto te stappen. Ik zie er niet uit! Mijn haar is ondertussen een dikke modderplakkaat geworden en de vegen zitten nog op mijn gezicht. De auto uitstappen is trouwens ook nog een hele uitdaging. De opgedroogde modder beweegt niet echt mee en mijn huid trekt bij iedere beweging die ik maak. Uiteindelijk sta ik naast de auto in een stofwolk van opgedroogd zand dat los is gekomen.

[heading size=4 style=underline]Need shower… now![/heading]We zijn in Eindhoven gearriveerd na een dagje Spartanrace in Duitsland en ik sta recht voor de deur van het Pullman hotel. Samen met Zelia mag ik hier een nachtje verblijven, omdat we door de organisatie van de Ladiesrun Eindhoven zijn uitgenodigd. Ik loop naar binnen om in te checken en hoor van de receptioniste dat Zelia net een kwartiertje er voor is gearriveerd. Ondertussen bekijkt ze me van top tot teen, maar laat niet merken dat ze mij er wel heel raar uit vindt zien. Op het moment dat ik naar buiten loop om de auto te gaan parkeren komt Zelia samen met haar vriend ook naar buiten. Wat een fijn weerzien! We spreken af dat we elkaar later in de stad treffen. Dan kunnen we eerst opfrissen en wat eten.

[heading size=4 style=underline]Sparta again[/heading]Zo gezegd, zo gedaan.Voor een douche moesten we naar onze kamer op de 8e verdieping. Wat een kamer! Met uitzicht op downtown Eindhoven, mini-bar, luxe badkamer en een heerlijk bed. Op dat bed stond iets. Een cadeautje van Zelia! Een pakket biertjes met een superlief kaartje als bedankje voor de marathonbegeleiding!
Brings back memories en stiekem hoop ik dat we de volgende dag tijdens de Ladiesrun nog een puntje op de i kunnen zetten… Ondertussen veranderde de badkamer in Sparta. Ik geloof dat we alle modder van het terrein mee hadden genomen! Uiteindelijk zelf aan kant en badkamer ook weer aan kant. De stad in om te eten en vervolgens nog een biertje te doen met Zelia en haar vriend. Uiteindelijk lagen we eigenlijk iets te laat in bed, maar konden we nog steeds niet slapen omdat we elkaar zoveel te vertellen hadden.

[heading size=4 style=underline]Cultuurshock[/heading]Zondagochtend. Ik had heerlijk geslapen (dit bed wil ik thuis ook!) en werd eigenlijk best uitgeslapen wakker. Op wat beurze plekken na voelde ik me eigenlijk best goed. Zelfs mijn been, waar ik normaal toch wel een reactie in heb, had besloten vandaag eens lief te zijn voor me. Al in ons loopkloffie gingen we ontbijten. Daar zit je dan tussen de sjieke mensen die tot in pak aan toe aan het ontbijt zaten. Gelukkig waren we niet de enige hardloopsters. Er waren nog prijswinnaars die ook in het hotel hadden overnacht. Na een uitgebreid ontbijt was het tijd om uit te checken en werden we door vriendlief (die bij zijn broer had overnacht) naar de start gebracht. Zooooo wat een cultuurshock was dat zeg! De afgelopen maanden heb ik alleen deelgenomen aan obstacle races, stond ik tot mijn knieën in de modder tussen een boel testosteron. Nu stond ik tussen bijna alleen maar vrouwen. En omdat het een ladiesrun was, moest ik er zelf ook aan geloven: roze. Ik liep er bij als een zuurstok, maar ik viel in het niets tussen al die meer dan 50 tinten roze om me heen.

[heading size=4 style=underline]De haas[/heading]Na ons nummer opgehaald en de bagage gedropt te hebben eerst maar een toiletstop. Maar goed dat we op tijd waren want later was het onmogelijk om nog naar de wc te gaan! We waren lekker op tijd, de zon scheen al fel en we wandelden het startvak in waar we meteen een aantal bekende loopsters tegen kwamen. Terwijl de warming up op het plein bezig was, waren we druk in gesprek. Binnen no time was het tijd om te starten. Doel van vandaag: Zelia hazen naar een pr, terwijl ze zelf eigenlijk niet het idee had vandaag een pr te gaan lopen. Best wel raar om als haas te lopen. Dat had ik geloof ik nog niet eerder gedaan. Ik had ongeveer een kilometertijd in gedachte en een schema. Niet dat Zelia hiervan op de hoogte was, maar ook al was zij niet gebrand op een pr, ik wist dat het er in zat. De eerste kilometer ging te hard, maar daarna kwamen we op een tempo te lopen dat we een aantal kilometer redelijk vlak aan konden houden. Zo liepen we met z’n tweetjes door het gebied waar Zelia haar trainingen voor de marathon heeft gelopen en dat is best wel speciaal. Bij 2,5 kilometer kwamen we bij een drankpost, die best wel welkom was. Wat we niet wisten was dat dit de enige was…

[heading size=4 style=underline]Gas er op![/heading]De kilometers gingen onder onze voeten voorbij. Het ene moment had Zelia het moeilijker dan het andere, maar haar hartslag bleef heel netjes constant. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk te ouwehoeren. Wat normaal geen probleem was, maar nog steeds was mijn buik wat lastig aan het doen en had ik weer de burpertitis. We maakten een lusje door het bos, waar Eveline ons aan stond te moedigen.
Bij het zien van boomstammen op het pad kreeg ik het op mijn heupen: ik moest er over heen. We hadden er bijna 7 kilometer op zitten. Ik zei tegen Zelia: ‘de laatste 3 kilometer gaan we het tempo opvoeren’. Dat leidde even tot wat gesputter en protest, maar ondertussen hadden we het tempo al ietsje opgeschroefd. Ik geloof niet in ‘ dat kan ik niet’. Ik geloof dat Zelia harder kan lopen dat ze denkt, dat bleek wel uit de trainingen. Die laatste kilometers waren voor Zelia het zwaarst. Het was warm, er waren geen drinkposten meer en met het opvoeren van het tempo gaat uiteraard ook de hartslag omhoog. We gingen buiten haar comfortzone en dat is niet de meest fijne en relaxte manier van lopen. Wel de manier om een pr na te jagen. Met wat steken in de zij, nog wat protesten van haar kant en geburp van mijn kant zag ik op mijn horloge dat het er om ging spannen. We zaten in de laatste kilometer en hoefden nog maar een paar bochten. Bij Zelia ging er een knop op en zij begon aan het tempo te trekken.

[heading size=4 style=underline]Eindsprint… en…[/heading]Ik moedigde haar aan, zei dat we nog een eindsprint gingen doen. Ik kreeg een keiharde “NEE” om mijn oren en vervolgens spoot ze er vandoor! De laatste bocht door en daar doemde de roze loper en finish voor ons op.
Ik drukte op de streep mijn klokje in, keek er op… en grijnsde breed. Zonder dat Zelia er erg in had had ze een pr gelopen! Ze werd opgevangen door haar stiefpa en moeder, die zonder dat zij het wist, aanwezig waren. Zo gaaf! Ook ik kreeg een dikke knuffel en toen pas kon ik mijn klokje aan Zelia laten zien.Een verbetering van haar huidige pr met 18 seconden naar 1.11.46! Na nog wat nakletsen was het toch echt tijd om de tassen te halen. Na een dikke knuffel namen we afscheid. Op naar de volgende meet up!

Ladiesrun Eindhoven wil ik ongelooflijk bedanken voor de uitnodiging met heerlijke hotelovernachting (en nog fijnere douche!) en superlekker ontbijt. Volgend jaar ben ik weer bij! Gaan we dan weer voor een pr Zelia?

Foto’s: Run2Day Eindhoven, Eveline, Rianne en Rob.