Last but not least: Spartan Race Valencia Sprint
Zaterdag 3 december. Terwijl in Nederland de schaatsen opgepoetst worden en alle kinderen zenuwachtig zijn voor Sinterklaas, bereid ik me voor op de Spartan Race Sprint in Valencia.
[heading size=4 style=underline]Ready to Sprint[/heading]De temperatuur is al best wat toegenomen in vergelijking met de vroege ochtend, waarin ik samen met Tamara en Fransje de Super liep. Mijn longsleeve verwissel ik voor een tanktop. De broek zit door de modder (eerder klei) zo aan mijn benen vastgeplakt, dat ik geen moeite neem om die om te wisselen. Door het zonnetje is die al aardig opgedroogd en koud heb ik het niet. Wel moet ik nog even snel wat eten, voordat ik weer het startvak in ga. Een shake en broodie Iberico ham later (je kunt maar beter geniegen van de geneugten van Spanje) ben ik er weer klaar voor en begeef me weer richting start. Mijn laatste race van dit seizoen en als ik die finish verdien ik mijn 3e Trifecta medaille van dit jaar! Mijn voet had het gedurende de Super goed volgehouden, dus dat wilde ik vooral voortzetten. De komende dagen wil ik namelijk ook nog door Valencia kunnen slenteren. Oftewel, de tactiek van geen risico nemen werd voortgezet. De Sprint is de helft korter dan de Super en kent ook veel minder obstakels. Eigenlijk wel jammer, want zo ‘miste’ ik een paar leuke obstakels gedurende de route.
[heading size=4 style=underline]So lonely[/heading]Na een onverstaanbare start (hoi ik spreek geen Spaans) dribbelde ik achter de meute aan. Een grotere startgroep dan tijdens de Super en ik zag maar een enkeling die al van top tot teen onder de modder zat en net als ik de twee afstanden liep. Vers bloed dus, dus een podium hoefde ik al helemaal niet te verwachten! Als eerste weer de under-overs, een klimmetje een heuvel op, wat gesleep met de zandzakpannenkoek en het parcours voerde ons weg richting de zandafgraving achter op het terrein. Mijn benen voelden als lood. Handig als je net eet voor je moet lopen: je lichaam is dan aardig aan het verteren en dat gaat ten koste van zuurstoftoevoer naar de spieren. Het gehele parcours heb ik vervolgens mogen genieten van een misselijkheid, waar ik anders niet snel last van heb! Maar vandaag was het een ramp. Ik kon mijn snelle lunch wel binnen houden, maar echt lekker liep ik hierdoor niet. Plus ik liep nu alleen. Ik had totaal geen afleiding en kon met niemand ouwehoeren. Er zijn maar weinig Spanjaarden die Engels kunnen praten tijdens een Sprint. Of überhaupt. Vlak na het gewandel met bommstammetjes (ik miste mijn loopmaatjes echt!) liep ik de rug van de Hurricane 12h in en kon na held Jim een knuffel gegeven te hebben snel voor hen de single track op. De Hurricane liep met zware banden hetzelfde parcours als wij…
[heading size=4 style=underline]Burpee hell[/heading]Tijd om weer goed vies te worden: tijgeren. Ik had alleen een totaal verkeerd spoor pakken. Dicht bij de rand, dus het prikkeldraad hing wat hoger (wat normaal een voordeel is, want meer ruimte om te kruipen). Maar wat er ónder me door ging… Ik lag constant in de clinch met scherpe stenen onder me en kwam aardig gehavend de blubber uit. Au!
De evenwichtsbalken waren nu nog gladder, maar ik nam mijn tijd en kwam er zonder verdere kleerscheuren overheen, wat me een voorsprong gaf op een heleboel elites die burpees lagen te doen. Een Sprint gaat veel te snel voorbij. De zandafgraving was het verse punt van het parcours en ook het meest gladde deel. De rotsen waren spekglad door de modderige klei en ik kon met moeite op de been blijven, terwijl de official van alles naar me riep. Géén idee wat. Het speerwerpen kwam weer in zicht. De mazzel die ik tijdens de Super had, was nu niet bij me en zo lag ik met een stel Spartanen in de modder te ploffen. En dat onder het strenge oog van de official, die hardop meetelde met mijn burpees. Tot mijn verbazing bleef het bij enkel deze burpees. Het touwklimmen ging me in deze ronde namelijk wél goed af. Ik kwam redelijk makkelijk naar boven, maar ging iets te snel naar beneden. Nog steeds maakte de plakkerige modder de touwen namelijk spekglad. Ik was sneller beneden dan boven… Iets met zwaartekracht. Maat met een high five aan de official kon ik mijn weg burpeevrij vervolgen.
[heading size=4 style=underline]Filelopen[/heading]Het finishterrein kwam al weer in zicht. Een groot aantal obstakels werd in de Sprint overgeslagen en na de laatste waterdoorgang kwam in een file terecht van Superlopers. Shit! Gelukkig kreeg ik bij de watermnuur voorrang van een official, maar bij de multirig kon ik achterin de rij aansluiten.
Gelukkig lazerde iedereen voor me eruit en stond ik niet al te lang te wachten. Maar dan moet je niet direct achter me aan gaan met de verwachting dat ik er ook wel uit val! Kluns achter me had totaal geen geduld. Ik wel. Ik blijf wel even hangen. Met als gevolg dat kluns uit de rig donderde en fijn aan de burpees mocht en ik nu zonder getrapt te worden mijn weg kon vervolgen. Hoppa. Jij klieren, ik klieren. En ik win. HAAAA! Na de cargonetten kon ik ook bij de hoge muur achter aansluiten.
Frustrerend als je als elite geen voorrang krijgt van de mensen die met geen mogelijkheid over de muur komen! Gelukkig was ik er nu bijna. Nog een schuine muur en nog even onder de auto’s door waar gelukkig wel een elite lane vrij was. Mijn meest afzichtelijke sprong over het vuur ever en mijn Sprint kwam ten einde.
[heading size=4 style=underline]Trifecta in the pocket![/heading]Ik nam mijn Sprint medaille in ontvangst en voegde me bij vriendlief die op het terrasje naast het parcours zat. Even bijtanken om vervolgens mijn Trifecta medaille op te halen, die uiteraard ook op de foto moest. Ik was (en ben) blij. Ik had niet gedacht dat ik beide races pijnvrij met de voet had kunnen lopen. Ik had wel iets reactie, maar het mocht eigenlijk geen naam hebben! Maar met het afsluiten van de Super en Sprint vandaag is het nu tijd voor een winterslaap. Althans, ik loop in de wintermaanden geen obstacleruns (mij te koud) en ga me de komende tijd richten op relaxen, herstel en heel hard werken aan mijn zwakheden. Daarvoor mag ik vrijdag weer langs Huub. Met de vorderingen die ik namens hem maak verwacht ik alleen maar sterker uit deze wintermaanden te komen. Nu al zin in 2017!
Foto’s: Harm Dommisse en Sportograf