Montferlandloop: pr in de pocket!!

Vorig jaar zat ik met de kerstdagen in een hotelletje in Zeddam. Vooral aan de keuken heb ik goede herinneringen… In het afgelopen jaar is hotel Carpe Diem verhuisd naar een nieuwe fantastische locatie en natuurlijk is de keuken meeverhuisd. En laat de Montferlandloop nu om de hoek zijn! Een reden te meer om aan deze loop deel te nemen. Want naast een culinaire afsluiting van deze dag, zorgen ook de prachtige omgeving en het internationale deelnemersveld voor een wedstrijd die in mijn loopagenda niet mag ontbreken.

Met mijn trouwste supporters ging het ’s ochtends richting ’s Heerenberg, waar we rond 11 uur aan kwamen. In mijn voorbereidingen naar de 10 km in Linschoten zou vandaag niet in een te hoog tempo gelopen worden. Een mooie lange duurloop stond dan ook op het programma. Voorbereidingen voor vandaag? Nihil… Het weer viel ook alleszins mee en de korte broek werd weer uit de kast getrokken, vergezeld van webloggersshirt. ’s Heerenberg zal weten dat ik daar geweest ben!
Aangekomen doken we een cafeetje in voor een bak koffie en na het nodige bel- en smswerk kwam ook John binnen. In mijn mooie boerka (de enige vuilniszak die ik in huis had, had een inhoud van zo’n 150 liter…) zetten we tegen kwart voor 12 koers richting de start (Inlopen? Neuh niet nodig, dat doe ik in de eerste 14 km wel…). Nog geen spoor van mijn LGAS-maatjes Grijze Harrie en Ans, maar daar kwam snel verandering in toen ik door John en omstanders de lucht in werd gesmeten en Harrie iets vaags kon toeschreeuwen.

Gedrieën bereikten we een paar minuten na het startschot de matten en gingen we op weg. Lekker ontspannen, geprogrammeerd op duurloopje en camera in de hand hadden we de nodige onderbroekenlol.
Dit ging zo door tot kilometer 5 (afgelegd in 25.36). Daarna begon het betere klim- en stijgwerk en werd de eerste “echte” heuvel bedwongen.
Hier begon John aan een demarrage en even later haakte Grijze Harrie af. Daar liep ik dan alleen: niet dat het lachen me nu verging, want de omgeving was prachtig al begon het wel te regenen. Tempo wel ietsje omhoog en met de heuvels voelde het al wel wat zwaarder, maar ik liep nog steeds lekker en ontspannen. Kilometer 10 kwam ik door in 24.57.
Ondertussen liep ik steeds zo’n 200 meter achter John, maar ik begon langzaamaan weer op hem in te lopen. Bij kilometer 11 zette ik dan ook een polonaise in om samen met John de weg naar de finish te vervolgen. Plan B werd ingezet: mij in een pr over de streep hazen. Niet dat dat een probleem zou zijn, want ik lag mooi op schema voor een tijd rond de 1.15 en aangezien mijn pr stond op 1.17.22… tja, eitje dus! MaarJohn nam zijn taak zeer serieus en ook hier met het laatste en zwaarste stuk ging het tempo verder omhoog. Onder een protesterend “are we there YET??!!” (in ben fan van Donkey uit Shrek) volgde ik John gehoorzaam, maar ik begon de benen wel wat te voelen. Van een lld was eigenlijk geen sprake meer… En uiteindelijk hadden we de laatste klim gehad en kwam ’s Heerenberg weer in zicht. Met een idiote actie voor de camera van een of andere cameraman begonnen we aan de lange afdaling naar de finish. De remmen gingen los en in volle vaart denderden we naar beneden. Heerlijk! Mijn ouders schreeuwen ons het laatste stukje richting de finish door en ALS er nu een fotograaf bij de finish had gestaan, waren onze namen op onze weblogshirts mooi in beeld gekomen, terwijl wij de finish achteruitlopend in 1.14.15 passeerden (de laatste 5 kilometers gingen in 23.29). Een pr met een verbetering van ruim 3 minuten! Wat overigens niet veel zegt, want ik loop een 15 km meestal als duurloop. En de manier waarop ik vandaag heb gelopen, weet ik dat het nog een stuk sneller moet kunnen. Zeker als het parcours vlakker is. De grote vraag bleef: stond er nu wel of niet een fotograaf bij de finish? Wij hebben hem niet gezien.
Maar wat we nog wel zagen was de huldiging van de snelste vrouwen.  Een mooi podium met Caroline Cheptonui Kilel, Constantina Dita en Ilse Pol, die allen fantastische tijden liepen.
En nadat we ons door de meute voortbewogen begon het steeds harder te regenen en kwamen we ook weer Grijze Harrie tegen, die met zijn 1.18.35 2 minuten sneller liep dan vorig jaar!

 
Nog de nodige eindfoto’s en het was tijd om wat warms aan te trekken, afscheid te nemen van John, de eerste B (brood) te nuttigen en op weg te gaan naar Carpe Diem voor een heerlijk Biertje vergezeld van een goede Biefstuk.

En nu, moe maar voldaan (en vooral vol) lekker mijn bed in. Een pr er bij en vooral een enorm gezellige dag gehad. John en Grijze Harrie jullie zijn toppers, bedankt!